Racje stron w konflikcie przedstawionym przez Sofoklesa w „Antygonie”. Uniwersalna wymowa tego konfliktu.

Tragedia „Antygona” wiąże się z mitem trojańskim. Zdarzenia w nim opisane poprzedzają akcję tragedii. Mit opowiada o domu Lajosa, nad którym ciąży fatum. Z Lajosa klątwa przechodzi na Edypa, który po strasznych męczarniach umiera, pozostawiając dwóch synów – Eteoklesa i Polinejka. Bracia zabijają się jednak wzajemnie i władze w Tebach przejmuje Kreon. Urządza on należyty pogrzeb Eteoklesowi, zabrania jednak pochowania Polinejka.

Antygona (siostra Polinejkesa i Eteoklesa) przeciwstawia się zarządzeniu króla i grzebie zwłoki brata. Złapana przez strażnika i zaprowadzona przed oblicze króla śmiało przyznaje się do złamania zakazu. Dochodzi więc do konfliktu między nią a władcą. Konflikt jest istotą tragedii i nosi nazwę konfliktu tragicznego. Polega na zderzeniu się przeciwstawnych, równorzędnych racji, pomiędzy którymi nie można dokonać wyboru i dlatego każde posunięcie bohatera prowadzi do katastrofy czyli do klęski.

Dla Kreona nadrzędnymi wartościami są rozum, ład społeczny i państwo. Dla Antygony natomiast, kierującej się wiarą i miłością, nadrzędne są przekazania duchowe. Konflikt Antygony z Kreonem jest to więc konflikt wartości i konieczności, bowiem bohaterowie bronią przeciwnych racji. Rozum zostaje przeciwstawiony miłości, prawo ludzkie – prawu boskiemu, interes zbiorowości (państwa) – obronie jednostki. Z tego względu, że racje obu stron są równorzędne, konflikt tragiczny jest nierozwiązalny, prowadzi nieuchronnie do klęski bohaterów.