W Egipcie faraonów.

W Egipcie panowały warunki naturalne zbliżone do tych, w których powstała cywilizacja Mezopotamii. Dla mieszkańców otoczonego przez pustynię państwa źródłem życia była wielka rzeka Nil. Wzdłuż jej brzegów ciągnęły się pola uprawne. Nil wylewał zawsze o tej samej porze roku, na przełomie czerwca oraz lipca. Do Egiptu docierały wówczas wysokie fale związane z porą deszczową w górnym biegu rzeki. Gdy pod koniec września woda opadała, pozostawiając grubą warstwę żyznego mułu, chłopi rozpoczynali prace polowe. Żniwa odbywały się w marcu i kwietniu. Aby nawadniać pola podczas suchej pory roku, a także tereny położone dalej od rzeki, Egipcjanie zbudowali skomplikowany system kanałów nawadniających. Nil był także głównym szlakiem komunikacyjnym. Pływające po nim statki i łodzie przewoziły pasażerów oraz towary wzdłuż całego państwa egipskiego. Dzięki wylewom rzeka miała olbrzymie znaczenie dla mieszkańców Egiptu i dlatego też kraj ten nazywano "darem Nilu". Początkowo nad Nilem istniały dwa królestwa - Egipt Dolny i Egipt Górny. Pierwsze z nich znajdowało się na północy, w delcie Nilu, a drugie zajmowało wąski pas ziem uprawnych w dolinie rzeki na południu. Około 3 tysięcy lat p.n.e. władcy Górnego Egiptu przyłączali do swojego państwa deltę. Odtąd na czele zjednoczonego kraju stał król zwany też faraonem. Poddani uważali go za bóstwo, czyli za syna najwyższego egipskiego boga Re, dlatego rozkazy władcy wykonywali oni bez sprzeciwu. Cała ziemia w Egipcie należała do faraona. Uprawiali ją ją chłopi, którzy mieli obowiązek oddawać część plonów jako podatek. W czasie, gdy Ni wylewał i nie można było pracować na roli, chłopi budowali świątynie oraz grobowce królewskie. Faraon miał na swoje rozkazy tysiące urzędników, którzy pilnowali, aby nawet w najdalszych zakątkach kraju wypełniano wolę władcy. Do ich obowiązków należało pobieranie podatków, a także nadzorowanie budowy świątyń, grobowców oraz kanałów nawadniających. Władzę w imieniu faraona sprawował najwyższy urzędnik. Natomiast pisarze, posiadający rzadką w tamtych czasach umiejętność pisania, stanowili najważniejszą i najliczniejsza grupę urzędników. Zatrudniano ich w pałacu faraona oraz wszędzie tam, gdzie trzeba było prowadzić rachunki. Pisarze obliczali, a następnie zapisywali ilość towarów i płodów rolnych dostarczanych do magazynów, a także z nich wydawanych. Sporządzili również spisy ludności, na podstawie których też pobierano podatki i powoływano chłopów do wojska. Do najbardziej wykształconych Egipcjan należeli kapłani. Znali podstawy matematyki i astronomii, a także umieli pisać i czytać. Dzięki wieloletnim obserwacjom gwiazd potrafili dokładnie przewidzieć terminy wylewów Nilu, za co Egipcjanie darzyli ich szczególnym szacunkiem. Kapłani posiadali także rozległą wiedzę medyczną. Najwyższym kapłanem egipskim był faraon. Z rodziny królewskiej często pochodzili również arcykapłani najważniejszych bogów. W dziejach Egiptu znane są okresy, kiedy to kapłani mieli ogromny wpływ na sprawy państwa, a ich władza była równa królewskiej. Dostatnie życie zapewniały kapłanom plony otrzymywane z części ziem faraona oraz dobra zgromadzone w świątyni. Owoce, chleb, mięso i wyroby rzemieślnicze wierni przynosili bowiem jako ofiarę dla bogów. Najsilniejszą pozycję w państwie zdobyli kapłani boga Amona ze świątyni w Karnaku, do której należała duża część ziem uprawnych w Górnym Egipcie. Egipt otaczały pustynie, dlatego kraj ten był w mniejszym stopniu narażony na najazdy wrogów niż Mezopotamia. Zjednoczone państwo faraonów, mimo kilku przejściowych okresów załamania władzy, przetrwało prawie 3 tysiące lat. Rządziło nim ponad 30 dynastii i kilkuset faraonów.