Świat ludzi i świat bogów w mitach Greckich - rozprawka

Mit jest opowieścią , która przedstawia i organizuje wierzenia dawnej społeczności, próbuje dać odpowiedź na pytanie o pochodzenie człowieka i świata. Mity tworzą więź społeczną, przybliżają obyczaje i tradycje starożytnego człowieka. Pełniły one funkcje poznawcze, umożliwiając interpretacje zjawisk przyrody i światopoglądu. Są podstawą wierzeń religijnych.

Na początku mity były przekazywane z pokolenia na pokolenie formą ustną. Dopiero później zostały one spisane i posegregowane. Jednym z głównych zbiorów jest „Mitologia Jana Parandowskiego ”. Dowiadujemy się z niej o społeczności starożytnych Greków. Mity zawarte w tym zbiorze opowiadają nam historią wiary i samego zarania. W mitologii greckiej występuje politeizm, czyli wiara w wielu bogów, którzy posiadają nadprzyrodzona cechy. Mity pełniły kilka zasadniczych ról w życiu Greków, które miały wpływ na rozwój ich kultury: Poznawcze – dawały one ludziom tamtej epoki szansę zrozumienia zjawisk przyrodniczych, z którymi mieli oni bezpośredni kontakt. Mity kształtowały światopogląd, dawały możliwość wyjaśnienia zjawisk społecznych i rytuałów związanych z wiarą. To wszystko stanowiło wzmocnienie więzi społecznej i więzi sakralnej, która wyrażała kulty bogów i ukazywała obrzędy z tym związane. Postaci bogów, herosów lub nawet zwykłych ludzi przedstawiały różne archetypy, które ukazywały cechy rzeczywistych ludzi. Na przykład postacie Zeusa i Kronosa przedstawiają rywalizację między ojcem a synem. Zachowanie Ikara obrazuje nam nieposłuszeństwo wobec rodzica i ciekawość świata. Prawie każda postać w mitologii ukazuje nam model zachowania się ludzi.

Czy świat ludzi i świat bogów w mitach greckich jest naprawdę nierozerwalni powiązany ze sobą? Czy ludzie i bogowie są od siebie zależni ? Moim zdaniem tak. Myślę, że te dwa światy nie mogły by istnieć osobno. Świat ludzi jest w ogromnym stopniu zależny od bogów. Ingerują oni w ludzkie życie. Większość praw, które wtedy obowiązywały w Grecji zostało ustalonych przez bogów. Ludzie ze swoimi problemami przychodzili do bogów, z nadzieją, że jako istoty stojące ponad ludźmi pomogą im rozwiązać spory i nieporozumienia. Ludzie i bogowie przyjaźnili się. Często ludzie byli zapraszani na uczty olimpijskim, gdzie rozkoszowali się ambrozją, dającą wieczną młodość jak i innymi niebiańskimi potrawami. Zdarzało się, że do ich uszu trafiały sprawy poufne, które nie powinny opuszczać bram Olimpu. Więc bywalcy tych uczt przysięgali, że nie powtórzą niczego po powrocie do domu. W przeciwnym razie czekała ich okrutna kara. Jednak nie każdy miał tak silną wolę, aby powstrzymać się od plotkowania. Przykładem tego może być Syzyf, który za nie dotrzymanie tajemnicy musiał przez całą wieczność wtaczać ogromny głaz na szczyt góry, który wyślizgiwał mu się z rąk przed samym wierzchołkiem.

Bogowie greccy dzielili się na wyższe i niższe klasy, a w każdej z nich toczyła się walka o władzę. Niektóre bóstwa towarzyszyły człowiekowi podczas różnych uczt i zabaw. Był wśród nich Dionizos – bóg życia i winnej latorośli, uwielbiający nad wszystko rozrywki i wino. Oprócz niego należały do nich również Euterpe – zajmująca się liryką, Taleia – komedią. Inną cenioną boginią była Demeter – boginka życia i urodzaju. Najwięcej czasu z ludźmi spędziła Atena, która uczyła Greków różnego rodzaju rzemiosła oraz Afrodyta która uszczęśliwiała ludzi dając im miłość. Niezwykłym faktem było to, że bogowie olimpijscy udawali się na Ziemie, aby zaznać rozkoszy ze śmiertelnymi kobietami. Z tych związków rodzili się zazwyczaj potężni i przerastający swą siła zwykłych ludzi herosi. Umierali oni jednak młodo, ponieważ byli oni prześladowani przez zazdrosne żony bogów. Jednym z niech był Herkules – syn Zeusa i królowej Alkmeny. Z pomocą innych bogów udało mu się uniknąć śmierci z ręki żony władcy Olimpu –Hery. Jednak jego życie było przepełnione ciężką pracą, bólem i walką, aby w końcu mógł stać się mieszkańcem świętej góry.

Sylwetki bogów i ludzi były bardzo podobne. Bóstwa charakteryzują się tymi samymi cechami co ludzie. Byli zazdrośni, czego dowodem jest spór Afrodyty, Ateny i Hery o jabłko z napisem „Dla najpiękniejszej ”, które rzuciła bogini niezgody Eris. Byli zawistni i żądni władzy np. w micie o „Narodzinach świata” czytamy, że Kronos chcąc uniknąć przeznaczenia, pożera swoje dzieci, aby nie stracić władzy. Ale nie można mówić jedynie o złych cechach, ponieważ posiadali i te dobre, których było znacznie więcej.

Te dwa światy są często określane zdaniem „Bogowie jak ludzie – ludzie jak bogowie”. wypowiedzenie to określa bohaterów mitologii. Prezentuje ona bogów greckich, którzy są ogromnie podobni do ludzi – mają te same pragnienia i namiętności, rywalizują o względy Zeusa, zazdroszczą sobie, dokonują zemsty, kochają i nienawidzą. Bogów greckich można przekupić, można wpłynąć na ich decyzję. Bogowie pod względem etycznym nie przewyższają ludzi, nie ma między nimi wielkiej różnicy – bogowie są tacy jak ludzie, a ludzie mogą być tacy jak bogowie.

Mit nazywa emocje - najczęściej zbiorowe: np. lęk, niepokój, podniecenie, radość. To co niejasne, chwiejne, nieokreślone otrzymuje wyraz i kształt. Przy tym wyraz ten zostaje przekształcony w fabułę i uzyskuje motywację w postaci bogów uosabiających siły natury czy oblicza duszy człowieka. Przybliża legendarnych bohaterów, bogów jako istoty bliskie i podobne człowiekowi. Dzięki mitycznym formom myślenia wszelkie problemy wiążące się z zagadnieniami niezrozumiałymi zostają wyjaśnione i przybliżone zwykłemu śmiertelnikowi.