Giotto di Bondone, Wskrzeszenie Łazarza, ok. 1305 r.

Giotto di Bondone (ok. 1266-1377), włoski malarz i architekt, najwybitniejszy przedstawiciel trecenta, działał we Florencji, Asyżu, Rzymie, Padwie, Neapolu i Bolonii. Od 1334 prowadził budowę dzwonnicy (kampanii) przy katedrze florenckiej, autor licznych fresków i obrazów sztalugowych. W swej twórczości konfrontował włoską tradycję bizantyjską ze sztuką gotyku, szczególnie w zakresie przedstawiania bryły w przestrzeni.

Był pierwszym artystycznym wyrazicielem poglądu, który stawia człowieka na nowym ważnym miejscu w dziełach plastycznych. W swoich obrazach religijnych zawarł wiele aktualnej prawdy dotyczącej życia ludzkiego. Przez G.Vasariego został określony jako uczeń natury.

Prace m.in.:
- Krucyfiks (1290) z kościoła S. Croce we Florencji,
- Madonna z dzieciątkiem z kościoła S. Giorgio alla Costa (ok. 1290),
- freski w górnym kościele św. Franciszka w Asyżu (1292-1297), stygmatyzacja św. Franciszka (ok. 1297), freski z papieżem Bonifacym VIII ogłaszającym Rok Jubileuszowy 1300 - Rzym bazylika św. Jana na Lateranie,
- Madonna z ołtarza Badia (1301-1302),
- Wskrzeszenie Łazarza, ok. 1305 r.
- Maesta z kościoła Ognisanti (1305-1308),
- fresk z Ukrzyżowaniem (ok. 1310) w dolnym kościele św. Franciszka,
- Ostatnia Wieczerza (1320),
- Uczta u Heroda (1317).

Trecento (z języka włoskiego - "trzysta", skrót od mille trecento - "tysiąc trzysta"), termin określający XIV wieczną sztukę włoską

Kampanila, campanile, dzwonnica kościelna budowana obok kościoła, wolno stojąca, typowa dla architektury włoskiej.

Obraz Giotto di Bondone pt. ”Opłakiwanie Chrystusa” jest dziełem malarskim, który obrazuje scenę, w której Maryja, uczniowie oraz inni ludzie opłakują śmierć Jezusa. W centrum obrazu ukazany jest Chrystus, tuż przed włożeniem do grobu. Z twarz zgromadzonych przy ciele Jezusa, emanuje ogromne cierpienie, rozpacz i bezsilność, które pojawiają się zwykle, gdy, widzimy śmierć kogoś bliskiego. Nad Jezusem pochylona jest Maryja, która podpiera jego głowę na swoich kolanach. Jej twarz obrazuje wielki ból oraz cierpienie, jakie przeżywa. Na twarzach ludzi zgromadzonych wokół Chrystusa widać smutek i rozpacz. Niektóre postacie na obrazie posiadają aureolę, co świadczy o ich pobożności oraz wierze w Boga. Aureola ta może mieć także inne znaczenie tzn. może świadczyć o połączeniu się tych ludzi w smutku po śmierci Jezusa. Obraz ukazuje wielki dramatyzm.

Nad zmarłym unoszą się anioły, które także rozpaczają nad jego duszą. Obraz Giotta przedstawia przede wszystkim atmosferę smutku oraz goryczy.

Następnie możemy się domyślać, że pośrodku obrazu ukazane są góry, które oddzielają niebo od ziemi. Za postaciami przedstawione są skały oraz drzewo, które nie posiada liści. Drzewo jest symbolem życia, ale drzewo bez liści, buduje atmosferę śmierci triumfującej nad człowiekiem.

Malując to płótno Giotto zastosował różną kolorystykę. Górna cześć obrazu przedstawia niebo, które odznacza się kolorem ciemno niebieskim. W dolnej części obrazu znajdują się postacie odziane w szaty w kolorach czerwonym, zielonym, białym. Należy dodać, że kolor czerwony dominuje nad innymi kolorami. Czerwień symbolizuje krew i cierpienie, a także powoduje skupienie wzroku na najważniejszej części obrazu.