Państwo formą oganizacji

Żeby dobrze zrozumieć, co to znaczy, że państwo jest formą organizacji społeczeństwa, należy najpierw wiedzieć co to znaczy społeczeństwo, a właściwie, co znaczy jego organizacja. Społeczeństwo jest to ogół ludzi powstających we wzajemnych stosunkach, wynikających z ich udziału w procesach produkcyjnych i w życiu kulturalnym. Jest to ogół obywateli danego kraju, okręgu, miasta itp. Więc organizacja społeczeństwa, to takie, w którym jest podział na pełnione funkcje. W państwie wiadomo, że jeśli jest pożar, to należy wezwać straż pożarną, jeśli ktoś zachorował, musi iść do lekarza. W takim społeczeństwie każdy wie, co do niego należy i czego mu robić nie wolno. Zorganizowane społeczeństwo posiada też pewną „klasyfikację”. Są podwładni i są „szefowie”. Właśnie państwo jest takim zorganizowanym społeczeństwem. Państwo ma swoje terytorium, osiadłą ludność i władzę najwyższą oraz ogniwa pośrednie. Dzięki tym elementom możemy mówić o jakimś porządku i chierarchi oraz oczywiście organizacji. Weźmy pod uwagę pierwszy element – terytorium. Każdy członek społeczeństwa wie, że nie może bezprawnie wykraczać poza granice swego państwa. Wie też, że mając odpowiednie dokumenty może to zrobić. Rozumie, że należy bronić granic swego państwa w razie takiej potrzeby. Ma też w państwie swój prywatny mały obszar, na którym mieszka. Zna prawo dotyczące tego obszaru. Wie, że np. należy płacić podatki. Jest to, więc organizacja prawna.
Kolejnym elementem jest osiadła ludność. Ma ona swoje prawa i przynależności. Nie może łamać prawa, nie może robić tego, co chce ograniczając czyjąś wolność. Ludność musi być posłuszna kodeksowi prawnemu, swoim szefom. Może natomiast decydować o swojej przyszłości, korzystać z różnych zniżek, np. w Polsce, wybierać rządzących i radnych. Jest to również organizacja, która jest jednocześnie organizacją społeczności. Jest rządzący, jest podział funkcji, jest system prawny, są kary i wynagrodzenia.
Państwo pełni właśnie rolę takiego „organizatora” społeczności, która pozostawiona sama sobie nie mogłaby przetrwać. Każdy człowiek ma inne granice między dobrem, a złem. Niektórzy takich granic nie posiadają wcale. Gdyby każdy stosował swoje systemy, doszłoby do strasznego chaosu i wzajemnej przemocy. Dlatego właśnie te „granice” muszą być ujednolicone. Każdy członek społeczeństwa musi dokładnie wiedzieć, czego mu nie wolno, a co mu wolno. Dzięki temu zachowany jest porządek. Ktoś musi też pilnować tego porządku. Do tego właśnie potrzebny jest w państwie trzeci element, który jest koniecznym warunkiem istnienia państwa – władza najwyższa i ogniwa pośrednie. Władza najwyższa, czyli sejm i senat oraz prezydent, tworzą prawa i „organizują” państwo. Ogniwa pośrednie, takie jak policja, pilnują, by rozporządzenia władzy najwyższej były przestrzegane. Dzięki temu możemy w miarę spokojnie poruszać się po ulicy.
Do trzeciego elementu możemy tez zaliczyć podział funkcji w społeczeństwie. Dzięki temu, że jest nauczyciel, czyli osoba, która ma władzę nad uczniem, może istnieć szkoła. Dzięki temu, że jest dyrektor, kilku ważniejszych pracowników, manager, księgowy itd., może istnieć firma. Tak samo jest z państwem. Każdy ma określony zawód i swoją rolę. Lekarz musi leczyć, rolnik, hodować rośliny i zwierzęta, sprzedawca sprzedawać, sędzia, sądzić. Właśnie taka organizacja istniejąca w państwie pozwala zachować mniej więcej równowagę w społeczeństwie i pozwolić mu funkcjonować.
Taką organizację w państwie można porównać do teatru. W teatrze jest dyrektor, który czuwa nad całością, ale nie ingeruje w poszczególne sztuki (prezydent). Jest też reżyser, który rozdaje role i pełni bardzo ważną funkcję (premier). Są osoby, które doradzają reżyserowi w jego poczynaniach. Pomagają dostrzec błędy (sejm i senat). Są też oczywiście aktorzy, bez których teatru by nie było. Oni dostają role od reżysera lub jego pośredników. Mogę też wpływać na swoje role w zależności od jakości ich gry aktorskiej. Mogą też popełniać błędy, gdy grają na scenie, mimo, że mają scenariusz. Mogą być tez za te błędy ukarani. Mogą też oczywiście częściowo zmieniać swoje kwestie, ale tylko w pewnych granicach (ludność). W teatrze są też suflerzy, podpowiadający aktorom, w razie zapomnienia tekstu (policja, duchowieństwo). Aktorzy nie mogą wychodzić z teatru, gdy grają (terytorium).























