Alianse strategiczne.

Alianse strategiczne to sojusze nawiązywane pomiędzy przedsiębiorstwami będącymi faktycznymi lub potencjalnymi konkurentami. Zmierzają one do poprawy zarządzania jakimś przedsięwzięciem lub dziedziną działalności przez koordynowanie kompetencji środków i niezbędnych zasobów w celu 1. osiągnięcia lepszej pozycji konkurencyjnej przez wszystkich partnerów 2. dokonanie między sobą fuzji, cesji lub akwizycji dziedziny działalności.

Cechy
Cechą podstawową aliansów strat. jest istnienie pewnego stopnia konkurencyjności względem siebie przedsiębiorstw, które deklarują wolę współpracy. Są one zatem formą pośrednią pomiędzy otwartą konkurencją na rynku a podejściem decyzyjnym. Ujęcie takie pozwala z większą precyzją określić specyfikę aliansów strat.
Kolejną cechą aliansów jest to, że dają one partnerom takie same korzyści jakich dostarcza koncentracja ale jednocześnie nie niosą ze sobą charakterystycznych dla nich ograniczeń. Jednocząc swoje siły wokół wybranej formy działalności partnerzy aliansów str. uzyskują efekt korzyści skali obszaru czy skumulowanych kompetencji z reguły zastrzeżonych dla grup najpotężniejszych nie zatracając przy tym własnej autonomii strategicznej i tożsamości.
Alians pozwala ponadto korzystać z efektu synergii strategicznej dzięki dość precyzyjnemu zakreśleniu obszarów współpracy i działania realizowanym czasem małymi krokami co umożliwia zachowanie tożsamości partnerów i nie powoduje rozmycia się jej w dość dużej całości.

Korzyści dla aliansów strat. są dwojakiego rodzaju:
1. zachowani autonomii przedsiębiorstwa
2. łatwość odwrotu

główne rodzaje aliansów:
1. komplementarne – łączą przedsiębiorstwa , których kompetencje i udziały są zróżnicowane: jedno przedsiębiorstwo tworzy produkt lub usługę, której sprzedaż może być rozwijana dzięki umiejętnościom drugiego. Wówczas proces wytwarzania zostanie scedowany na jednego partnera. Na takiej zasadzie np. firma farmaceutyczna na terenie Europy jest dystrybutorem leków japońskich neurologicznych;
Produkt wprowadzany jest przez jednego z partnerów nie powinien być ściśle konkurencyjny wobec produktów sprzedawanych przez pozostałych. Dlatego też tego typu alianse są zawiązywane przez przedsiębiorstwa produkujące odrębne produkty.

2. ścisłej integracji - tego rodzaju sojusze są nawiązywane przez firmy, które zmierzają uzyskiwać korzyści skali w zakresie wytwarzania jakiegoś podzespołu lub realizacji jakiegoś wyodrębnionego stadium procesu produkcyjnego. Te specyficzne wyroby są następnie włączone do własnych produkcji każdego z aliantów a także na rynek;
konkurencja rynkowa między partnerami może pozostać otwarta ponieważ produkty każdego z nich mają charakter substytucyjny

3. addytywny - polega on na sojuszu przedsiębiorstw wspólnie wytwarzających i sprzedających jakiś produkt. Przeciwieństwem do aliansów komplementarnych jest to, że umiejętności i wkłady partnerów mają podobny charakter. Ich wspólnym celem jest uzyskiwanie dużych skali produkcji. Na rynek trafia jeden wspólny produkt.
Wymaga całkowitego zawieszenia konkurencji między partnerami, którzy powinni zachowywać się tak jakby dokonali fuzji. Nie oznacza to, że tym samym zanika między nimi wszelka rywalizacja ale dla klientów powinna ona być niemal niewidoczna.

ZARZĄDZANIE ALIANSAMI i PROCESY ZMIAN
Zarządzanie i dynamika zmian w każdym z typów aliansów bywają zróżnicowane. Przedsiębiorstwa połączone w alianse o ścisłej integracji doświadczają często spadku efektywności a ich produkt staje się stopniowo niedostosowany do potrzeb klientów partnerów. Wynika to z tego, że klasyczne problemy integracji pionowej nasilają się wówczas z powodu rozmycia odpowiedzialności. Jeśli każdą decyzję trzeba dyskutować i uzgadniać z partnerami, którzy są konkurentami i mogą mieć sprzeczne interesy to trudno jest dokonywać radykalnych rozwiązań i doprowadzić do rekonstrukcji działalności. Sytuacja, że któryś z partnerów nie wywiązuje się dobrze ze swojej roli może być przejawem konfliktu. Istnienie odrębnych struktur i personelu nadaje temu zjawisku charakter inercyjny (długotrwały). Możliwym rozwiązaniem jest przejęcie przez któregoś z partnerów kontroli nad wspólnym przedsięwzięciem i dokonanie jego restrukturyzacji.