Poezja- rezultat refleksji nad egzystencją świata i ludzi.

Egzystencja jest właściwością bytów ożywionych, przeciwstawną zwykłemu ?byciu? rzeczy. W filozofii egzystencjalnej ?istnieć? ( egzystować ) to ?wyrzucać się?, projektować się? na zewnątrz poza siebie, snuć projekty, wyrywać ze swojego stanu i decydować na coraz to nową działalność. Tym między innymi wyraża się, według Sartre?a ?wolność?, będąca zasadniczą właściwością egzystencji.

To przekraczanie samego siebie może iść w kierunku przyszłości i wówczas, jak mówi Heidegger, prowadzi do uświadomienia sobie, że z sercem ściśniętym trwogą ?ciążymy ku śmierci?; lub też może ono iść w stronę przeszlości- w tedy uświadamy sobie fakt naszych narodzin, przygodności naszego istnienia, mamy świadomość naszej ?nienaturalności?.

Autentyczna egzystencja jest rezultatem tych dwóch projekcji; jest uświadomieniem sobie absolutnej skończoności nas jako bytów ?rzuconych w świat?, oraz ?ciążących ku śmierci?. Już Hegel w ?Fenomomelogii? ducha wprowadził rozróżnienie między dwoma pojęciami: egzystencja i życie. Egzystencja jest ?świadomością życia?, a więc życie plus świadomością śmierci. Życie natomiast to sposób istnienia świata organicznego jest właściwością daną jedynie człowiekowi. Powyższy tekst pochodzi ze słownika filozofii Di der Julii.

W poezji egzystencja świata i ludzi występuje w różnorodnej formie np: Juliusz Słowacki powrócił ze swojej romantycznej podróży na Wschód bogatszy o cały ogrom doświadczeń, obserwacji, refleksji. Stały się one materiałem dla wyobraźni poety, źródłem nowych utworów. Jednym z nich jest ?Grób Agamemnona? ? ślad po bytności poety w zabytkowej, starożytnej budowie w Mykenach, zwanej grobem Agamemnona ? mitologicznego władcy Myken, syn Ateusza, wielkiego wodza zabitego przez żonę... Mogę cały utwór streścić następująco :

Poeta wchodzi w grób Agamemnona, podaje się panującej tam atmosferze i zagłębia się w rozmyślaniach. Nastrój miejsca, mitologia, historia Grecji przywołują na myśl dzieje Polski ? ból z powodu jej losów, ocenę, pragnienie wydobycia się z haniebnej niewoli.

Podczas zagłębiania się w utworze jesteśmy świadkami biegu refleksji, który porusza problem poezji i poety ? Słowacki zamieszcza w utworze pewien program poetycki.

Rozważania o słynnym utworze Słowackiego nazwać mogę refleksją poetycką nad historią Polski, jej przyszłością, nad poezją i rolą poety. Dlaczego wiersz ten jest tak bardzo ceniony? Czy tylko ze względu na temat? Otóż nie!

Autor popisał się wielkim kunsztem poetyckim odwołał się do mitologii i historii Grecji.
Przekształcił elementy swojego obrazu za pomocą licznych przepięknych i bogatych w znaczenia metafor. Odczytać wszystkie sceny utworu i odnaleść jego walory to praca dla niezwykle uzdolnionego człowieka, który posiada rzadko spotykaną wrażliwość poetycką.

Juliusz Słowacki posiada bogate konto poetyckie np: wiersz pod tytułem ?Testament mój?.
Już w samym tytule dzieła , mamy do czynienia z testamentem. Testament to dokument , w którym człowiek wyraża swoją wolę co do podziału majątku który pozostanie po jego śmierci .
Jaki majątek pozostawia Słowacki ? otóż nie pieniądze i nie budynki. Jest to testament poetycki ?rozdziela zbiór myśli , uczuć i twórczego dorobku wieszcza .

Utwór ma swoich adresatów , mimo że sam poeta nie pozostawił prawdziwego dziedzica nazwiska . Spadkobiercami poety jest grupa przyjaciół i przyszłe pokolenia ,
Które przeminą po Nim ? czyli My. Jak to w testamentach bywa , autor wpisuje parę słów o sobie , oraz wyjaśnienia w nurtujących go kwestiach i nakazy , które pragnie by wypełnili potomni.

O sobie- mówi Słowacki z goryczą. Nie zaznał zrozumienia, lecz nie pragnie pochował aplauzu tego świata. Wodzi sobie jako kapitana na okręcie, spadkobiercę światowej przeszłości ojczyzny.
Poeta w tym utworze czyni refleksje nad śmiercią i życiem. Przekazuje sobie w postaci swojej twórczości.
Poezję Juliusza Słowackiego mogę podsumować tylko jednym stwierdzeniem, uważam, że w jego twórczości można odnaleźć rozmyślania o życiu ludzi i ich przyszłości
Według mnie poeta ten jest doskonałym odtwórcą swoich myśli i odczuć , które przedstawia w swoich dziełach . Również Cyprian Kamil Norwid tworzył swoje utwory w wyniku własnych refleksji odnośnie człowieka i świata . np: ,,Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie?? lub ,, Klaskając mając obrzękłe prawice .?? W pierwszym przytoczonym przeze mnie utworze poeta sześć razy ,,pyta?? sześciu ludzi wielkich , co uczynili swojemu społeczeństwu , że nie znali spokojnego grobu , że po śmierci przenoszono ich ciała ,szukano wartości , lub absurdu .Taki los spotkał Sokratesa , Dantego , Kanumba ,
Kościuszkę... zastanawia Norwida jaki będzie los pośmiertny Mickiewicza.

