Rola Soni w przemianie wewnętrznej Rodiona Raskolnikowa- głównego bohatera „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego. W swoim wypracowaniu uwzględnij interpretację fragmentu i wnioski z przeczytanej lektury.

Rodion Raskolnikow jest głównym bohaterem powieści pozytywistycznego autora Fiodora Dostojewskiego pt. „Zbrodnia i kara”. Młodzieniec jest byłym studentem prawa. Zabija dwie staruszki, jednak nie jest typowym mordercą- zabił lichwiarkę i przy okazji jej siostrę, gdyż uważał, że ten czyn nie będzie złem, ponieważ usuwa się ze społeczeństwa „pasożytnicze jednostki”, które żerują na krzywdzie innych ludzi. Jednak mimo swojej teorii Raskolnikow po dokonaniu zabójstwa popada w obłęd- ma urojenia, wizje. Poznaje jednak Sonię, dzięki której przechodzi wewnętrzną przemianę.

Sonia jest osobą głęboko wierzącą w Boga. To religia pomagała jej przetrwać w tak trudnym dla niej czasie. Mimo młodego wieku trudniła się nierządem, aby utrzymać swoją rodzinę. Jej ulubionym fragmentem Biblii było wskrzeszenie Łazarza. Dziewczyna wierzyła, że nadejdzie taki moment, w którym i ona zmartwychwstanie duchowo, tak jak i Jezus pomógł zmartwychwstać Łazarzowi. Rodion postrzega jej religijność za dziwactwo, gdyż sam nie jest szczególnie wierzący, jednak polecił jej przeczytanie urywka Pisma, które to Sonia otrzymała w podarku od Lizawiety, siostry starej lichwiarki, przed jej śmiercią. W czasie czytania słowa uderzają obojga z ogromną siłą przekazu. Są skierowane jakby do nich- ludzi grzesznych, którzy potrzebują odkupienia swoich win. Jedno ze zdań daje im nadzieję „Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. A wszelki, który żyje, a wierzy we mnie, nie umrze na wieki”. Rola Soni zmianie punktu widzenia Rodiona jest nieopisana. Dziewczyna ukazuje mu, że w przemianie religia jest bardzo ważna, bo daje ona siłę do działania. Młodzieniec czuje wewnętrzną moc po spotkaniu z Sonią, pewien rodzaj pocieszenia.

Kiedy w końcu Rodion decyduje się wyznać Soni całą prawdę, ona nie potępia go, ale poucza i radzi, aby przyznał się do winy. Czuł, że nadszedł właściwy moment, ponieważ jego sumienie już całkowicie nie pozwalało mu normalnie funkcjonować, przejęło nad nim kontrolę i przeżywał istne katusze. Mimo braku wiary, moralności i chęci przestrzegania prawa, odezwał się w nim jakiś pierwiastek dobroci, który nawoływał go do przemiany. Według Soni kara sądowa ma być lekarstwem na jego wewnętrzne cierpienia, uleczeniem jego strapionej duszy. Dzięki jej pomocy, doszedł do wniosku, że jego teoria była mylna, gdyż jego czyn nie doprowadził do ogólnego pożytku, ale doprowadził do swojej ruiny psychicznej i fizycznej. Gdyby nie bohaterka, jego historia mogłaby się zakończyć samobójstwem. Zwrócił się do niej prawdopodobnie, gdyż uważał ją za osobę taką samą jak on- potępioną i grzeszną. Kiedy zesłano go w ramach kary na Sybir, ona podążyła za nim. Początkowo jej obecność go irytowała, lecz kiedy Sonia zachorowała i przestała odwiedzać łagier, uświadomił sobie, że się w zakochał i nie może bez niej żyć.

Sonia miała niezwykle wielki wpływ na zagubionego na życiowej drodze Raskolnikowa. Skierowała go na właściwe tory, pomogła odkryć na nowo prawdy wiary i ukazała mu Boga. Dzięki swojej cierpliwości i uczuciu jakim darzyła głównego bohatera, dała mu nadzieję na powrót do normalności. Nakłoniła go do przyznania się do winy i poniesienia odpowiedniej kary za dokonane czyny, przez co pomogła mu się odrodzić wewnętrznie i zmienił swoje dotychczasowe życie na lepsze.