Kazimierz Wielki

Kazimierz Wielki był najlepszym władcą z Dynastii Piastów. Jednocześnie był ostatnim władcą z tej dynastii. Nie bez powodu nazywa się go Wielkim. Jego rządy to jeden z najważniejszych momentów w dziejach Polski średniowiecznej.

Gdy objął rządy w wieku 23 lat, stanęło przed nim trudne zadanie. Musiał odbudować kraj, który był niezbyt bogaty i stracił połowę swego terytorium. W dodatku Kazimierz był niezbyt ceniony przez innych władców. Król szybko zabrał się do odbudowy państwa. W 1335 r. zapłacił Janowi Luksemburskiemu dużą sumę pieniędzy, żeby ten zrzekł się tytułu króla polskiego. Wtedy też zawarł pokój z Czechami. Podobnie jak ojciec, król Kazimierz procesował się z krzyżakami o Pomorze. Zakon został obłożony klątwą i wezwany do oddania wszystkich ziem zabranych państwu polskiemu. Jednak i tym razem nie doszło do realizacji wyroku. Ostatecznie w 1343 r. Kazimierz zawarł w Kaliszu pokój z Krzyżakami. Polska odzyskała ziemię dobrzyńską oraz Kujawy, lecz podtrzymano prawa zakonu do ziemi chełmińskiej i Pomorza Gdańskiego. Kazimierzowi Wielkiemu udało się przyłączyć do Polski bogatą Ruś Czerwoną ze Lwowem. Polska przejęła wtedy drogi handlowe ze wschodu.

Za czasu rządów Kazimierza Wielkiego wybudowano około 50 zamków, 30 miast otoczono solidnymi murami. Z inicjatywy władcy zakładano nowe miasta i wsie, tworzono gospodarstwa rybackie, wznoszono młyny i spichlerze. Król nie zapomniał też o reformie skarbu państwa, przejmując podkrakowskie kopalnie solne. Sądy miały jednakowo sądzić i wydawać takie same wyroki. Kazimierz Wielki utworzył w 1364 r. pierwszą w Polsce Akademię Krakowską. Mimo iż Kazimierz był aż czterokrotnie żonaty zmarł bezpotomnie. Wtedy to korona polska przypadła siostrzeńcowi Ludwikowi Węgierskiemu.

Król Kazimierz Wielki umierając w 1370 r. pozostawił Polskę zasobną i bezpieczną. Za swoją mądrość i dobroć uzyskał przydomek Wielki.