Istnieje również wiersz Norwida ?Przeszłość? Ten utwór jest definicją historii w specyficznym norwidowskim rozumieniu. By ją pojąć, trzeba wyobrazić sobie następujący obraz: W Śród drzew jedzie wóz pełen dzieci, mija kolejne drzewa, a dzieci krzyczą, że dęby uciekają w głąb lasu...

Ta scenka przedstawia obraz naszych błędnych mniemaniach o historii. Dzieci- to ludzie, którzy myślą, że to wydarzenia mijają ?obok? podczas gdy oni sami tkwią w miejscu. Tymczasem ? według Norwida ? sprawa wygląda inaczej : historia jest materiałem trwałym, to człowiek porusza się i przemija ?Przeszłość ? to dziś, tylko cokolwiek dalej? miejsce w którym człowiek już był, lecz ono trwa, promieniuje całą swoją wartością, nie jest pustym polem, w którym nigdy nikogo nie było i które już nie istnieje.

Ja osobiście zgadzam się z teorią wywodzącą się z refleksji nad egzystencjom świata i ludzi Norwida, ponieważ tak właśnie jest w życiu codziennym dla każdego człowieka i nie ma reguły ile on ma lat i jakie doświadczenia.

Jak już wcześniej wspomniałam utwór pt. ?Klaskaniem mając obrzękłe prawice? jest jednym z utworów autora mówiącym o samym sobie i o własnym życiu. Norwid przedstawia swoje przemyślenia i uczucia. Wieszcz wędruje sam przez świat i ogląda ludzi zapatrzonych w przyszłość i tam tylko szukających wartości, kobiety ? sztuczne i fałszywe jak posągi, wierne salonowym konwenansom, oraz czas ?przesytu i Niedzieli? ? czyli bierność i lenistwa.

Taki świat przemierza Norwid jako poeta ? wędrowiec i poezja jego jest ?obłędnym, lecz rzeczywistym pamiętnikiem?. Poeta żywi jednak nadzieję, że jego wiersze- listy trafiają do idealnej przyszłości i kończy tak charakterystycznym motywem ? ?syn ? minie pismo, lecz Ty wspomnisz wnuku?- miną pokolenia, zanim społeczeństwo doceni twórczość Norwida. To proroctwo wypełniło się całkowicie.

Jest jeszcze jeden wiersz Norwida ? o nim samym, lecz także o hierarchii wartości tego świata, o wyższości sfery duchowej nad sferą spraw materialnych. Jest to ?Pielgrzym?.

Norwid postrzega jako pielgrzyma, przez życie siebie i każdego z ludzi. Ośmiesza poglądy, które uzależniają wartości człowieka od ilości dóbr ziemskich, jakie posiada. Sam nie ma nic, wielbłądzia skóra na sandały i namioty symbolizuje wieczną tułaczkę. Lecz zarazem ma bardzo wiele: należy do stanu ?porad stany? ponad płaskość duszy sięga nieba i ma tyle ziemi ile potrzeba jej? by wciąż dążyć do swojego wytycznego celu- dokąd i po coś. Obywatel świata ? Norwida przypomina , że człowiek na tym świecie jest tylko przechodniem i ma niewiele czasu, by spełnić swoją misję. Życie człowieka jest w zasadzie chwilą, która mija kiedy chce.

Według mnie, aby egzystować musimy stworzyć podstawę egzystencji, a do tego są potrzebne środki finansowe i przede wszystkim chęć życia.
Dzisiejsze czasy stawiają młodą osobę w bardzo trudnej sytuacji materialnej, a nie każdy może na siebie zarabiać. Obecnie warunki ekonomiczne są niekorzystne, a człowiek zbyt słaby, by nim zapobiec.
Uważam, że egzystencja świata ? bez przerwy idzie do przodu, niestety człowiek jest zmuszony wytyczać sobie cele prowadzące do godnej egzystencji bytu.
Jak już wcześniej wspomniałam życie to tylko chwila, która naprawdę szybko przemija i bardzo często niezdajemy sobie sprawy z upływu czasu ? myślę, że każdy szanujący się człowiek powinien korzystać jak najwięcej z chwil, które są mu dane, bo nie zna on przyszłości.
Czyniąc końcowe refleksje nad tematem pracy nasuwa mi się bardzo mądre, a przede wszystkim ważne zdanie, które brzmi: ?śpieszmy się kochać ludzi bo tak szybko odchodzą?. Co tu można dużo pisać, stwierdzam, że miłość jest ważna dla każdego człowieka w życiu i należy nią obdarowywać innych, ponieważ nie wiemy kiedy odejdziemy w nieznany nam dotąd świat, który pojawia się po naszej śmierci.
W mojej głowie istnieje wiele definicji egzystencji świata i ludzi, mam nadzieję że w przyszłości będę mogła podzielić się nimi wszystkimi, z osobami, których moje przemyślenia na ten temat naprawdę będą interesowały.
Poeci w swojej poezji znakomicie przedstawiają egzystencję świata i ludzi, ukazują swoje refleksje odnośnie życia i siebie jest to godne podziwu ponieważ nie każdy potrafi pisać i mówić o swoich myślach na tak rozległy temat.
Uważam, że poezja i jej autorzy odgrywają znaczącą rolę w życiu każdego czytającego człowieka. Myślę, że wiele wnoszą do podświadomości i uczą rozmyślań.

Egzystencja to coś ważnego, ale trzeba nad nią nieustannie pracować i dbać, aby nie zaginęła.