Pisownia „ó” | Pisownia „u” |
|---|---|
Pisownia ó obowiązuje w trakcie odmiany lub w wyrazach pokrewnych wymienia się na samogłoski: a, o, e: mówić — mawiać, skrócić — skracać, wrócić — wracać; dróżka — droga, lód — lodem, móc — mogę, brzózka — brzezina, pióro — pierze; | Pisownia u obowiązuje w formach czasu teraźniejszego zakończonych na -uję, -ujesz, -uje: gotuję, gotujesz, gotuje, promuję, promujesz, promuje; |
Pisownia ó występuje w przyrostkach -ów, -ówna, -ówka, w na końcu wyrazu: Panów, chamów, kranów, Głogów, Kraków, biodrówka, kartkówka, kreskówka; Wyjątek stanowią wyrazy: zasuwka, skuwka, okuwka, zakuwka, podkuwka przesuwka, wsuwka, ponieważ u jest tu częścią rdzenia (zasuwać, skuć, okuć, zakuć, podkuć, przesuwać, wsuwać); | Pisownia u obowiązuje w wielu przyrostkach zdrabniających i zgrubiających: -uch, -uchna, -uchny, -ula, -ulek, -uleńka, -ulka, -ulo, -unek, -unia, -unio, -uńcia; -us, -usia, -uszek, -uszka, -uszko, -uś, -uśki, -utki; |
Pisownia ó obowiązuje w niektórych wyrazach, gdy występuje na początku: Pisownia ó obowiązuje ósemka, ósmy, ów, ówczesny, ówdzie; | Pisownia u obowiązuje w różnych formach czasowników typu: kuć, snuć, psuć zakuć, kuj, wykuj zasnuć, snuj, wysnujesz zepsuć, psuj, popsuty |
Pisownia ó obowiązuje niektórych wyrazach, w których pisownia ma uzasadnienie historyczne mózg, ogólny, równanie, stróżka, źródło. |
