Cechy dramatu awangardowego na przykładzie "Szewców".

W XX-leciu oryginalnością odznacza się rozwój dramatu jako gatunku literackiego, między innymi nurtu groteski i drwiny, zaliczającego się do ówczesnego nurtu awangardy; nurt ten oznaczał się współczesnym humorem, wyczuciem aktualnych problemów, nowoczesnością formy literackiej, śmiałością eksperymentatorską no i wybiegającą w przyszłość wyobraźnią;

Witkiewicz dodatkowo starał się wprowadzić w życie swoją ideę Czystej Formy, która miała całkowicie zrewolucjonizować teatr współczesny; najważniejsze było zerwanie z tradycją teatru naturalistycznego; ma to być sztuka dla sztuki; może być odrealniona, autor może zgodnie ze swoim zamysłem dowolnie deformować rzeczywistość, tak aby pasowała do przemyślanej scenicznej konstrukcji całego przedstawienia; celem ma być wprowadzenie widza w wyjątkowy stan ducha, nie osiągalny innymi sposobami, który umożliwi mu poznawanie tajemnicy istnienia (słowa Witkiewicza); w tym celu często posługiwał się groteską, która idealnie pasowała do założeń jego teorii;

W "Szewcach" odnajdujemy wiele cech teatru awangardowego XX-lecia; zaprezentowany świat jest nierealny; nie jest określony czas ani miejsce; przedstawione postacie są groteskowe, zaprezentowane są jako realizacja pewnych schematów, zachowanie ich również jest schematyczne; przedstawione są w absurdalnych sytuacjach; posługują się groteskowym językiem pełnym neologizmów; umowność jest podkreślona przez pojawiające się na scenie napisy ("Nuda"); jest to odbicie rzeczywistości w krzywym zwierciadle

Oczywiście ma to jakiś cel: ogólnie jest to groteskowa wizja przyszłości; jest to przestroga przed odindywidualizowaniem jednostek w społeczeństwie, co może doprowadzić do destrukcji kultury i sztuki; pokazuje i przestrzega przed rewolucją i jej zgubnymi następstwami; krytykuje rzeczywistość Polski międzywojennej