Charakterystyka Jagienki i Danusi

W powieści Henryka Sienkiewicza pt. "Krzyżacy" przedstawione są dwie główne postaci żeńskie - Danusia i Jagienka.

Danusia jest dwunastoletnią dziewczynką, córką Juranda ze Spychowa, którą opiekuje się księżna Anna Danuta. Dziewczyna chroniona jest przez wszystkich od trosk i niebezpieczeństw. Jest osobą dziecinną i niedojrzałą życie wydaje się jej bajką. W powieści przedstawiona jest jako niewinna, delikatna i bezbronna osoba.

Jagienka jest piętnastoletnią dziewczyną, córką Zycha ze Zgorzelic, wcześnie osierocona przez matkę. Życie dziewczyny było podporządkowane chłopięcym zajęciom: jeździła konno, strzelała z łuku, polowała, prowadziła gospodarstwo mocną ręką pod nieobecność ojca. Prowadziła ciekawe i pracowite życie.

Postaci Danusi i Jagienki różnią się między sobą wyglądem, zachowaniem, sposobem bycia oraz warunkami, w jakich dorastały w dzieciństwie. Danusia ma anielską urodę, jest blondynką obdarzoną pięknym głosem. Ubierała się w suknie jak dama dworu "Na głowie miała wianeczek, włosy puszczone po ramionach, suknię niebieską i czerwone trzewiczki z długimi końcami". Danuśka wychowywała się na dworze księżnej Anny Danuty, uczyła się dworskich manier i jak zostać damą dworu. Była osobą o bardzo wrażliwym charakterze, delikatną, wymagającą opieki. Jej trudna przeszłość, tragedia, jaka ją spotkała sprawiły, że stała się osobą chorą, smutną, obłąkaną.

Jagienka jest przeciwieństwem Danusi. To ciemnowłosa dziewczyna o rumianej twarzy i o silnej zgrabnej sylwetce. Ubierała się w wygodne typowo chłopięce stroje "w zaciągniętej tasiemką koszulinie, w kożuszku wełną do góry i z liśćmi w powichrzonych włosach". Czuła się niewygodnie w strojach, które obowiązywały na dworze księżnej Anny Danuty. Wychowywał ją ojciec i traktował ją jak syna. Miała cechy, które sprawiały, że mogła poradzić sobie w każdej sytuacji. Miała "twardy" charakter, była sprytna, zaradna, odważna, a przy tym inteligentna.

Mimo że obie dziewczyny różnią się między sobą posiadają również cechy wspólne. Obie dziewczyny zakochane były w Zbyszku z Bogdańca. Danusia była szczęśliwa, że Zbyszko będzie jej rycerzem i będzie bronił jej życia i czci. Świadczy o tym fragment w powieści "...modre jej oczka śmiały się do klęczącego Zbyszka i nie mogła się powstrzymać od przebierania z radości nóżkami".

Jagienka była towarzyszką Zbyszka podczas zabaw w latach dziecięcych. Gdy Zbyszko otrząsnął się ze smutku po śmierci Danuśki, spostrzegł u Jagienki prawdziwą kobietę, którą później poślubił. To jak bardzo Jagusia kochała Zbyszka, popiera następujący cytat: "Ona zaś przyjeżdżała skwapliwie i na wezwanie, i z własnej woli – gdyż pokochała Zbyszka ze wszystkich sił duszy i serca". Dziewczyny posiadały lekkie i delikatne głosy. Gdy ojciec Jagienki wrócił z wojny cały i zdrowy: "poczęła krzyczeć cienkim, nieco jeszcze dziecinnym głosem", natomiast Danusia, kiedy to śpiewała dla księżnej Anny Danuty: "podniosła do góry głowę jak ptak, który chce śpiewać i przymknąwszy oczęta poczęła srebrnym głosikiem...".

Bohaterki powieści były posłusznymi i kochanymi córkami. Jagienka mówiła do ojca "Tatulo! Tatuś! najmilejsi!... gdy Zych zeskoczył także dla powitania jej na ziemię, rzuciła mu się na szyję". Danusia: "Ojciec też często na dwór przyjeżdża i nad widzi, że ma się dziecko zdrowo, w miłości książęcej chowa "Jero ilekroć na nią spojrzy, tylekroć łzami się zalewa".

Sądzę, że obie bohaterki mogą być wzorem dla dzisiejszych dziewczynek i kobiet, mimo że żyły w czasach tak odległych (XV wiek). Jednak bardziej przekonującym wzorem na dzisiejsze życie wydaje mi się być, postać Jagienki, ponieważ posiadała o wiele więcej cech i umiejętności, które mogą być przydatne w życiu dzisiejszym. Ze względu na to, że Jagienka jest dziewczyną pełną siły, temperamentu, sprytu i inteligencji czuję, że jest moją bratnią duszą i mogłaby zostać moją przyjaciółką.