"Pozycja Polski na arenie międzynarodowej w XVII w. "

Rzeczpospolita Obojga Narodów złożona z Korony Królestwa Polskiego oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego w początkach XVII w. była największym państwem w Europie. Pozycją Polski w XVII w. możemy określić sposób, w jaki Rzeczpospolita była traktowana przez sąsiadów, jaką siłę miała i jaką odgrywała rolę w polityce. Systemem ustrojowym jaki panował w tamtych czasach w Polsce była demokracja szlachecka. Charakterystyczną cechą dla naszego kraju był 8-10% udział szlachty w ogólnej liczbie mieszkańców oraz jej rozległe prawa.
Pomimo tego, że Polska wchodziła w XVII w. z wysoką pozycją, to na przestrzeni tego wieku, szczególnie w II połowie,jej pozycja znacznie spadła i już nigdy nie wróciła do pierwotnego stanu. Szczególnie ważnym wydarzeniem w historii Rzeczpospolitej było zawarcie Unii Lubelskiej z 1569r. była to unia realna, która opierała się na wspólnej polityce zagranicznej i obronnej, wspólnej walucie walucie itd.
Na początku XVII w. w Polsce panował Zygmunt III Waza, który do 1599r. miał również we władaniu tron szwedzki, ale został on z niego usunięty przez swojego stryja Karola Sudermańskiego w 1599r. W 1600r. król ogłosił przyłączenie Estonii do Polski, co spowodowało późniejsze konflikty ze Szwecją. Monarcha starał się umocnić swoją pozycję poprzez reformę podstawowych instytucji. Jednak przeciwko królowi wybuchł rokosz kierowany przez Mikołaja Zebrzydoskiwgo. Rokoszanie zostali pokonani w 1607r. pod Guzowem, ale król odwołał wszyskie propozycje zmian, czyli wzmocnieniu uległa pozycja magnaterii.
Kolejnym władcą RP był Władysław IV, który zasiadał na tronie w latach 1632-1648. NIe potrafił on wprowadzić żadnych zmian, ponieważ wszystkie były traktowane, jako próba nałożenia władzy absolutnej.
Następnym monarchą był Jan Kazimierz, panujący w latach 1648-1668, który wszedł w konflikt z magnaterią, która praktycznie przejęła władzę, w 1652r. poseł Władysław Siciński doprowadził do zerwania sejmu poprzez liberum veto. Przeciw królowi w 1665 r. powstał rokosz Lubomirskiego. Wojska królewskie zostały rozbite pod Mątwami w 1666r. i pomimo ugody, król abdykował w 1668r.
Za Michała Korybuta Wiśniowieckiego, również pogłębiała się decentralizacja państwa, samowola magnaterii, zrywane były kolejne sejmy, armia była przestarzała, a kraj ubożał.
Znaną postacią tamtych lat był Jan III Sobieski, który został królem dzięki ogromnym sukcesom wojskowym, był on świetnym reformatorem armii ale nie udało mu się zreformować reszty państwa. W 1676r. doprowadził on do rozejmu w wojnie z Turcją, Rosja utrzymała zdobyte ziemie, ale zrezygnowała z haraczu ustalonego w Buczaczu. Ostatnim wydarzeniem, które chwilowo podniosło prestiż Rzeczpospolitej była wygrana Sobieskiego 12 września 1683r. w odsieczy wiedeńskiej.
Następnymi władcą Polski był August II Mocny, który wyowałał wojnę północną i wykorzystywał Polskę w interesach Saksonii podczas wojny, ponieważ na terenie RP toczyło się wiele działań wojennych, które w znaczący sposób zaszkodziły obywatelom, liczba ludności Polski spadła o 30% i nastąpił znaczny spadek autorytetu Rzeczpospolitej na arenie międzynarodowej.
W XVII w. można było również zaobserwować załamanie gospodarcze naszego kraju, polska gospodarka folwarczno-pańszczyzniana próbowała przystosować się do zmieniających się warunków rynkowych, ale nie udało się to m.in. poprzez zacofanie technologicznie i spadek wydajności produkcji oraz działania wojenne, które były prowadzone na polskim ziemiach nieustannie w latach 1648-1720, co spowodowało załamanie gospodarki RP.
Polska szlachta w tamtych latach uważała się za potmków starożytnego rodu Sarmatów, mieli poczucie wyższości nad innymi nacjami, byli zwolennikami mesjanizmu, uważali wolność za jedną z najwyższych wartości. Sarmaci byli nietolerancyjni, przez nich upadło szkolnictwo wśród szlachty.
Podsumowując, mogę stwierdzić, że XVII w. był to dla Rzeczpospolitej czas, w którym większość ludzi odpowiedzialnych za państwo, skupiało się bardziej na własnych interesach, niż na dobru kraju, co doprowadziło do bardzo znacznego osłabienia pozycji Polskii. Żaden władca nie potrafił znaleźć skutecznego sposobu na ograniczenie samowoli magnatów, którzy skupiali się na swoich zyskach, nie zwracając uwagi na to, w jakiej sytuacji znajduje się Rzeczpospolita. Często również sami monarchowie wykorzystywali Polskę do własnych interesów, jak np. August II Mocny.