Kalwin.

Urodził się 10 lipca 1509 r. w Noyon. małym historycznym miasteczku położonym w północnej części Francji. w Pikardii. Jego matka, piękna, inteligentna i pobożna niewiasta. przedwczesną śmiercią osierociła Jana we wczesnym dzieciństwie. Jego ojciec. dzięki zdolnościom i pracy uzyskał stanowisko prekursora kapituły. Często też wchodził w konflikty z władzami kościelnymi. Synowi swemu Janowi starał się zapewnić gruntowne wykształcenie. Najpierw młody Kalwin uczył się w Noyon, później w Paryżu studiował sztuki wyzwolone i teologię. Niezwykle zdolny, w nauce odznaczał się wielką pilnością i pracowitością. Był bardzo przywiązany do kościoła rzymskiego i z przerażeniem dowiadywał się o naukach reformacyjnych. nie miał wątpliwości, że “heretycy” zasługują na stos. Jako obrońca Kościoła zetknął się z protestanckimi naukami. Był to pierwszy promień światła Bożego, który przebił mury scholastyki i przesądu, które więziły Kalwina.

Duży wpływ na niego wywarła dysputa jaką prowadził z kuzynem Piotrem Oliyitanem, oddanym zwolennikiem reformacji i tłumaczem Biblii z hebrajskiego na francuski. Od Oliyitana usłyszał takie stwierdzenie: “Są tylko dwa rodzaje religii na świecie: jeden to ten, który został wymyślony przez ludzi, w którym człowiek zbawia się przez ceremonie oraz dobre uczynki, drugi rodzaj to religia objawiona w Biblii, ucząca, że człowiek może być zbawiony tylko z łaski Bożej”. Kalwin daleki był od przyjęcia takiego stanowiska, jednak w jego umyśle zrodziły się myśli, których nie mógł się pozbyć. Świadomość grzechu nie odstępowała go, a pośrednictwo świętych, dobre uczynki traktowane jako zasługi zbawcze, ceremonie kościelne — nie dawały upragnionego pokoju. Daremnie szukał ucieczki w spowiedzi i praktykach pokutnych.

Na takim stanie duszy zobaczył, jak na jednym z publicznych placów palono heretyka. Uderzył go spokój na obliczu męczennika. Porównał to z własną rozpaczą i duchową udręką, jaka go nie odstępowała mimo najsurowszego posłuszeństwa wobec Kościoła. Wiedząc, że zwolennicy, Reformacji opierają swoją ufność na Biblii postanowił ją przestudiować. Z namowy ojca znanego ze swego krytycznego stosunku do ówczesnego kościoła udał się do Orleanu, aby na tamtejszym uniwersytecie, słynącym ze znakomitych profesorów, zgłębić tajniki wiedzy prawniczej. Jednym z ludzi, którzy wywarli wówczas ogromny wpływ na dalszy rozwój Kalwina był wykładowca literatury i języka greckiego, Melchior Wolmar, gorący zwolennik Marcina Lutra. Ten wielki erudyta, pomógł Kalwinowi zapoznać się. z poglądami niemieckiego reformatora, a także pobudził do własnych refleksji nad Pismem Świętym.

Do grona nauczycieli w tym okresie studiów Kalwina należało również kilku innych zwolenników Reformacji, m.in. Nicolas Berauld wychowawca Gosparda de Coligny, Anny Du Bourg, spalony na stosie w 1559 r. za obronę Reformacji, a także Francois Flotman, prekursor prawa międzynarodowego.

