Milość w "Dziejach Tristana i Izoldy"

Podstawowym tematem „Dziejów Tristana i Izoldy” jest miłość. Ale jaka miłość? Taka,iż jeszcze teraz w dzisiejszym świecie problemów i pogoni za renomą jest uznawana za miłość wszech czasów. Postaram się to udowodnić w mej pracy.

Jak wiadomo uczucie było niezwykle silne i skonsumowane, pod względem duchowym jak zarówno cielesnym. Nasuwa się tu kolejna para z literackiego świata romansu- Romeo i Julia. Tak jak i oni, Tristan i Izolda żyją w średniowiecznym świecie magii, lecz ich uczucie jest opisane jak najbardziej realnie. Nie przeszkadza im pozycja społeczna, zasady moralne ani religia. Miłość ta łamie wszelkie ograniczenia obyczajowe, aby nadal utrzymywać ją w namiętności. Jej celem jest trwanie po śmierć i mimo śmierci. Okazuje się silniejsza niż wszystko do dokoła, nie zważając na grzech i niegodziwość. Przez cały czas towarzyszą jej upór, ambicja i dosłowne dążenie do celu nawet po trupach. Mimo nieprawości ostatecznie nie zostaje potępiona, choć jak wiadomo w średniowieczu dominowała zdecydowana i bezlitosna kultura chrześcijańska. Wydaje się,iż Bóg nawet pomaga kochankom i przyznaje,że to nie oni winni są namiętność i przykłada rękę do ich szczęścia. Oczywistą sprawą jest to, że miłość tych dwojga jest zesłane przez fatum. Tak jak owy eliksir miłosny jest słodka, ale także niesie cierpienie. W końcu prowadzi do śmierci. Mimo tego jest to śmierć wspaniała, gdyż prowadzi do wiecznego życia z ukochaną osobą i rozkoszowania się w końcu miłością.

Myślę, iż już sam opis tego związku i uczucia łączącego Tristana i Izoldę tłumaczy sposób odbierania pary zakochanych przez wszystkie wieki. Jest ona tak silna,że nawet po śmierci nadal trwa,a symbolizuje to ów krzak głogu wyrastający z grobu Tristana.