Romantyzm w muzyce

Kultura muzyczna jest bardzo dobrze znana dla epoki, która w XIX wieku stworzyła nowe formy życia wprowadzając nieznaną niegdyś muzykę romantyczną. W czasie rewolucji francuska, dworska kultura muzyczna. Pozostały tylko nieliczne menuety. Ludzie z dawnych miasteczek przyjęli tańce z dawnego środowiska arystokratycznego. Między innymi contredanses, cotillons, a nawet anglaises. Stały się typową kulturą taneczną głównie dla mieszczaństwa wiedeńskiego. Równocześnie wykształciły się własne formy taneczne, możemy do nich zaliczyć różnego rodzaju walce, gdzie na przełomie XVIII i XIX w. Stały się one bardzo modne. W Polsce walc przyjął się po zajęciu Warszawy przez Niemców. Głównymi klasykami są: dwaj wiedeńscy kompozytorzy: Joseph Lanner oraz Johann Strauss. Dzięki nim posiada on charakterystyczną formę muzyki wiedeńskiej.

Obok walca ulubionym tańcem ludzi był w pierwszej połowie XIX wieku „rejdovak”. Również polka w rytmie dwuwymiarowym, przejęta z muzyki ludowej pochodzi z XIX wieku. Twórcą jej został nauczyciel Józef Neruda.

Z dawnych kontreadasów rozwinął się „lancer”. Jako kompozytorzy zasłynęli w Paryżu: Philippe Musard, a także Jean Tolbeque. Nowością był też galop, z charakterystycznym pląsem naśladującym konia. Z dawnych czasów zachował się polonez, którym rozpoczynano każdy bal.

Jeżeli chodzi o instrumenty to gitara i fortepian uzyskały największą popularność. Fortepian zajął miejsce klawesynów i klawikordów. Dzięki Bartolomowi Crisoforiemu, który wprowadził do klawikordu mechanizm młoteczkowy umożliwił wydobycie kontrastów dynamicznych. Mamy instrument, który dla każdego z nas jest miejscem do popisu, czyli zagrania nawet nieznanych melodii. Odtąd ten wspaniały przyrząd do grania był instrumentem dla każdego domu, co stało się podstawą do rozwinięcia
w przyszłości techniki pianistycznej.

Przyjemną rzeczą do spędzania wolnego czasu były chóry męskie, wprowadzone na początku w Niemczech. Wytworzyły one styl w najprostszym układzie harmonicznym. Jednym ze znanych kompozytorów tegoż gatunku twórczości był Silcher.

Dobrym przykładem kompozytora wczesnoromantycznej epoki jest Franz Schuber, człowiek wybitnie uczciwy i pracowity, jednakże dość wybuchowy
i niestety nerwowy. Jego muzyka zawsze wyrażała prostotę charakterystyczną dla pieśni ludowej. Dążył on, aby kontury ich miały dużą wyrazistość.

Romantyzm w muzyce powstał znacznie później niż w literaturze. Formy klasyczne, takie jak np. sonata lub taż symfonia zachowały swe dominujące znaczenie, jednakże nie posiadają takiej zawartości konstrukcji, jaką miały w muzyce klasyków. Oprócz tych form zdobyczą romantyzmu jest nastrojowa miniatura liryczna. Wszystkie cechy muzyki romantycznej możemy odnaleźć w twórczości Schuberta. Nie ma w niej ogromnej refleksji, ale występuje szczerość i bezpośredniość wyrazu.

Uważam, że muzyka romantyczna w życiu każdego człowieka jest symbolem wszelkiej iskry Bożej. Zapewne nie jesteśmy tak bardzo doskonali jak był Schubert, czy Weber i wielu innych, ale występuje w nas godność i mała nutka miłości do muzyki romantycznej, która we wszystkich sercach budzi podziw, a zarazem gorycz rozpaczy. Dzieje się tak, że dlatego, że występuje w nas strach przed całym, nadchodzącym dniem. Większość z nas nawet nie słyszała, co to jest w ogóle muzyka i dlaczego tak jej wszyscy słuchają, bez względu, jakiej. W naszej duszy powinniśmy znaleźć choćby małą cząstkę miejsca dla muzyki. Często zadajemy sobie pytania:, Dlaczego wszyscy tak bardzo lubią słuchać muzyki? Co oni w niej widzą? A jednak, jeżeli słuchają to zapewne muszą wiedzieć, czym ona jest. Wydaje mi się, że występuje coraz mniej ludzi, którzy interesują się muzyką romantyczną. Myślą pewnie, że to wstyd, a nikomu do głowy nie przyjdzie, iż każdy z nas ma po prostu inny gust. Większość pragnie jej słuchać, ale niestety duma im na to nie pozwala. Wierzę w to, że jeszcze coś się zmieni na świecie i będzie więcej zwolenników muzyki niż dotychczas. Wierzę, a... Wiara góry przenosi.