Poezja Wisławy Szymborskiej koncentruje się wokół problemów egzystencjalnych człowieka - przemijania, stosunku do historii, praw przyrody:
- przemijanie, niemożliwość dokonania korekty poprzednich wydarzeń, trudności w porozumieniu się "Nic dwa razy",
- trudności w porozumieniu się "Niespodziane spotkanie", "Na wieży Babel", "Przy winie" - dodatkowo możliwość kreowania się nawzajem,
- fascynacja przyrodą, jej prawami, harmonią "Obmyślam świat", "Rozmowa z kamieniem" (agnostycyzm),
- refleksja nad ludzką naturą, wskazanie wad umysłowości i charakteru człowieka XX wieku "Konkurs piękności męskiej", "Dwie małpy Breughela", "Zdumienie", "Sto pociech",
- pogląd na współczesną poezję i jej odbiorcę, uwikłanie ludzi w schematy, radość tworzenia "Nagrobek", "Wieczór autorski", "Radość pisania",
- ironia losu, dominacja brutalności "Lekcja",
- tragizm bezimiennego świadka i uczestnika dziejów; bestialstwo ludzi wobec ludzi "Obóz głodowy pod Jasłem".
W poezji Wisławy Szymborskiej dominuje łagodny nastrój. Wiersze są rytmiczne, mają specyficzny klimat, subtelnie skłaniający odbiorcę do przemyśleń. Dominuje w nich liryczna ironia, groteska, czasem żart z siebie i innych ludzi lub tworzonego przez nich świata.
Poezja Mirona Białoszewskiego jest poezją lingwistyczną. Język utworów charakteryzuje kaleka składnia, brak interpunkcji, dowolność wersyfikacji oraz nadzwyczaj duża ilość neologizmów.
- fascynacja kulturą plebejską, przedmieściami i ich specyficznym klimatem; przedmiotami niepotrzebnymi, nieużytecznymi; kiczem "Ballada z makaty"
- poezja rupieci, facynacja codziennością we wszystkich przejawach: świadczy to o człowieczeństwie; akcenty turpizmu (fascynacji brzydotą); kontrastowe zestawienia rzeczy i pojęć uświęconych tradycją oraz codziennych, wstydliwych i niskich "Podłogo błogosław"
- zafascynowanie biologizmem, witalizmem, istnieniem człowieka jako istoty wyższej "Wywód".