Konwencje genewskie dotyczą zasad i norm prawnych z zakresu prawa międzynarodowego i pomocy humanitarnej podpisanych w Genewie w Szwajcarii, będący częścią międzynarodowego prawa humanitarnego. Konwencje były rezultatem działalności i zabiegów politycznych Henriego Dunanta. Można spotkać się także z pojęciem "prawa genewskiego", czyli prawa opartego na tych konwencjach.
Historia konwencji
Zaczęła się w latach 60. XIX w. od pomysłu szwajcarskiego bankiera i filantropa Henry Dunanta, który doprowadził do podpisania konwencji genewskiej w 1864 r. Konwencja z 1864 r. liczyła zaledwie 10 artykułów, a podpisało ją początkowo zaledwie 12 państw. Wśród jej postanowień znalazły się przepisy mówiące o tym, że ranni żołnierze i osoby, które udzielają im pomocy, nie biorą udziału w walce - nie mogą więc być celem ataku. Prawo humanitarne zawsze starało się nadążać za tym, co niosło życie, a szczególnie nowe konflikty zbrojne. Kolejne konferencje dyplomatyczne, które dokonywały uaktualnienia konwencji, zbierały się zawsze po wojnach i konfliktach zbrojnych. Po raz pierwszy konwencję uaktualniano po wojnie rosyjsko - japońskiej w 1906 r., potem po pierwszej wojnie światowej w roku 1929. W 1949 r. spotkano się, aby dostosować prawo humanitarne do nowoczesnego pola walki po drugiej wojnie światowej. Natomiast w 1977 r., po wojnie w Wietnamie, zdecydowano się przyjąć nową strategię. Zamiast zmieniać całe konwencje i powtarzać na nowo procedurę ratyfikacji, zdecydowano się na stworzenie dwóch dodatkowych protokołów do konwencji. Pierwszy protokół dotyczył konfliktów międzynarodowych, drugi konfliktów międzynarodowych.
Konwencja genewska z 22 sierpnia 1864 roku
- personel sanitarny jest neutralny w konflikcie, nie może być atakowany i nie bierze udziału w walkach
- cywile, którzy pomagają rannym i chorym żołnierzom powinni być szanowani, nie można ich atakować
- ranni w wyniku konfliktu powinni być traktowani jednakowo bez względu na ich narodowość
- powołano znak czerwonego krzyża, którym podczas konfliktu oznaczane są formacje medyczne i ich personel.
Konwencja genewska z 6 lipca 1906 roku
- zwiększała zakres ochrony rannych i chorych żołnierzy
- wprowadzała zasady ewidencji osób poszkodowanych w konfliktach
- ustalała system wymiany informacji na temat osób poszkodowanych w konfliktach
Konwencje genewskie z 12 sierpnia 1949 roku o ochronie ofiar wojny
- I Konwencja genewska, dotyczyła polepszenia losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie
- II Konwencja genewska, dotyczyła polepszenia losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu
- III Konwencja genewska, dotyczyła traktowania jeńców
- IV Konwencja genewska, dotyczyła ochrony osób cywilnych podczas wojny
Stworzono także dwa protokoły pomocnicze z 12 sierpnia 1949 roku mówiące o ochronie ofiar międzynarodowych i nie międzynarodowych konfliktów zbrojnych.
Uważam, że konwencje te są bardzo przydatne w czasie wojny, gdyż zamieszczone są w niej zasady prawne dotyczące postępowania z ludźmi cywilnymi, jeńcami oraz poszkodowanymi żołnierzami. Dzięki tym zasadom nie zostają lub nie powinny zostać naruszone prawa obywatela danego kraju . Konwencje również zobowiązuje się do obrony stowarzyszeń które zostały powołane do pomocy poszkodowanym w czasie wojny. Sądzę że każdy człowiek bez względu na obywatelstwo, koloru skóry oraz religie, który zostaje poszkodowany w czasie wojny powinien uzyskać taką pomoc bez względu na okoliczności w których się znalazł. Myślę, że konwencje uczą nas szacunku do osób poszkodowanych . I myślę jest to zapewnie pierwszy krok do porozumienia międzynarodowego który wyjdzie nam to na dobre.
