"Sonety do Laury" Francesco Petrarki jako liryczny pamiętnik miłości

Francesco Petrarka żył w XIV wieku, czyli w średniowieczu jego działalność zaliczamy do renesansu, który we Włoszech rozpoczyna się w XV wieku. Petrarka zasłynął dziełem "Afryka" - utwór wzorowany był na "Eneidzie"

Wergiliusza. F. Petrarka posiadał dwie postawy, które ze sobą walczyły. Pierwsza postawa to poeta uczony, genialny eurodyta. Pisał komentarze do dzieł antycznych np. komentarze do "Traktatów św. Augustyna" jak również komentarze do dzieł Cycerona. Był człowiekiem światowym przez jakiś czas zabawiał ludzi w stolicy Czech. Budził zainteresowanie wielu kobiet. Druga postawa to człowiek, który przez większą część swojego życia miał pragnienie przebywać w klasztorze. Chciał żyć jako pustelnik. Nawet przyjął niższe śluby duchowe. Bywało, że zamykał się na wiele tygodni w swojej willi.

"Sonety do Laury" to w rzeczywistości "Canzoniere" jest to cykl 366 utworów. Posiada dwie części pierwsza to: "Laura żywa", a druga część to "Laura umarła". Cały cykl nie przejawia myśli renesansowych jest bardzo mocno zakorzeniony w konwekcji średniowiecznej. "Sonety do Laury" były pisane w języku włoskim natomiast reszta jego dzieł po łacinie ale właśnie cykl sonetów przyniósł mu największą sławę. Istnieję potoczne przekonanie, że cykl utworów ma za zadanie adorować Laurę jednak w rzeczywistości cykl ukazuję mężczyznę miotanego sprzecznymi uczuciami. Walczyły w nim dwa rodzaje miłości: święta oraz ziemska. Bohater liryczny w sonetach tęskni do Boga i wieczności ale odczuwa ogromne przeżycia związane z miłością do Laury. Różnice i podobieństwa są tematem utworów.

Podmiot liryczny jest zauroczony Laurą. Odczuwa szczęście, a następnie smutek. Narasta w nim gorycz bo lekceważy Boga.Sprzeczności, które nim miotają są wyraziste i sugestywne. Sonety nie posiadają tytułów. Mają numery. Incipity służą zatytułowaniu utworów.

"Sonet 1" w tłumaczeniu Agnieszki Kuciak. Występuję topos - motyw wędrowny. Ukazanie życia jako krótki sen. Podmiot liryczny rozumuję miłość ziemską jako krótki sen. Temat przewija się przez większość utworów w cyklu.

"Sonet 3" w tłumaczeniu Agnieszki Kuciak. Sonet dotyczy momentu poznania Laury. Podmiot liryczny wyznaje, że było to w Wielki Piątek. Ukazanie metafizyczności i konspektu boskiego. Podobnie jak Dante i Beatrycze. Podmiot liryczny czuję się pokonany przez miłość. Odczuwa, że odebrano mu wolność. Uczucie do Laury narodziło się poprzez wzrok. Czuję wine bo zaniedbał dzień śmierci Jezusa. Spojrzenie kobiety przelało się do jego serca, które rozpaliło uczucie, ale jest to miłość jednostronna.

"Sonet 90" w tłumaczeniu Agnieszki Kuciak. Opisuję wygląda Laury w przeszłości, która jawi się jako ideał urody w średniowieczu i renesansie. Portret ukochanej, który powstał w umyśle i w sercu przed laty. Tematem utworu jest prawdziwa miłość do duszy kobiety.

"Sonet 132" w tłumaczeniu Agnieszki Kuciak. Sonet zaczynający się od słów „Jeśli to nie jest miłość...”, należy do cyklu sonetów poświęconych uczuciu poety do tajemniczej Laury. Wyraża paradoksy miłości.Jest to przykład liryki bezpośredniej i osobistej. I strofa składa się z pytań o naturę miłości. Występuję tam wiele pojęć sprzecznych. Miłość wyrażana za pomocą paradoksów, które ukazują stan duszy. W drugiej strofie pojawia się kwestia wolności oraz bezsilności w miłości: (...) Jeśli samochcąc płonę - czemu płaczę?/ Jeśli wbrew woli - cóż pomoże lament?

Operowanie toposami i motywami wędrówki związanymi z miłością. Bohater liryczny jest "żeglarzem w łódce".. Podmiotem lirycznym jest zakochany mężczyzna, który rozważa istotę miłości.

"Sonet 134" w tłumaczeniu Daniela Naborowskiego i Jalu Kurka. Rozpoczyna się od słów (...) Nie mam spokoju(..) to utwór o niezwykle silnym nasyceniu uczuć. Mamy tu do czynienia z liryką bezpośrednią, podmiot czyni wyznanie panią swego serca, Podmiot liryczny jest dręczony przez wiele lat nieszczęśliwa miłością. Sonet zwraca uwagę, że miłość bez cierpienia nie istnieję. Podmiot liryczny narzeka na miłość ale z niej nie rezygnuję bo paradoksalnie jest mu potrzebna do życia.

"Sonet 365" w tłumaczeniu Agnieszki Kuciak. Utwór ten to posumowanie całego cyklu. Występuję w nim modlitwa poetycka. Podmiot liryczny żałuje, że zmarnował mnóstwo czas na miłość ziemską i lekceważył Boga. Przezwyciężenie miłości do Laury, która pomogła mu w poznaniu samego siebie. Zawiera ponadczasową mądrość; "Człowiek poznając swoją kruchość, małość, słabość bardziej ufa Bogu" Podmiot liryczny prosi Boga by reszta jego życia była dobrym przygotowaniem do śmierci.