Giotto Di Bondone - opis malarza włoskiego

GIOTTO DI BONDONE - włoski malarz i architekt urodzony w 1267 roku.

Przełamał tradycję bizantyjską i wprowadził realistyczną trójwymiarowość do malarstwa europejskiego. Według tradycji przekazanej przez Ghibertiego był uczniem Cimabuego. Jego główne dzieła to: freski w Capella degli Scrovegni (kościół S. Maria dell'Arena) w Padwie (ok. 1303–1305) oraz w kaplicach Peruzzich (1310–1313) i Bardich (1320–1325) w kościele S. Croce we Florencji.

Przypisuje mu się także freski w górnym kościele S. Francesco w Asyżu i obrazy tablicowe (najważniejszy to Madonna z kościoła Ognissanti, namalowany około 1303 roku, znajdujący się obecnie w galerii Uffizi we Florencji).

Giotto di Bondone stworzył nowy system obrazowania, później zwanego giottowskim, którego zasadniczą cechą było komponowanie jednolitej przestrzeni opartej na regule zbiegu linii ku środkowi i wypełnianie tej przestrzeni postaciami i elementami otoczenia w ich pełnym, trójwymiarowym kształcie.

Malowidła swoje nasycał humanistycznymi treściami, oddając — z niespotykaną przed nim sugestywnością — gamę ludzkich nastrojów i uczuć. Twórczość malarska Giotta di Bondone, kontynuowana przez jego uczniów i naśladowców, tzw. giottystów, stała się jednym ze źródeł inspiracji sztuki odrodzenia.

W 1334 Giotto di Bondone został pierwszym architektem katedry we Florencji i zaprojektował kampanilę, której dolną partię budował do 1337. W tym samym roku zmarł.