Historia sztuki

Leonardo da Vinci:
Leonardo da Vinci dążył w sztuce do wiernego odbicia rzeczywistości za pomocą wnikliwej obserwacji. W tym celu wprowadził cień i światło do obrazu, a do swojej palety dorzucił do barw podstawowych - biel i czerń, po to, aby kolory mogły stracić swą czystość.

Dama z gronostajami (Dama z łasiczką)
Leonardo przedstawił na tym obrazie Cecylię Gallerani, córkę ambasadora mediolańskiego i faworytę Lodovica Sforzy. Artysta oddał za pomocą pędzla bogate wnętrze kobiety - jej zdecydowanie i mocny charakter. Wydaje się być równie żywa jak zwierzę, które trzyma. Prawa dłoń wyraża napięcie, na delikatnych ustach widać uśmiech; źródłem energii wydaje się być sama kobieta. Ciemne tło (domalowane później) podkreśla jej siłę, a kolory sukni - załamania tkaniny.

Ostatnia Wieczerza
Artysta namalował fresk w kościele Santa Maria delle Grazie w Mediolanie na zamówienie Lodovico Sforza. Leonardo pracuje nad dziełem dwa lata. Tyle czasu zajmuje mu wykonanie tego ogromnego (wymiary ponad 4 x 9 m) malowidła. Przedstawia Apostołów przy stole, zebranych w trzyosobowe grupki. Jest wśród nich Judasz. Leonardo nie usadził go zwyczajowo na końcu stołu; Judasz jest trzecią postacią na lewo od Chrystusa. Obraz jest zapisem malarskim chwili, przywołaniem wieczerzy, podczas której Chrystus obwieścił: "Zaprawdę powiadam wam, iż jeden z was Mnie zdradzi" (Ew. wg Mat. 26,21). Apostołowie reagują różnie, są zdumieni, wzburzeni, źli. Wszyscy, tylko nie Judasz; on siedzi nieruchomo. Całość obrazu utrzymana w ciemnej tonacji, która dodatkowo podkreśla napięcie. Bogata symbolika; Leonardo doskonale uchwycił miłość oraz - nierozerwalnie spleciona z obecnością Judasza - zapowiedź zdrady.

Mona Lisa
Portret młodej kobiety, z postaci której bije spokojna wytworność. Jest w niej pewien niepokój. Kobieta nie jest piękna, ma tajemniczy uśmiech, nosi skromną suknię. Obraz wykonany dwoma technikami: światłocieniową (oczy) oraz sfumato. Tę drugą technikę, polegająca na krętych pociągnięciach pędzlem, Leonardo stosował po to, by uwypuklić formę, np. przy malowaniu gór (pozbawione są w jego obrazach ostrych konturów).

Rafael Santi:
Malarstwo Rafaela pełne jest liryki i poetyczności. Odważnie stosuje kolor. Zestawia barwy o mocnym natężeniu. Jego obrazy cechuje harmonia; linie i kolory są miękkie i płynne. Rafael zerwał z symetrią, a mimo to nie naruszył równowagi obrazu. Daje nowe poczucie głębi, iluzję przestrzeni, świetnie posługuje się perspektywą architektoniczną. Posadzka, schody, kolumny mają prowadzić widza w głąb obrazu. Artysta dążył do stworzenia idealnego typu postaci kobiecej, posługiwał się też analizą psychologiczną, podkreślał indywidualne cechy modeli. Obrazy powstałe w Rzymie odznaczają się ciepłym i harmonijnym kolorytem
Rafael w swojej pełnej harmonii sztuce po mistrzowsku godził chrześcijański światopogląd ze starożytnymi ideałami estetycznymi, czemu służyła zarówno doskonałość kompozycyjna, jak i nastrój powagi oraz klasyczne piękno jego dzieł

Madonna Sekstyńska
Nazywana tak od papieża Sykstusa, klęczącego z lewej strony obrazu i zachwytem patrzącego na postać Madonny.

Złożenie do grobu
Obraz zadziwia układem całości, podporządkowanym dwóm przeciwstawnym liniom. Grupa kobiet skłania się w prawą stronę, natomiast ciało Chrystusa i niosących go postaci w lewą stronę. Nasuwa się porównanie z Pietą Michała Anioła. Twarz omdlałej Matki Boskiej wyraża ból. Człowiek podtrzymujący Chrystusa patrzy w niebo, jakby szukał tam siły, która pomoże udźwignąć mu ciało Pana. Nad nim pochyla się zrozpaczona Maria Magdalena. W środkowej części znajduje się młody, muskularny mężczyzna, który przechyla się w na prawą stronę. Na dalszym planie widzimy góry, u stóp których leży miasto. Uwagę widza rozpraszają zbyt żywe kolory szat postaci. Dominuje czerwień - symbol męki.

Szkoła Ateńska
Fresk w Stanza della Segnatura w Rzymie przedstawia dysputę uczonych starożytnych z humanistami nad dwoma aspektami prawdy. Fresk stanowi alegorię filozofii. W środku obrazu znajduje się Platon, który wskazuje palcem na niebo - świat idealny, a obok Arystoteles trzyma w jednej ręce "Etykę", a drugą wskazuje na ziemię. Uwagę zwraca wnętrze z kasetonowym sklepieniem, przypominające bazylikę św. Piotra w Rzymie. W głębi prześwituje rozbielony obłokami błękit nieba, dający złudzenie nieskończoności. Ściany ozdabiają rzeźby i płaskorzeźby. W dwóch głównych niszach Rafael umieścił opiekunów sztuki i nauki - Apollina i Minerwę.

Michał Anioł:
Michał Anioł czerpał inspiracje ze sztuki antycznej. Był czcicielem antycznego ideału piękna. Ciało ludzkie nie ma dla niego tajemnic. Pragnie ukazać je w ruchu. W swych obrazach rozdziela światła od ciemności, wprowadza grę światłocienia oraz regularną artykulację formy.

Pieta
Rzeźba przedstawia Matkę Boską opłakującą syna. Matka Boska jest bardzo młoda; siedzi smutna z lekko pochyloną głową, ramieniem podtrzymuje bezwładne ciało syna. Ciało Jezusa ukazane jest realistycznie, widzimy każdy bezwładny mięsień.

Sąd Ostateczny
Fresk namalowany w części ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej przedstawia wydarzenia dnia Sądu Ostatecznego. Dominuje w nim zasada ruchu. Po lewej stronie fresku widzimy grupy zmartwychwstałych wspinające się ku Chrystusowi, z prawej zaś upadek potępionych. Ci ostatni, stłoczeni w łodzi Charona czekają przerażeni na ostateczny wyrok. Nad ponad trzystoma figurami góruje postać Chrystusa. Obok niego Matka Boska - pełna współczucia. W niebiańskim orszaku Chrystusa przedstawieni zostali święci i patriarchowie, wśród nich po lewej stronie - św. Katarzyna Aleksandryjska trzyma w rękach złamane koło najeżone kolcami, za nią w teatralnej pozie św. Biaggio, trzyma w rękach żelazne grzebienie – narzędzie swych tortur.

Giovani Bellini – cechy tworczosci – niemal wylacznie obrazy religijne
-pozbawione duchowosci
- silny modelunek swiatlocieniowy
-mistrz techniki olejnej
- umiejetnosc oddania koloru marmuru, draperii, swietlistosci nieba itp.
DZIELA:
Pieta; kompozycja symetryczna
-monumentalizm
- geometryzacja i uproszczenie ksztaltow formy
-zcharmonizowanie kolorow
- wyrazisty rysunek
- modelunek swiatlocieniowy