Tradycyjnie dzielimy Biblię na Stary i Nowy Testament. Wykaz ksiąg został ostatecznie ustalony na soborze trydenckim w XVI wieku. Katolików obowiązuje więc 46 ksiąg Starego i 27 Nowego Testamentu. Wszystkie księgi dzielimy także na: historyczne, dydaktyczne i prorockie. Stary Testament obejmuje księgi od powstania świata do narodzin Chrystusa. Żydzi i kościoły protestanckie uznają 39 ksiąg Starego Testamentu i dzielą je na trzy części: Tora (Pięcioksiąg Mojżeszowy, prawo), Nebiim (prorocy) oraz Kethubim (pisma). Pięcioksiąg Mojżeszowy stanowi fundament religii judaistycznej, ponieważ obejmuje dzieje ludzkości od stworzenia świata, przez dzieje patriarchów, historię narodu izraelskiego, ich wyjście do ziemi obiecanej i historię Izraela do czasów Salomona. Jak sama nazwa wskazuje, składa się on z pięciu (pierwszych) ksiąg Starego Testamentu: Księgi Rodzaju (Genesis), Księgi Wyjścia (Exodus), Księgi Kapłańskiej, Księgi Liczb i Księgi Powtórzonego Prawa. Autorstwo Tory przypisuje się Mojżeszowi. W części Nebiim znajdziemy wydarzenia po śmierci Mojżesza oraz historię królestwa izraelskiego do jego upadku. Tu są proroctwa Izajasza, Jeremiasza i Ezechiela. Pisma są natomiast złożone z utworów poetyckich, ksiąg filozoficznych i historycznych. Tutaj znajdziemy Księgę Hioba i Księgę Koheleta. Nowy Testament składa się z 27 ksiąg obejmujących czasy od narodzin Chrystusa po Apokalipsę św. Jana. Klasyfikacja ksiąg Nowego Testamentu jest taka sama jak Starego Testamentu: księgi historyczne, księgi dydaktyczne i księgę prorocką. Do ksiąg historycznych zalicza się: 4 Ewangelie (świętych: Marka, Mateusza, Łukasza i Jana. Trzy pierwsze uznaje się za synoptyczne, czyli podobne pod względem np.: literackim) oraz Dzieje Apostolskie (mówiące o powstawaniu pierwszych gmin chrześcijańskich). Księgi dydaktyczne to Listy Apostolskie, których zadaniem było objaśnianie i propagowanie nauk Chrystusa, a księgą prorocką jest oczywiście Apokalipsa św. Jana.