Pchnięcie kulą

Pchnięcie kulą jest konkurencja lekkoatletyczną polegająca na wypchnięciu siłą ramienia kuli o ciężarze 7,26 kg dla mężczyzn i 4 kg dla kobiet na możliwie najdalszą odległość. Pchnięcie kulą wykonuje się z koła o średnicy 2,135 m.

Pierwszą wzmiankę o tej konkurencji można znaleźć u Homera, gdzie żołnierze biorący udział w walkach o Troję urządzali zawody w rzucie skałą. W XVI wieku Król Henryk VIII sprawdzał męstwo swoich żołnierzy urządzając zawody w rzucie młotem, a w XVII wieku Angielscy żołnierze urządzali zawody w rzucie kulą armatnią. Reguły konkurencji zostały pierwszy raz ustanowione w 1860 roku, kiedy rzut był wykonywany z kwadratu o bokach siedmiu stóp (2.13 m). Kwadrat został w 1906 roku zastąpiony przez koło o średnicy siedmiu stóp. Waga kuli została ustalona na 16 funtów (7.257 kg). Zgięcie ręki rzucającego zostało zniesione jako zbyt niebezpieczne, natomiast zawodnicy mieli trzymac kulę w ręce przy szyi, przed wypuszczeniem jej. Odskok w kole został wprowadzony w USA w 1876 roku.

W 1951 roku Parry O'Brien (USA) stworzył nową technikę. Ze startowej pozycji zwróconej do tyłu koła, O'Brien obracał się o 180 stopni, by obrócić się dookoła koła przed finałowym wypuszczeniem kuli. To pomogło mu zdobyć plamę pierwszeństwa w pokonaniu odległości 18 m (i wreszcie 19 m). W 1976 Alexander Barychnikov wprowadził rotacyjną technikę, podobną do tej stosowanej w rzucie, dyskiem, która stała się najpopularniejsza.Kobiece zawody pchnięcia kulą (4 kg) były rozegrane pierwszy raz we Francji w 1917 roku. Pierwszy światowy rekord IAAF datuje się na 1934 rok, co spowodowało debiut na igrzyskach olimpijskich w 1948 roku. Do 1927 roku kobiety współzawodniczyły w rzucie kulą ważącą 8 funtów i 5 kg.

Kula przed wypchnięciem musi mieć kontakt z szyją zawodnika.

Kobiety i młodzicy (do 15 lat) pchają kulą 4 kg juniorzy młodsi (16-17 lat) pchają kulą 6 kg, juniorzy starsi (18-19 lat) i seniorzy używają kuli o wadze 7,26 kg.
Po wykonaniu rzutu zawodnik musi opuścić koło jego tylną częścią, w przeciwnym wypadku rzut nie zostanie uznany.

Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą:
- doskoku – zawodnik ustawia się tyłem do kierunku rzutu i dokonuje „poślizg” do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli
- obrotowa – zawodnik wykonuje obrót (taki jaki w rzucie dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli

Odległość rzutu mierzy się taśma, przechodząc przez środek koła i ślad kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu.

Najbardziej znanym polskim zawodnikiem występującym w tej konkurencji był mistrz olimpijski z Monachium (1972) Władysław Komar.