Dekadentyzm i wiara w potęgę człowieka – dwie przeciwne postawy obecne w kulturze doby modernizmu.

Cyganeria artystyczna była nasycona niechęcią do filistrów, mieszczaństwa. Konsumpcja masowa była odbierana negatywnie. Cecha charakterystyczna dla modernizmu : dekadentyzm nie był prądem artystycznym, jest to postawa, ustosunkowanie wobec rzeczywistości/ innych ludzi/ egzystencji. Wzorcem postawy dekadenckiej był wybitny francuski poeta, wspaniały symbolista : Paul Verlaine, którą świetnie ukazał ta postawę w wierszu „ Niemoc” (1883). Utwór jest wierszem reprezentującym wzorzec postawy dekadenckiej. Utwór w przekładzie Zenona Przesmyckiego. „ Niemoc” to sonet włoski( 4 strofy; dwie pierwsze po cztery wersy, dwie ostatnie po trzy wersy)
Strofa I : Wiersz rozpoczyna się od ujawnienia podmiotu lirycznego od słowa : „Jam” – eliminuję czasownik jestem ale zachowuję jego sens. Jest to liryka bezpośrednia. Podmiot, a zarazem bohater liryczny mówi w pierwszej osobie. Sytuacja liryczna dotyczy obrazu upadku cesarstwa rzymskiego, która jest metaforą upadku sztuki. Upadek cesarstwa jest piękną, powolną agonią (bardzo dobrze opisana w „Quo Vadis” Henryka Sienkiewicza opisuję on upadek na samym początku) Schyłek i niemoc w pierwszej strofie dotyczy głównie upadku duchowego cesarstwa, który jest fascynujący. Bohater liryczny jest poeta dlatego mówi o sobie w ten sposób. „ Akrostychy” – to odmiana wiersza, w którym pierwsze litery lub słowa wersów czytane pionowo tworzą wyraz lub całe zdanie. Wspomina o tym, ponieważ chodzi mu o typ wyrafinowanej sztuki, trudnej, hermetycznej, bogatej poezji. (…) „ Gdzie niemoc sennych słońc się słania (…)” – jest to instrumentacja głoskowa. Sytuacja poety dekadenta dotyczy świadomości schyłku kultury, którą burzą „ barbarzyńcę białe”, bo ludzie nie potrzebują kultury wysokiej, odcinają się od niej wolą tą masową, która nie wymaga cierpienia i zastanawiania się nad nią. „ biel” to również symbol czystej kartki, która wyraża bezsilność bo wielu ludziom nie jest potrzebna sztuka, a jedynie rozrywka. Ukazanie bezsilności sztuki wobec kryzysu duchowego. Poeta tworzy sztukę dla sztuki. Chcę, aby docierała do koneserów. Przedstawienie niemocy ówczesnej sztuki.
II strofa : „ Nuda” jako poczucie, że wszystko już zostało wypowiedziane. Sztuka nie mówi nic nowego. Poeta nie jest w stanie wyrwać ludzi z marazmu. „Nuda” dotyczy poczucia niemocy artysty. Owo uczucie nawiązuję do choroby wieku/ acedii.
III strofa : Zawiera niechęć poety do aktywnego życia, nie jest w stanie wyzwolić w sobie siły. „(…)Wszystko wypite(…)” – w kontekście paralitycznego uczucia niemocy do tworzenia nowej sztuki nawiązanie do „Księgi Koheleta” i słów „ Nic nowego pod słońcem” – wszystko jest na sprzedaż, aby sprawiać przyjemność. Nawiązanie do utworów metafizycznych. (…) Ty tam, nie śmiej się z mych żali(…)” – w tym wersie występują liryka zwrotna do odbiorcy.
IV strofa : poeta doświadcza nieznanej trosk. Przeżywa ból istnienia związany ze świadomością, że sens ludzkiego życia nie może opierać się na konsumpcji. Dekadentyzm jako istota postawy człowieka świadomego, że rozwój świata nie pogłębia sztuki.