Pierwsi chrześcijanie.

W I w.p.n.e. Palestyna, podobnie jak wszystkie kraje leżące nad Morzem Śródziemnym, znalazła się pod zwierzchnictwem rzymskim. Oficjalnie państwem władali królowie żydowscy, jednak byli oni całkowicie zależni od Rzymian. Po śmierci znienawidzonego przez większość Żydów króla Heroda Wielkiego cesarz Oktawian August uczynił z Palestyny rzymską prowincję. Żydzi nie chcieli się jednak pogodzić z obcym panowaniem. Wielu z nich gotowych było walczyć o odzyskanie niepodległości. Nastroje antyrzymskie umacniały nauki głoszone przez proroków. Zapowiadali oni bowiem szybkie nadejście Mesjasza, czyli zesłanego przez Boga zbawcy, który odbuduje niezależne królestwo Izraela i wprowadzi sprawiedliwe rządy. Na początku I w.n.e. niektórzy Żydzi uznali, że oczekiwanym Mesjaszem jest Jezus z Galilei. Jezus urodził się pod koniec panowania Heroda Wielkiego. nauki głosił w latach 14-30 w.n.e., w czasach sprawowania władzy przez cesarza Tyberiusza. Jako wędrowny prorok skupił wokół siebie grono wiernych uczniów nazywanych apostołami, czyli wysłańcami. Nauczał, że najważniejsze zasady judaizmu - składanie ofiar i powstrzymanie się od spożywania zakazanych potraw - nie wystarczą do otrzymania od Boga zbawienia. Według proroka Stwórca oczekuje od ludzi nie tylko modlitwy i ofiary, lecz także dobrych uczynków, sprawiedliwego postępowania oraz otaczania opieką ubogich i pokrzywdzonych. Ponadto zapowiadał nadejście Królestwa Bożego, do którego trafią wszyscy wyznający nowe zasady. Mówił o potrzebie miłowania nieprzyjaciół, co jednak nie podobało się wielu Żydom, planującym zbrojne pokonanie rzymskich najeźdźców. Niektórzy żydowscy kapłani oraz urzędnicy, lojalni wobec Rzymian, obawiali się, że działalność coraz popularniejszego proroka może doprowadzić do niepokojów społecznych. Przekonali więc rzymskiego namiestnika Palestyny, Poncjusza Piłata, aby więził i skazał Jezusa na ukrzyżowanie. W 30 r.n.e. prorok zginął męczeńską śmiercią. Po śmierci Jezusa apostołowie pozostali wierni jego naukom. Byli przekonani, iż ich Mistrz trzy dni po ukrzyżowaniu zmartwychwstał, a następnie po kilku tygodniach spędzonych wśród swoich uczniów wstąpił do nieba. Według nich Jezus miał wkrótce powrócić na ziemię, aby utworzyć Królestwo Boże. Zapowiedź ponownego przyjścia Jezusa stanowiła ogromną pociechę dla wielu ludzi, cierpiących z powodu niesprawiedliwości i nierówności. Początkowo wiara chrześcijańska rozpowszechniła się przede wszystkim wśród najbiedniejszej ludności oraz niewolników, którzy uwierzyli, że dzięki dobrym uczynkom ich los odmieni się w życiu wiecznym. Z czasem zaczęła zyskiwać zwolenników wśród najbogatszych warstw społecznych. Większość uczniów Jezusa uważała, że wyznawcami nowej religii mogą być tylko Żydzi. Zmieniło się to, gdy do apostołów przyłączył się Paweł z Tarsu, znany dziś jako św. Paweł. Według niego chrześcijaństwo mógł przyjąć każdy, niezależnie od pochodzenia, dotychczasowego życia czy przekonań. Dzięki działalności misyjnej św. Pawła na nową wiarę nawróconych zostało wielu Greków i mieszkańców wschodnich prowincji cesarstwa oraz Rzymian. Aby nauczać o zmartwychwstaniu i ponownym przyjściu Jezusa, apostołowie zaczęli podróżować do miast we wschodnich częściach imperium, a także do samej stolicy. Z czasem grupy chrześcijan stawały się coraz liczniejsze i organizowały się we wspólnoty zwane kościołami. Na ich czele stali przywódcy duchowi - biskupi. W pierwszych wiekach istnienia chrześcijaństwa powstało wiele pisemnych relacji o życiu Jezusa i jego uczniów oraz proroctw zapowiadających wydarzenia, towarzyszące nadejściu Chrystusa.