Turystyka etniczna, polonijna i zdrowotna

1. Punktem wyjścia jest zjawisko DIASPORY, rozumiane jako rozproszenie jakiejś narodowości na obczyźnie. Diaspora ma dwa źródła: emigrację ludności z własnej obczyzny i ukształtowanie zbiorowości etycznej w wyniku zmiany granic państwowych.
2. Przez termin EMIGRACJA rozumie się wyjazd z ojczyzny do innego państwa na stałe lub na pewien czas, niezależnie od tego, czy ze względów ekonomicznych czy politycznych. Emigracja może być dwojaka: dobrowolna lub przymusowa. Zjawisko to może dotyczyć każdego kraju i narodu, co sprzyja rozwojowi turystyki.
3. Zjawisku diaspory towarzyszy proces kształtowania grup etnicznych, rozumianych jako grupa społeczna, którą charakteryzuje poczucie wspólnego pochodzenia i kultury oraz więź grupowa, oparta na wspólnocie językowej i wspólnej nazwie( np. polska, niemiecka czy włoska grupa etniczna w USA).
4. Dla rozwoju turystyki etnicznej ważne są dynamika życia grupy etnicznej i jej wewnętrzna integracja.
5. Świadomość narodowa diaspory jest pogłębiana dzięki specjalnej turystyce socjalnej oraz utrzymanie kontaktów i współpracy z krajowymi organizacjami społeczno – kulturalnymi, zawodowymi czy kościelnymi.
6. Na uwagę dla rozwoju turystyki etnicznej zasługuje element organizacyjny. Chodzi tu o tworzenie i funkcjonowanie różnych struktur organizacyjnych, które inspirują i organizują podróże turystyczne o podłożu etnicznym.

Turystyka polonijna

1. Turystyka polonijna jest odmianą turystyki etnicznej.
Pojęcie POLONIA jest określane w sposób niejednoznaczny. Przyjęto jednak definicję Peszkowskiego, który określa ją jako,, zbiorowość ludzi o polskim rodowodzie, rozproszonych po różnych krajach i osiedlach poza Polską, w sposób trwały, zdolnych do określenia swego pochodzenia w przeszłości jako polskiego.’’
2. Podkreślając celowość rozwoju turystyki polonijnej, warto zwrócić uwagę na przestrzenne rozmieszczenie Polonii. Największe jej skupisko występuje w USA ( dane z 1992 roku). Drugie, co do wielkości znajduje się na terenach byłego Związku Radzieckiego.
3. Rolę turystyki polonijnej w umacnianiu kontaktów z Polonią można upatrywać przede wszystkim na gruncie kontaktów rodzinnych. Trzeba dodać, że około 5 mln dorosłych obywateli Polski ma krewnych za granicą.
4. Duże możliwości rozwoju turystyki polonijnej istnieją w płaszczyźnie kulturalnej. Ważna jest też rola turystyki w procesie dyfuzji elementów kultury w zakresie turystyki profesjonalnej, np. lekarzy, naukowców czy dziennikarzy.
5. Turystyka polonijna może stanowić ważne źródło bezpośrednich bezpośrednich i pośrednich korzyści ekonomicznych.
6. W sumie można powiedzieć, że rola turystyki polonijnej jako czynnika wzbogacenia kultury i gospodarki narodowej, dotychczas niedoceniona, zasługuje na dogłębne studia i poważne potraktowanie.

Turystka zdrowotna

1. Turystyka zdrowotna to świadome i dobrowolne udanie się na pewien okres poza miejsce zamieszkania, w czasie wolnym od pracy, w celu regeneracji ustroju, dzięki aktywnemu wypoczynkowi fizycznemu i psychicznemu. To także jedna z podstawowych form odnowy sił człowieka.
2. Motywy uprawiania turystyki zdrowotnej:
 Odnowa sił jako główny cel, któremu jest podporządkowany tryb życia w miejscowości turystycznej
 Stan zdrowia uczestnika turystyki zdrowotnej określany jest jako stan wyczerpania lub przemęczenia, powodujący potrzebę spędzenia urlopu we wskazany przez lekarza sposób, w miejscu i porze roku najbardziej odpowiednich
 Aktywny charakter wypoczynku, którego formy powinny być dostosowane do indywidualnych możliwości turysty
3. Cele turysty mogą być osiągane w turystyce:
 Uzdrowiskowej ( z wyłączeniem form wyraźnie leczniczych)
 Kwalifikowanej
 Pobytowej (wczasy)
 Weekendowej lub innej
4. Możliwości osiągania celów zdrowotnych w wymienianych formach turystyki są znacznie zróżnicowane pod względem efektywności. Wynika to z miejsca podróży o motywach zdrowotnych strukturze celów turystycznych.
5. O efektywności turystyki zdrowotnej decyduje również państwo, będące rękojmią polityki rozwoju społecznego. Państwo powinno stymulować rozwój owej turystyki, której funkcja uznana jest naukowo i społecznie.