Zwierzęta lasów iglastych

Na północ od 50 stopni szerokości geograficznej w Ameryce Północnej rozciąga się równoleżnikowo szeroki pas lasów iglastych. Na północ od niego kontynent pokrywa tundra, na południe zaś lasy mieszane i liściaste.

Lasy iglaste strefy chłodnej zwane są również tajgą. Strefę tę, przeciętą kołem podbiegunowym północnym, cechuje zimny, wilgotny klimat z niezwykle długimi i wyjątkowo mroźnymi zimami. Tajga tworzy dość jednolitą przestrzeń życiową dla rozmaitych przedstawicieli fauny oraz flory.

Wiele zwierząt wytrzymuje srogą zimę z obfitymi opadami śniegu tylko dzięki temu, że zapadają w zimowy sen lub odrętwienie; inne podejmują długie wędrówki, by spędzić zimę w cieplejszych rejonach. W porównaniu z Eurazją lasy Ameryki Północnej odznaczają się dużym bogactwem gatunków (130 gatunków drzew iglastych oraz liściastych). Przez długi czas sądzono, że bizon leśny (Bison bison athabascae) wymarł, jednakże w roku 1957 w lasach Kanady znaleziono niewielką jego populację.

Dzięki ścisłej ochronie w Parku Narodowym Wood Buffalo, największym obszarem chronionym w Kanadzie, w ostatniej chwili uratowano od zagłady tego olbrzyma, z wyglądu przypominającego żubra. W parku żyje stado liczące około 4700 bizonów leśnych czystej krwi oraz stada zwierząt pochodzących z krzyżówek z bizonami preriowymi, które wprowadzono u w latach 20. XX w. Bizon leśny jest większy oraz ciemniejszy od bizona preriowego. Na linii jego grzbietu wyraźnie widać garb, a wokół rogów nie ma grzywy.

Wapiti (Cervus elaphus canadensis) to po łosiu drugi co do wielkości przedstawiciel jeleniowatych w Ameryce Północnej. Dorosły samiec waży ponad 300 kilogramów. Zwierzę to jest podgatunkiem europejskiego jelenia szlachetnego. Wapiti, niegdyś szeroko rozprzestrzeniony od Kanady po Nowy Meksyk, w wyniku bezwzględnych polowań w wielu regionach został zupełnie wytrzebiony. Ryś kanadyjski (Lynx canadensis) występuje głównie w rozległych lasach Alaski oraz Kanady. Ten sporej wielkości kot, ważący niekiedy 50 kilogramów, wyrusza na łowy po zapadnięciu zmroku. Najczęściej chwyta zające, a nierzadko też większe ssaki oraz kuraki. Od czasu do czasu zdarza mu się upolować nawet młodego jelenia. Na większe zwierzęta czatujący ryś skacze z góry, przewraca je na ziemię i przegryza im tętnicę szyjną. Rysie poza okresem godowym są samotnikami.

W środkowej części Ameryki Północnej aż po północy Meksyk spotkać można nieco mniejszego (Lynx rufus), zasiedlającego również obszary półpustynne. Ojczyzną zająca Lepus americanus są lasy Alaski, Kanady i północnej części Stanów Zjednoczonych. W zimie jego szata na końcach włosów zmienia kolor z brązowego na biały, a na łapach wyrastają gęste kępy włosów, które podczas biegu przypominają śniegowce - dzięki nim zwierzę nie zapada się w śnieg. Zające z tego gatunku są przeważnie aktywne nocą i wczesnym rankiem. W zimie obgryzają gałązki i łodygi drzew i krzewów, latem zaś żywią się trawą oraz ziołami. Samica koci się dwa razy w roku, wydając na świat zwykle siedmioro młodych w jednym miocie.

Wiewiórki zaś należą do gryzoni, a więc do ssaków, które pod względem rozprzestrzeniania się odniosły największy sukces. Amatorka szyszek, jaką jest wiewiórka czerwona (Tamiasciurus hudsonicus), upodobała sobie lasy iglaste Ameryki Północnej, a jej krewniaczka wiewiórka szara (Sciurus carolinensis) występuje w lasach mieszanych oraz w parkach i ogrodach nie tylko Ameryki Północnej, lecz także Europy. Pierwsza z wymienionych, mimo że preferuje szyszki sosen, zjada również grzyby i plądruje ptasie gniazda. Obydwa gatunku budują gniazda i gromadzą zapasy na zimę.