Charakterystyka bohaterów greckiej tragedii: Antygony i Kreona.

Tytułową bohaterką dramatu Sofoklesa jest Antygona. Pochodziła ona z przeklętego przez bogów rodu. Narodziła się z kazirodczego związku Edypa i Jokasty. Edyp zabił swojego ojca i ożenił się z matką. Mieli oni czworo dzieci: Antygonę, Ismenę, Polinejka i Eteoklesa. Dowiedziawszy się prawdy Edyp oślepił się i opuścił Tedy, a Jokasta powiesiła się. Na braci Antygony spadł obowiązek sprawowania władzy w państwie. Nie mogli dojść do porozumienia. Doszło do walki, w wyniku której obaj zginęli. Był to dla państwa trudny okres wojen domowych.
Antygona, w przeciwieństwie do swojej siostry, była bardzo odważna i nie bała się Kreona. Była rozumna i wiedziała co ją czeka. Zdobyła się na bunt przeciw władcy. Swojego czynu nie ukrywała i nie bała się konsekwencji. Na pytanie Kreona, czy pogrzebała Polinejka odpowiedziała: „Jam to spełniła, zaprzeczać nie myślę”. Nie obawiała się śmierci. Okazała to w rozmowie z Kreonem: „Tak więc mierzi mnie śmierci ta groźba
Lecz mierziłoby mnie braterskie ciało
Nie pogrzebane. Tak śmierć mnie nie straszy”.
Dziewczyna była zdecydowana i nieustępliwa. Umiała argumentować swoje zdanie. Grzebiąc Polinejka kierowała się miłością do brata. Uważała, że: „Czcić swe rodzeństwo nie przynosi wstydu”. Kochała obu braci i nie mogła dopuścić, aby dusza jednego skazana była na wieczną tułaczkę. Nie chciała sprzeciwić się bogom. Wybrała według niej mniejsze zło, czyli bunt przeciw Kreonowi. Powiedziała to podczas rozmowy z Ismeną:
„Pogrzebię sama, a potem zginę z chlubą
Niechaj się z bratem z mym kochanym, w śmierci
Po świętej zbrodni. A dłużej mi zmarłym
Miłą być trzeba niż ziemi mieszkańcom,
Bo tam zostanę na wieki; tymczasem
Ty tu znieważaj święte prawa bogów.”
Antygona była krewną Kreona, mogła więc pozwolić sobie na swobodną rozmowę z nim. Mimo tego, nie wykorzystywała więzów rodzinnych i nie prosiła Kreona o łaskę. Posiadała dumę osobistą, wolała stracić życie niż upokorzyć się i błagać o litość. Była nieustępliwa i nie liczyła się z autorytetem władzy. Nie bała się przeciwstawić Kreonowi i podważyć jego prawa. W Antygonie było silne uczucie miłości braterskiej. Dla brata gotowa była poświęcić własne życie, zdecydowana była nawet pozostawić Hajmona.
Podczas rozmowy z Kreonem, Antygona była agresywna. Nie tłumaczyła się i żądała uszanowania praw boskich. Kreon mówił, że ona: „Z czynu się chełpi i nadto urąga”. Była harda, stanowcza i zbuntowana. Czuła się reprezentantką bogów. Chciała udowodnić Kreonowi, że prawa boskie mają dla niej największe znaczenie.
Uważam, że Antygona postąpiła bardzo szlachetnie. Podoba mi się w nie stanowczość i odwaga. Cenię jej braterską miłość i upór w dążeniu do celu.
Wydaje mi się jednak, że Antygona była zbyt harda i agresywna w stosunku do Kreona. Spór ten mogła przeprowadzić nieco łagodniej. Nie doprowadziłoby to do jej śmierci, a także do śmierci Hajmona i Eurydyki.
Uważam, że mogłabym zaprzyjaźnić się z Antygoną. Była ona stanowcza, miała własne zdanie i potrafiła je bronić. Poza tym była otwarta i ufna. A ja cenię te cechy u ludzi. Również podoba mi się w niej miłość braterska, z jaką grzebie ciało Polinejka. Jest gotowa oddać za swój czyn życie. Myślę, że gdyby była moją przyjaciółką, mogłabym na nią liczyć w trudnej sytuacji.
Kreona oceniam jako władcę niesprawiedliwego i dumnego. Chciał on utrzymać porządek w Tebach. Sądził, że postępuje dobrze. Zbyt późno zrozumiał swoje błędy.
Kreon nie liczył się z prawami boskimi. Nie pozwalając na pochówek Polinejka sprzeciwiał się odwiecznym prawom nakazującym grzebanie zmarłych. Swój czyn uzasadnił w słowach skierowanych do Przewodnika Chóru: „Czyż według ciebie, bóstwa czczą zbrodniarzy? O nie, przenigdy”. Kreon uważał, że to on ma rację, nie chciał przyjąć do wiadomości, że się myli. Nawet, gdy Antygona próbowała go przekonać o prawie ustanowionym przez bogów. Uznał, że on lepiej zna wolę boską.
Kreon był dumny, nie przyjmował rad od innych ludzi. Widać to w słowach skierowanych do Antygony: „Jeśli chcesz kochać, kochaj ich w Hadesie. U mnie nie będzie przewodzić kobieta”. Ta negatywna cecha ujawniła się także w rozmowie z Hajmonem: „Lud mi dyktować będzie, co mam czynić?” Mimo tego złego charakteru Kreon był skłonny do darowania Antygonie kary. Gdyby dziewczyna okazała skruchę i żałowała popełnionego czynu, Kreon może zmieniłby swoje zdanie. Wobec dumnej postawy dziewczyny, pycha Kreona nie pozwoliła mu na zmianę decyzji.
Mino pewnych negatywnych cech, Kreon był kochającym ojcem, choć chyba nie w pełni rozumiał syna. Uważał, że skoro Antygona sprzeciwiła się jego woli, to będzie złą żoną dla Hajmona. Nie pomyślał jednak o prawdziwym uczuciu łączącym Hajmona i Antygonę.
Kreon chciał troszczyć się o ład i porządek życia społecznego w Tebach. Nie uznawał argumentów Antygony, nie chciał posłuchać rad Tejrezjasza i Hajmona. Nie przypuszczał, że jego rozkaz i głuchy upór doprowadzą do śmierci Antygony, Hajmona I Eurydyki. Dopiero po fakcie zrozumiał swój błąd, którego nie można było już naprawić. Zrozumiał, że pych gubi człowieka.
Kreon miał wiele negatywnych cech charakteru. Jedną z przyczyn jego postępowania była duma i pycha, a drugą – przekonanie, że czyni dobrze i sprawiedliwie. Wydaje mi się, że Kreon nie chciał doprowadzić do tragedii, choć swoje złe postępowanie odkrył zbyt późno.