Prerie.

Północnoamerykańskie prerie pozostają najrozleglejszym obszarem trawiastym na Ziemi. Ich strefa rozciąga się na długości 300 kilometrów i szerokości 1000 kilometrów, od południowej granicy północnych lasów po południowy Teksas.Mniej więcej od 150 lat prerie, stopniowo zagospodarowywane na potrzeby rolnictwa, tracą swój dawny charakter. Planowo, systematycznie i z nieopisaną bezwzględnością prawie doszczętnie wytrzebiono największe oraz najpotężniejsze zwierzę Ameryki, pozbawiając Indian z prerii podstawy ich życia. Około 1700 r. jeszcze 30 mln bizonów co roku przemierzało prerię stałymi szlakami z północy na południe i z powrotem. W 1889 roku na terenie Stanów Zjednoczonych doliczono się już tylko kilkuset osobników, które ocalały z masakry. Na początku XX w. objęto bizony ochroną i zaczęto odtwarzać ich populację. Obecnie około 20 tys. tych zwierząt żyje w stanie półdzikim w różnych rezerwatach. Bizon preriowy (Bison bison) żywi się trawą i ziołami. Podobnie jak bizon leśny, pochodzi od wywodzącego się z Eurazji gatunku Bison occidentalis, który przywędrował do Ameryki około 1 mln lat temu. Współczesny bizon, olbrzym o potężnej czaszce i masywnej przedniej części tułowia, osiąga 3 m długości i do 1300 kg wagi. Byki i krowy trzymają się w osobnych grupach, które tylko w okresie rui łączą się w wielkie stada. Krowy po 9-miesięcznej ciąży wydają na świat rudobrunatne cielę. Bizon, z reguły niezwykle ciekawy, dokładnie obwąchuje nieznane przedmioty i nowo narodzone cielęta, podobnie jak padłych pobratymców. Występujący wyłącznie w Ameryce Północnej widłoróg (Antilocapra americana), czyli antylopa amerykańska, z wyglądu rzeczywiście przypomina antylopę (chociaż ma rozwidlone rogi), jednakże est osobnym, jednym współczesnym gatunkiem rodziny widłorogów (Antilocapridae). Niezwykłe rogi tego mierzącego około 130 cm długości przeżuwacza co roku po zrzuceniu odrastają, mimo że - podobnie jak rogi innych zwierząt rosnące przez całe życie - osadzone są na stałym czopie kostnym. Rogowa osłona wokół kostnego czopu jest miękka i tylko ona pozostaje wymieniona. Kozły w lecie zaciekle bronią swojego terytorium, jednak w czasie tych walk rzadko używają rogów. Zimą widłorogi skupiają się w większe stada. Są jednymi z najszybszych zwierząt świata. Wskutek polowań i kurczenia się ich przestrzeni życiowej niemal zupełnie wyginęły. Kojot (Canis latrans), amerykański odpowiednik afrykańskiego szakala, po zapadnięciu zmierzchu wałęsa się najczęściej samotnie albo w małych stadach, polując na małe ssaki, jak i króliki czy też pieski preriowe. To łatwo przystosowujące się zwierzę nie gardzi również padliną, a nawet opadłymi owocami. Kojoty łączą się w trwałe pary. Borsuk amerykański (Taxidea taxus) występuje na obszarze od południowo-zachodniej Kanady na środkowy Meksyk. Ów jedyny przedstawiciel borsuków na kontynencie amerykańskim żywi się ptakami, jajami, jak i gadami, jednak przede wszystkim poluje nocą na małe gryzonie: dopada je w mgnieniu oka, nim zdążą zniknąć w swych norach.Borsuk amerykański osiąga 70 cm długości i wazy przeważnie 10 kilogramów. Jego nory schodzą głęboko pod ziemię, przybierając formę wielometrowych korytarzy. Zwierzęta przesypiają w nich dzień oraz zimę, ale nie zapadają w sen zimowy. Samiec z samicą zazwyczaj tworzą parę na jeden sezon. W maju albo w czerwcu samica wydaje na świat 3-4 młode, które otwierają oczy dopiero po kilku tygodniach. Piesek preriowy zwany też nieświszczukiem, w rzeczywistości nie jest psem, lecz mierzącym 35 cm przedstawicielem wiewiórkowatych. Niegdyś na preriach żyły całe stada tych niewielkich gryzoni, z czasem jednak zostały mocno przetrzebione, gdyż zjadły młode pędy i ziarna na polach.