Czy literatura romantyzmy jest bliska współczesnemu człowiekowi?

Umowną datą końca polskiego romantyzmu jest rok 1863. Klęska Powstania styczniowego przyniosła ostateczne rozczarowania romantycznymi hasłami. Koniec epoki nie oznacza jednak całkowitego odejścia tych ideałów w przeszłość. W kulturze polskiej romantyzm okazał się wyjątkowo długowieczny. Sprzyjały temu zwłaszcza uwarunkowania polityczne-głoszone przez epokę hasła buntu, walki, kultu wolności współgrały z polskimi staraniami narodowowyzwoleńczymi. Ich żywotność nie dotyczy z resztą czasów zaborów czy II wojny światowej. Romantycznego rodowodu można się doszukać w wydarzeniach mniej odległych w czasie jak: strajki i demonstracje lat osiemdziesiątych czy powstanie „Solidarności”.

Czy współczesny młody człowiek całkowicie różni się od tego z końca XVIII czy początku XIX wieku? Twierdzę, że nie i dlatego dzieła „starych mistrzów” są w stanie nas poruszyć, są nam bliskie. Aby to dostrzec trzeba dzieło odnieść do własnego życia, „stworzyć w sobie na nowo”.

Głównym tematem literatury romantyzmu była miłość było to nagłe, silne uczucie, prowadzące do duchowych cierpień, samobójstwa jak to było w przypadku Wertera czy zbrodni (Giaur). Czy miłość naszych czasów jest inna? Nie, ludzie współcześni też się zakochują i miłość w życiu niejednego z nich jest czymś ważnym i wyjątkowym. Nawet, jeśli się do tego nie przyznajemy, to wydaje mi się, że wielu z nas tęskni za taką idealną miłością. Moda na samobójstwa z miłości na szczęście przeminęła z czasami Wertera, ale to nie znaczy, że wcale się nie zdarzają.

Bunt to kolejna z cech typowych dla człowieka każdych chyba czasów. W romantyzmie mam kilka rodzajów bunty: bunt bohatera nie mogącego się pogodzić z niewolą, utratą niepodległości, prawami tak jak „Konrad Wallenrod”, czy bunt przeciwko staremu światu i wezwanie go na nowy tor jak w „Odzie do młodości”. Świat jest zły „bez serc, bez ducha”, zapanował w nim egoizm, jeden naród gnębi inne. Buntownik romantyczny nie może się z tym wszystkim pogodzić, rzuca się w wir walki ze złem, składa ofiary z siebie, chce wszystko naprawić zmienić, ale i tak mu się to nie udaje. W dzisiejszych czasach ludzie też się buntują(często młodzież) przeciwko rzeczywistości, protestują, urządzają manifesty itp.

Pisarze epoki romantyzmu ukazują bohaterów, skłóconych ze światem, z rodziną, z obowiązującymi prawami i obyczajami, są samotni W specyficznej sytuacji Polski bohaterowie ci muszą podjąć obowiązek wobec ojczyzny, poświęcają się dla niej, stają na czele jako przywódcy. Działają dla narodu, ale nie z nim są samotni w swoich poczynaniach, więc mimo wysiłku ponoszą klęskę. Czy teraz ludzie się nie kłócą, czy wszyscy żyją w zgodzie, czy nie są samotni? W każdych czasach ludzie kłócili się i kłócą, często też z rodzinom, z prawem. Samotność też jest problemem współczesnym, może dziś mniej ukazujemy tą samotność, ale to nie znaczy, że się jej wyzbyliśmy. Sądzę, że w dzisiejszych czasach gdyby zaistniała potrzeba walki o wolność, z pewnością ludzie by walczyli, potrafiliby poświęcić życie dla ojczyzny.

Literatura romantyczna jest bardzo bliska współczesnemu, ponieważ pokazuje historie Polski, rolę naszego narodu w historii świata, ukazuje rożne problemy i postawy bohaterów, z których powinniśmy brać przykład. Tematy utworów są ponadczasowe, w każdej następnej epoce można zauważyć ich rolę i bliskość człowiekowi. Dowodem tego jest to, że w świadomości przeciętnego Polaka pozostaje niespodziewanie dużo cytatów z romantycznej literatury: od „Mniej serce i patrzaj w serce” po „Nazywam się Milijon” i „Nasz naród jak lawa” Dowodem ciągłej żywotności romantyzmu jest też to, że do dzieł tej epoki często sięgają twórcy teatru i filmu. Romantyzm jest wciąż żywym źródłem inspiracji.