Cechy satyrycznego opisu rzeczywistości (wg. Ignacego Krasickiego)

Biskup Ignacy Krasicki to jeden z najwybitniejszych poetów polskich, przedstawiciel nurtu oświecenia. Żył w XVIII wieku, pisał głównie bajki, satyry i poematy. Krasicki był jednym z najbliższych współpracowników króla, uczestniczył w tzw. obiadach czwartkowych, ponadto redagował artykuły do czasopisma „Monitor”, był zwolennikiem daleko idących reform zmierzających do naprawy kraju. Utwory biskupa warmińskiego dotyczyły głównie aktualnych w tamtym okresie problemów, z jakimi borykała się Rzeczpospolita i jej społeczeństwo.
Jeden z jego utworów - „Pochwała wieku” jest satyrą. Ignacy Krasicki piętnuje w niej dumnych ludzi XVIII wieku, którzy uważali, że żyją w czasach lepszych od minionych. Autor dokonuje tego poprzez ironiczną niby-pochwałę ich osiągnięć. Podobnie w innych satyrach Krasicki ośmiesza negatywne cechy współczesnego mu społeczeństwa. Dobrym przykładem może być skłonność szlachty do pijaństwa, szerzej opisana w satyrze „Pijaństwo”. Ponadto w satyrze „Do króla” pisarz skompromitował mentalność szlachecką, zarzucając jej ograniczenie umysłowe, megalomanię, zacofanie i brak respektu przed królem. Jednocześnie starał się wskazać ludowi właściwy sposób postępowania, zgadzający się z oświeceniowym spojrzeniem na człowieka.
Satyra „Pochwała wieku” to dialog pomiędzy dwoma szlachcicami. Jeden z nich pragnie udowodnić drugiemu wyższość ówczesnego wieku nad czasami ich ojców. Nawiązując do Horacego, który chwali przeszłość i dorobek wcześniejszych pokoleń, ganiąc natomiast młodsze pokolenie, szlachcic stwierdza, że filozof ten nie miał racji, zmyślał. Uważa on, że człowiek niezwykle się rozwinął, stał się inteligentniejszy niż przedtem. Jest to w pewnej mierze prawdą, ale nie zauważa on, że współcześni mu ludzie tylko pozornie przewyższają wybitnych mędrców z czasów minionych.
Krasicki skrytykował zarozumialstwo i wywyższanie się ludzi współczesnych ponad stare pokolenie. Osądził, że współcześni mu ludzie mieli się za lepszych i mądrzejszych, choć tak naprawdę daleko im do dawnych, prawdziwych uczonych.
W satyrze pojawiła się również pochwała wielkiego wynalazku, jakim był druk. Jednocześnie jednak Krasicki zaznaczył, że jest on wykorzystywany głównie do błahych celów.
Pod koniec utworu poeta stwierdził, że z dorobku dzisiejszych ludzi, korzystać będą przyszłe pokolenia, co wskazuje na fakt, iż docenia osiągnięcia współczesnych mu ludzi, napominając jednakże, by ten rozwój szedł we właściwym kierunku.
Cały utwór ma charakter moralizatorski i dydaktyczny, wyraża sprzeciw wobec głupoty ludzkiej, pychy i niewiedzy. Krasicki w swoich satyrach negatywnie przedstawia współczesnych mu ludzi, mówi bez ogródek o bieżącej sytuacji nie szczędząc mocnych słów oskarżeń.