Balladyna - recenzja sztuki (reż. Juliusz Machulski)

Akcja tego dramatu rozgrywa się koło jeziora Gopło.

Królowa jeziora, Goplana zakochuje się w chłopie, Grabcu, który jest ukochanym Balladyny - córki starej wdowy. Goplana, dowiadując się o tym, wysyła swoje sługi - Skierkę i Chochlika, by pilnowali Grabca i pokierowali powozem księcia Kirkora (syna króla Popiela) tak by zawitał do domu wdowy. Gdy tak się staje książe zakochuje się w obu jej córkach: Alinie i Balladynie. Nie może wybrać tej, z którą się ożeni. Wtedy wdowa, pod wpływem czarów Skierki wymyśla, że wyjdzie za niego ta, która przyniesie więcej malin.

W czasie zbierania, w lesie Balladyna zabija młodszą Alinę i wraca do domu, a matce i Kirkorowi mówi, że siostra uciekła z jakimś przybłędą. Przez kłamstwo to spoczywa na jej czole „blizna nieprawdy”. Na zamek bierze swoją matkę. Zaraz po ślubie książe wyjeżdża i zostawia ją z dowódcą swojej straży.

Po jakimś czasie Balladyna wyrzuca z zamku swoją matkę, przez co tamta staje się bezdomną. Zabija też króla Popiela, który wie o zbrodni popełnionej na siostrze, Alinie.
Gdy Kirkor wraca pod zamek księżniczka atakuje go, a wygrywając bitwę obejmuje tron.

Zaczyna sprawować wtedy sądy. Przychodzi do niej człowiek imieniem Filon, a nie wiedząc, kim jego Pani jest opowiada historię o dwóch siostrach, czyli o niej samej. Przedstawia też dowody rzeczowe w sprawie. Następnym świadkiem jest jej matka, już ślepa. Nie wiedząc, z kim rozmawia, opowiada historię podobną do Filona. W obu tych przypadkach, pod naporem kanclerza królowa wydaje wyrok: „śmierć za śmierć” i wtedy uderza w nią piorun, a ona umiera. Bóg wydaje wtedy wyrok na sprawiedliwie osądzonej zbrodniarce.

Sztukę tę wyreżyserował Jan Machulski, znany reżyser i aktor, a wystawił Bałtycki Teatr Dramatyczny z Koszalina.

Grali w niej: Agnieszka Grzybowska, Agnieszka Pawlak, Katarzyna Ulicka - Pyda, Marta Klubowicz, Halina Ziembińska, Adam Biernat, Artur Czerwiński, Piotr Dzięcielski, Ireneusz Kaskiewicz, Piotr Krótki, Jacek Piotrowski, Wojciech Rogowski, Artur Sokołowski.

Scenografia, wykonana przez Bogusława Samotiuka była dosyć skąpa. Składała się z maty, na której były wyświetlane zdjęcia, filmy i wiszących na niej czerwonych pasów imitujących krew.

Ważniejszą rolę odgrywały stroje, zrobione przez Zofię de Ines. Były bardzo estetyczne i różnorodne (niektóre dopracowane w szczegółach, a niektóre proste, zapożyczone z teraźniejszości). Były w nich wykorzystane symboliczne kolory (biel, czerń i czerwień).

Aktorzy grali bardzo dobrze i profesjonalnie - oddawali nastrój tragedii.

Muzyka podtrzymywała atmosferę i niekiedy pokazywała prawdy moralne wątków sztuki. Została stworzona i wykonana przez Renatę Przemyk, a Anna Saraniecka napisała do niej tekst.