Dziesięciobój lekkoatletyczny

Dziesięciobój lekkoatletyczny jest to konkurencja wielobojowa uprawiana przez mężczyzn, rozgrywana w ciągu 2 kolejnych dni; I dzień startu - bieg na 100 m, skok w dal, pchnięcie kulą, skok wzwyż, bieg na 400 m; II dzień - bieg na 110 m przez płotki, rzut dyskiem, skok o tyczce, rzut oszczepem, bieg na 1500 m. Uzyskane wyniki przelicza się na punkty wg specjalnej tabeli wielobojowej; odpowiednikiem dziesięcioboju lekkoatletycznego dla kobiet jest siedmiobój.

Bieg na 100 m jest najkrótszym wyścigiem, jaki jest rozgrywany na stadionach lekkoatletycznych. Na dystansie 100 m najważniejsza jest szybkość. Pierwotnie bieg odbywał się po trawie na dystansie 100 yardów (91,44 m) zanim międzynarodowe porozumienie zmieniło dystans na 100 metrów. Na początku sprinterzy startowali z pozycji stojącej, później próbowano startować z pozycji kucającej, która w kilku odmianach stosowana jest do dziś.

Skok w dal jest częścią współzawodnictwa sportowego od niepamiętnych czasów. Odbicie jest wykonywany z deski szerokiej na 20 cm, zawodnicy skaczą do wypełnionego piaskiem "basenu". Skok w dal polega przede wszystkim na tym, że podczas najszybszego biegu należy trafić noga dokładnie na belkę i jak najszybciej dla skoku odbić się od niej. Do tego dochodzą dwa niezbędne elementy: siła woli oraz koncentracja na momencie odbicia. Skok ma cztery fazy: rozbieg, odbicie, lot i lądowanie. Stosowane są 4 techniki skoku w dal: naturalna, kroczna, piersiowa i biegowa, techniki te różnią się tylko fazą lotu.

Pchnięcie kulą lekkoatletyczna dyscyplina sportowa, polega na rzucie kulą wagi 7,26 kg dla mężczyzn i 4 kg dla kobiet, z kręgu o średnicy 2,135 m. Reguły konkurencji zostały pierwszy raz ustanowione w 1860 roku, kiedy rzut był wykonywany z kwadratu o bokach siedmiu stop (2.13 m). Kwadrat został w 1906 roku zastąpiony przez koło o średnicy siedmiu stóp. Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą: doskoku – zawodnik ustawia się tyłem do kierunku rzutu i dokonuje „poślizg” do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli;
obrotowa – zawodnik wykonuje obrót (taki, jak w rzucie dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli. Zawodnicy przez cały czas trzymają kule przy szyi i odrywają ją dopiero w momencie wyrzutu.

Skok wzwyż polega na tym, że z odbicia jedną nogą należy przenieść ciało nad poprzeczką. Każdy zawodnik ma prawo do 3 skoków (prób) na każdej wysokości, jeżeli w jednym z tych skoków zawodnik zaliczy wysokość przechodził na następną, jeżeli trzy razy nie udało mu się to, kończył z wynikiem poprzedniej zaliczonej wysokości.

Bieg na 400m dystans ten wywodzi się z biegu na ćwierć mili (440 yardów lub 402.34 m). Jest to sprint na wytrzymałość. Ten bieg jest znany jako "wykańczający", ponieważ jest rzeczą fizycznie niemożliwą by człowiek biegł z szybkością bliską maksymalnej dłużej niż 30 do 35 sekund, po tym czasie kończy się powietrze w mięśniach, i tworzy się w nich kwas mlekowy, który wraz z krwią wędruje do wątroby. Zawodnicy musza mięć dobre przygotowanie szybkościowe, i muszą się nauczyć znosić ból. Bieg na 400 m odbywa się po torach od początku do finiszu.

Bieg na 110 m przez płotki jest rozgrywany od 1888 r. Dawniej technika pokonywania płotków polegała na podkurczaniu nóg pod ciało. W dzisiejszych czasach stosuje się rytm 3 kroków biegowych.

Rzut dyskiem to jedna z konkurencji lekkoatletycznych polegająca na wyrzuceniu siłą ramienia (jedną ręką) dysku na jak największą odległość. Rzut odbywa się z koła o średnicy 2,5 m otoczonego siatką ochronną o wysokości 4 m i wylotem z przodu 6 m. Aby rzut był ważny dysk musi upaść w wycinku koła o kącie 40 stopni. Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wykonuje obrót, trzymając dysk w wyprostowanej w łokciu ręce. Podczas obrotu i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza jego tylną częścią. Pomiar rzutu odbywa się za pomocą taśmy, która przechodzi przez środek koła i ślad dysku. Dysk ma średnicę 22 cm dla mężczyzn i 18 cm dla kobiet Kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają dyskiem o wadze 1 kg.

Skok o tyczce to konkurencja lekkoatletyczna, w której skok odbywa się na takich zasadach jak w skoku wzwyż, z tą różnicą, że zawodnik do pokonania poprzeczki używa tyczki. Dawniej (do końca lat 60-tych) tyczkarze używali tyczek sztywnych, wykonanych z aluminiowych rur, dziś skaczą na tyczkach elastycznych wykonanych z wysokiej jakości tworzyw sztucznych. Tyczki te sprzyjają uzyskiwaniu lepszych rezultatów. Dla porównania rekord świata w skoku o tyczce sztywnej wynosi 4,82 m, a o tyczce nowej generacji 6,14 m.

Rzut oszczepem to konkurencja sportowa wchodząca w skład lekkoatletyki. Zawodnicy wykonują w konkursie po trzy rzuty eliminacyjne, a ośmiu najlepszych dodatkowo po trzy rzuty finałowe. Zwycięzcą zostaje zawodnik, który wykonał najdalszy rzut. Przekroczenie linii wyznaczającej koniec rozbiegu (nawet po wykonaniu rzutu) lub rzut poza wyznaczone pole (promień rzutu) powoduje nieważność rzutu (tzw. spalony).

Bieg na 1500 m zaliczany jest to biegów średnich.