Wizja świata wyłaniająca się z bajek J. Krasickiego.

Ignacy Krasicki był najwybitniejszym poetą polskiego oświecenia, już za życia nazwany "Księciem poetów polskich". Przeżył trzy rozbiory Polski co niewątpliwie miało wpływ na jego twórczość. Ignacy Krasicki był jednym z pierwszych organizatorów życia kulturalnego w Polsce. Miał nowoczesne poglądy i mistrzowsko władał językiem, dlatego tak wspaniale nakreślił obraz Polaków jego epoki. Ignacy Krasicki to bez wątpienia najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia.

Książę Biskup Warmiński jest polskim przykładem umysłu oświeconego, twórcy utalentowanego i wykształconego, obdarzonego wyrafinowanym poczuciem humoru i talentem. Cenił śmiech i umiał władać dowcipem. Jego utwory wyrażały postawę nieco sceptycznego obserwatora, nigdy nie tracił niezależności. Dzieła Krasickiego nie są gorzkie, gorzkie są fakty, jakie w sobie kryją. Śmiech, ironia są wykorzystywane przez Krasickiego dla edukacji, celów dydaktycznych. Śmiech jest maską, pod którą każdy zobaczy trudną rzeczywistość, a niekiedy ponadczasowe prawdy.

Krasicki jest autorem 22 satyr i bajek. W satyrze "Pijaństwo" autor krytykuje nadmierne spożywanie alkoholu (bardzo rozpowszechnione w owych czasach). Przedstawia mentalność Polaka ogarniętego nałogiem. Osoba ta ciągle szuka okazji do picia- imieniny żony, chęć poprawienia sobie samopoczucia po wcześniejszym przepiciu, przyjęcie gości i bardzo łatwo tłumaczy się z tego mówiąc, iż to tylko zbieg okoliczności.

Autor ukazuje tu portret polskiego szlachcica, który nie ma umiaru w piciu i choć wie o szkodliwości swojego postępowania, nie zaprzestaje go. Wyszydza też inną cechę - ducha boju który rodzi się przy kieliszku i tam też ginie nie wychodząc poza drzwi sali biesiadnej. Zwraca również Polakom uwagę na to, że nie potrafią przyjąć gościa bez kieliszka mocniejszego trunku. Podnieceni miłośnicy trunku snują wspaniałe plany ratowania ojczyzny, tymczasem zapał kończy się na wulgarnej bójce. "Pijaństwo" jest nie tylko krytyką zgubnego nałogu, odbierającego człowiekowi jego godność, ale zawiera również smutną refleksję nad słabością natury ludzkiej i bezsilnością racjonalnych argumentów.

Satyra "Żona modna" ukazuje modną szlachciankę, tworząc świetny portret damy-Polki rozmiłowanej we francuskiej modzie, kapryśnej, często bezmyślnie marnotrawiącej majątek męża. Pełen humoru jest obraz przenoszącej się do majątku męża młodej żony obładowanej niepotrzebnymi, ale za to modnymi, drobiazgami. Zabawna jest jej reakcja na widok tradycyjnego dworu szlacheckiego, który wkrótce za grube pieniądze ozdobi tak, żeby "przeszedł warszawskie pałace". Bawią ją jej własne kaprysy i cicha uległość męża, który łakomy na posag przyszłej małżonki nie przewidywał takich opłakanych dla siebie skutków. W ówczesnych czasach mężczyzna żenił się nie z miłości ale z powodu dóbr jakie zyska po ślubie - w tym wypadku czterech wiosek. Z satyry tej wyłania się obraz polskiego stanu szlacheckiego, który jest źle wyedukowany, zawiera małżeństwa z powodu pieniędzy, żyje ponad stan i goni za obcymi wzorcami, zamiast zagłębiać się w polską kulturę i sztukę.

"Dewotka" Bajka krytykująca fałszywą pobożność, zakłamanie i obłudę religijną. Kobieta kończąc pacierz niemiłosiernie bije służącą. Bajka ta pośrednio ukazuje Polaków jako ludzi biernie patrzących na upadek ojczyzny, zakłamanych, podstępnych, dbających tylko o swoje szczęście, pysznych, nieodpowiedzialnych i łatwowiernych.

Ignacy Krasicki w swych utworach porusza problemy ponadczasowe. Jego twórczość skupiała się przede wszystkim na ukazaniu szlachcie błędów, które prowadzą do upadku Rzeczpospolitej oraz nauczaniu ludzi dobrego i mądrego postępowania. Wszystkie problemy przedstawia w zabawny sposób i nawet, choć jest zakonnikiem, krytykuje także zakon. Widzi wady Polaków, zakorzenione w ich naturze, ale wytyka je, mając nadzieję na poprawę. Pobudza nas do refleksji, nie pozbawionej dydaktyzmu i moralitetów. Przedstawia nas jako rozpijaczonych, próżnych, krótkowzrocznych głupców nie dbających o dobro ani swoje, ani ojczyzny. Naszą wadą jest również podleganie obcym wpływom, powierzchowność i nieszczerość. Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że obraz społeczeństwa w twórczości poety jest trochę przejaskrawiony, ale powinnyśmy się chyba mocno zastanowić ile z tego, co o nas napisano, jest prawdą.