Cesarstwo Rzymskie.

Jedno z największych imperiów, jakie kiedykolwiek istniało. Cesarstwo Rzymskie u szczytu swej potęgi obejmowało większość znanego wówczas świata. Legenda mówi, że do 509 p.n.e., kiedy stało się republiką, Rzymem rządzili królowie. W 27 p.n.e. pierwszy cesarz rzymski August przejął władzę i stworzył cesarstwo. Cesarze rządzili kolejnych 500 lat. Przez większą część tego czasu w Cesarstwie panował pokój i dobrobyt, istniał jeden system prawny, niezwykłe budowle, a armia była silna. Jednakże w 476 r. zachodnia część Cesarstwa, której stolicą był Rzym, została zdobyta przez barbarzyńców. Wschodnia część Cesarstwa przetrwała aż do 1453 r. jako Cesarstwo Bizantyjskie. Cesarstwo Rzymskie największe rozmiary osiągnęło za panowania cesarza Trojana (98-117 n.e), kiedy to rozciągało się od Azji Mniejszej po Portugalię i od Afryki Północnej po Szkocję. PO zdobyciu nowych terenów Rzymianie organizowali podbite ludy i terytoria w prowincje. Żołnierze i cywile romanizowali okoliczną ludność, często umożliwiając jej otrzymanie obywatelstwa rzymskiego. Wszystkie prowincje połączone były siecią brukowanych dróg. Skuteczne i sprawiedliwe prawo rzymskie stanowi podstawę wielu dzisiejszych europejskich systemów prawnych. Pierwszym zbiorem rzymskich praw było prawo Dwunastu Tablic z ok. 450 p.n.e., a ostatnim Kodyfikacja Justyniańska cesarza Justyniana z 529 n.e. Wszyscy władcy wyznaczali na następców swoich krewnych aż do 98 n.e kiedy cesarz Nerwa wybrał swego następcę, kierując się kryterium umiejętności. Wreszcie po wielu konfliktach związanych z dziedziczeniem władzy Cesarstwo podzieliło się na część zachodnią i wschodnią. Ostatnim władcą całego imperium był Teodozjusz (379-395). W I i II w. panował rzymski pokój (Pax Romana). W jego ramach każda prowincja miała własne rządy, ale płaciła Rzymowi podatki i pozostawała pod jego wojskową kontrolą. System ten, obejmujący ziemie od Persji do Afryki Północnej, zapewniał stabilność na znacznym obszarze Europy, co było jednoznaczne z bezpieczeństwem podróży i handlu.