Stosunki polsko-ukraińskie po 1990 roku

24 sierpnia 1991 - Ukraina ogłosiła deklarację niepodległości, Polska jako pierwsze państwo uznała niepodległość swojego sąsiada.

18 maja 1992 - został podpisany między krajami międzynarodowy „Traktat o dobrym sąsiedztwie, przyjaznych stosunkach i współpracy”.

Pewne problemy we wzajemnych stosunkach wynikały z nierozwiązanych spraw historycznych. Ukraina oczekiwała od Polski potępienia Akcji „Wisła” i zadośćuczynienia jej ofiarom, nie chciała natomiast zwrócić polskich dóbr kultury oraz dopuścić do odbudowy polskich cmentarzy wojskowych.

Luty 1993 - podpisano umowę o współpracy wojskowej

Sierpień 1993 - rząd RP ogłosił, że partnerstwo z Ukrainą jest jednym z priorytetów polskiej polityki zagranicznej.

Marzec 1994 - potwierdzono, że stosunki polsko- ukraińskie mają charakter ścisłego partnerstwa, ale pojawiły się rozbieżności – Ukraina była coraz bardziej zaniepokojona zacieśnianiem przez Polskę kontaktów z NATO.

Sierpień 1994 - premierzy obu krajów podpisali deklarację o zasadach i kierunkach współpracy gospodarczej.

Czerwiec 1996 - prezydent Leonid Kuczma zaapelował o poparcie ukraińskich aspiracji do udziału w strukturach europejskich. Polska odpowiedziała na ten apel pozytywnie. Zawarto również porozumienie o ochronie i zwrocie dóbr kultury oraz o ruchu bezwizowym.

Maj 1997 - prezydenci Polski i Ukrainy podpisali „Wspólne oświadczenie o zgodzie i pojednaniu”, w którym uczczono pamięć ofiar konfliktów polsko-ukraińskich.

Jednak kontakty Polski z Ukrainą zaczęły się komplikować z powodu zacieśniania stosunków ukraińsko-rosyjskich.

Nie nastąpił zwrot dóbr polskich dzieł sztuki i innych dóbr kultury, nie kontynuowano odbudowy Cmentarza Orląt Lwowskich.

Do tylko częściowej poprawy stosunków polsko-ukraińskich ponownie doszło w 2003 roku, kiedy to zorganizowano uroczystości 60 rocznicy czystki etnicznej prowadzonej na Wołyniu.

10 lipca 2003 - parlamenty Polski i Ukrainy przyjęły jednobrzmiące oświadczenie potępiające mordy ludności polskiej na Wołyniu w 1943 roku, jednak podczas centralnych uroczystości, Leonid Kuczma uchylił się od wyrażenia skruchy w imieniu Ukraińców i zaczęło wyglądać na to, że na pojednaniu bardziej zależy Polakom niż Ukraińcom.

Mimo to, kiedy jesienią 2004 okazało się, że wybory prezydenckie zostały w sporej mierze sfałszowane, Polacy wyrazili zdecydowane poparcie dla demokracji na Ukrainie. Na kijowskim Placu Niepodległości, gdzie trwały manifestacje, nazwane wkrótce „pomarańczową rewolucją” pojawili się w listopadzie entuzjastycznie witani politycy z Polski, a w decydujących rozmowach między zwolennikami Wiktora Juszczenki i prorosyjskiego Wiktora Janukowycza ważną rolę mediatora odegrała polska dyplomacja i prezydent Aleksander Kwaśniewski.

Czerwiec 2005 - doszło do symbolicznego zbliżenia i aktu pojednania polsko-ukraińskiego, a wkrótce potem prezydenci Kwaśniewski i Juszczenko otworzyli odrestaurowany Cmentarz Orląt Lwowskich.

Kwiecień 2010 - Prezydent Ukrainy Wiktor Janukowycz pojawił się na pogrzebie pary prezydenckiej w Krakowie.

Maj 2010 - w Odessie odsłonięto tablicę upamiętniającą Lecha i Marię Kaczyńskich

Luty 2011 – wizyta prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza w Polsce. Tematem rozmów z prezydentem RP były głównie kwestie dotyczące współpracy gospodarczej obu państw.

W 2012 Polska i Ukraina wspólnie organizowały EURO 2012.