Po śmierci ojca w 1531 r., Jan Kalwin wolny od jego nacisku, aby poświęcić się karierze prawniczej, zmienił całkowicie swe zainteresowania i wysiłki w kierunku Pisma Świętego. O swych religijnych zmaganiach napisał w liście do kardynała Sadoleta. W tym samym liście Kalwin wyznaje kardynałowi o swym całkowitym oddaniu się Bogu, O swych wewnętrznych walkach, głębokich wahaniach i wielkim żalu na myśl o opuszczeniu Kościoła, z którym związał się od dzieciństwa. Jego krótki pobyt w Paryżu w 1533 r. zostaje przerwany wybuchem prześladowania zwolenników Reformacji. Wskutek groźby aresztowania, Kalwin ratuje się ucieczką. Schronienie znalazł u swego przyjaciela Louisa Tillet”a w Anglouleme; Tam bogato zaopatrywana biblioteka, wymiana myśli w gronie wybitnych humanistów, cisza, sprzyjały studiom i poszukiwaniom teologicznym, które w przyszłości zaowocowały dziełem życia Kalwina: Institutia religurnis €hristnianae (Nauka religii Chrześcijańskiej). Następny rok 1 534,”charakteryzuje się w życiu Kalwina częstymi podróżami. Wiosną udaje się do dóbr Małgorzaty Nawarskiej (siostry króla), która sprzyjała protestantom. Tam rozpoczyna swoją pracę duszpasterską. Wśród ludzi w ich domach, otoczony przez cale rodziny, czytał Biblię i wyjaśniał im prawdy zbawienia. Przyjmowany był zarówno w zamkach jak i chatach. Szedł ciągle naprzód, kładąc podwaliny zborów, które później wydały” nieustraszonych obrońców nauk biblijnych. W tym okresie spotyka starego d’Etaples Lefeyre”a, z którym prowadził ożywione dyskusje. W tym samym roku w Poitiers, w gronie zwolenników nauki reformacyjnej wygłasza kazanie i udziela Wieczerzy Pańskiej pod dwoma postaciami. Do dziś Poiter uważane jest za miejsce narodzin reformacyjnego nabożeństwa. Również w 1534 r. Kalwin pisze swą pierwszą pracę teologiczną zatytułowaną La Psychopannychie (Czujność duszy), w której przeciwstawia się poglądom anabaptystów, w tym także słusznej z punktu widzenia biblijnego, nauce o nieświadomym śnie umarłych aż do sądu ostatecznego. Kalwin mimo, iż był wielkim mężem Bożym, podobnie jak M. Luter nie był wolny od błędów, a dzieło reformy dalekie było od ukończenia.Pod koniec 1534 r. ponownie musi pozostawić Francję, udaje się przez Strasburg do Bazylei. Tutaj pod przybranym nazwiskiem Martianusa Lucariusa oddaje się studiom i pracy nad Nauką religii chrześcijańskiej. Pierwsze jej wydanie w języku łacińskim ukazało się w Bazylei w 1536 r. Prześladowania jakie wybuchają we Francji zmuszają zwolenników zreformowanego Kościoła do opuszczenia jej granic i szukania schronienia na obczyźnie. Francja odrzuciwszy Ewangelię, ten dar nieba, zasiała ziarno bezprawia i zniszczenia.

ZNACZENIE JANA KALWINA DLA ROZWOJU REFORMACJI
Wybitną cechą osobowości Jana Kalwina była jego niezwykle żywa i głęboka wiara w mądrość i miłość Bożą, posłuszeństwo i podporządkowanie się woli Stwórcy. Inną nie mniej ważną cechą jego osobowości była niezwykle żywa inteligencja połączona z rozległą wiedzą. Ta wiara i wypływające z niej przekonanie, że celem człowieka jest oddawanie czci i służenie Bogu, stanowiły podstawę całej wszechstronnej działalności życiowej Kalwina, dawały siłę do walki o zachowanie i utrwalenie prawdy Bożej. Mimo dolegliwości fizycznych, a niejednokrotnie także chwil goryczy i osamotnienia, mobilizowały go do wytężonej pracy teologicznej i kaznodziejskiej.

Działalność Kalwina w Genewie obejmuje prawie 30 lat. W pierwszym okresie jego działalności w oparciu o nauki Pisma Świętego, praca jego zmierzała do założenia struktur organizacyjnych i nauki zreformowanego Kościoła. W drugim okresie — by szerzyć stamtąd Reformację w całej Europie. Ważną częścią działalności Kalwina było utrzymywanie korespondencji ze zwierzchnikami kościelnymi, teologami, osobami panującymi, humanistami i przyjaciółmi. Obdarzony głębokim umysłem i rozległą wiedzą, był zdolny ogarnąć różnorodne problemy europejskie. Był prawdziwym Europejczykiem. Tym sposobem dzieło szwajcarskiego Reformatora wykroczyło daleko poza granice Genewy, rozpowszechniło się w całej Europie, w tym także w Polsce. . . Genewa stała się miejscem schronienia dla prześladowanych reformatorów całej Europy. Przez wiele stuleci, zbiegowie uciekając przed straszliwymi prześladowaniami, stawali przed bramami Genewy. Jej mieszkańcy ciepło i serdecznie przyjmowali wygłodzonych, zmaltretowanych, pozbawionych ojczyzny zbiegów i ich rodziny. Tu znajdowali dom i zajęcie. Byli oni dla miasta przez swą pobożność, wiedzę, pracowitość i uczciwość wielkim błogosławieństwem. Wielu z tych, którzy tu znaleźli schronienie, wracało do domu, by przeciwstawić się tyranii średniowiecznego Rzymu. Jan Knox, dzielny reformator szkocki, angielscy purytanie, protestanci z Włoch i Hiszpanii, a także hugenoci z Francji, wynieśli z Genewy pochodnie Prawdy, by za jej pomocą rozpraszać ciemności we własnych krajach.
Wkrótce potem Genewa stała się miastem, w którym rządziła religia. Kalwin ustanowił tam swoje prawo całkowicie opierające się na Piśmie Św. i religii. Jeśli ktoś przykładowo ośmielił się powiedzieć, iż nie wieży w Boga, lub nie zgadza się z tym, mógł otrzymać bardzo surową karę a nawet stracić życie.