Ola Jankowska klasa Ie

Żeby dobrze zrozumieć, co to znaczy, że państwo jest formą organizacji społeczeństwa, należy najpierw wiedzieć co to znaczy społeczeństwo, a właściwie, co znaczy jego organizacja. Społeczeństwo jest to ogół ludzi powstających we wzajemnych stosunkach, wynikających z ich udziału w procesach produkcyjnych i w życiu kulturalnym. Jest to ogół obywateli danego kraju, okręgu, miasta itp. Więc organizacja społeczeństwa, to takie, w którym jest podział na pełnione funkcje. W państwie wiadomo, że jeśli jest pożar, to należy wezwać straż pożarną, jeśli ktoś zachorował, musi iść do lekarza. W takim społeczeństwie każdy wie, co do niego należy i czego mu robić nie wolno. Zorganizowane społeczeństwo posiada też pewną „klasyfikację”. Są podwładni i są „szefowie”. Właśnie państwo jest takim zorganizowanym społeczeństwem. Państwo ma swoje terytorium, osiadłą ludność i władzę najwyższą oraz ogniwa pośrednie. Dzięki tym elementom możemy mówić o jakimś porządku i chierarchi oraz oczywiście organizacji. Weźmy pod uwagę pierwszy element – terytorium. Każdy członek społeczeństwa wie, że nie może bezprawnie wykraczać poza granice swego państwa. Wie też, że mając odpowiednie dokumenty może to zrobić. Rozumie, że należy bronić granic swego państwa w razie takiej potrzeby. Ma też w państwie swój prywatny mały obszar, na którym mieszka. Zna prawo dotyczące tego obszaru. Wie, że np. należy płacić podatki. Jest to, więc organizacja prawna.
Kolejnym elementem jest osiadła ludność. Ma ona swoje prawa i przynależności. Nie może łamać prawa, nie może robić tego, co chce ograniczając czyjąś wolność. Ludność musi być posłuszna kodeksowi prawnemu, swoim szefom. Może natomiast decydować o swojej przyszłości, korzystać z różnych zniżek, np. w Polsce, wybierać rządzących i radnych. Jest to również organizacja, która jest jednocześnie organizacją społeczności. Jest rządzący, jest podział funkcji, jest system prawny, są kary i wynagrodzenia.
Państwo pełni właśnie rolę takiego „organizatora” społeczności, która pozostawiona sama sobie nie mogłaby przetrwać. Każdy człowiek ma inne granice między dobrem, a złem. Niektórzy takich granic nie posiadają wcale. Gdyby każdy stosował swoje systemy, doszłoby do strasznego chaosu i wzajemnej przemocy. Dlatego właśnie te „granice” muszą być ujednolicone. Każdy członek społeczeństwa musi dokładnie wiedzieć, czego mu nie wolno, a co mu wolno. Dzięki temu zachowany jest porządek. Ktoś musi też pilnować tego porządku. Do tego właśnie potrzebny jest w państwie trzeci element, który jest koniecznym warunkiem istnienia państwa – władza najwyższa i ogniwa pośrednie. Władza najwyższa, czyli sejm i senat oraz prezydent, tworzą prawa i „organizują” państwo. Ogniwa pośrednie, takie jak policja, pilnują, by rozporządzenia władzy najwyższej były przestrzegane. Dzięki temu możemy w miarę spokojnie poruszać się po ulicy.
Do trzeciego elementu możemy tez zaliczyć podział funkcji w społeczeństwie. Dzięki temu, że jest nauczyciel, czyli osoba, która ma władzę nad uczniem, może istnieć szkoła. Dzięki temu, że jest dyrektor, kilku ważniejszych pracowników, manager, księgowy itd., może istnieć firma. Tak samo jest z państwem. Każdy ma określony zawód i swoją rolę. Lekarz musi leczyć, rolnik, hodować rośliny i zwierzęta, sprzedawca sprzedawać, sędzia, sądzić. Właśnie taka organizacja istniejąca w państwie pozwala zachować mniej więcej równowagę w społeczeństwie i pozwolić mu funkcjonować.
Taką organizację w państwie można porównać do teatru. W teatrze jest dyrektor, który czuwa nad całością, ale nie ingeruje w poszczególne sztuki (prezydent). Jest też reżyser, który rozdaje role i pełni bardzo ważną funkcję (premier). Są osoby, które doradzają reżyserowi w jego poczynaniach. Pomagają dostrzec błędy (sejm i senat). Są też oczywiście aktorzy, bez których teatru by nie było. Oni dostają role od reżysera lub jego pośredników. Mogę też wpływać na swoje role w zależności od jakości ich gry aktorskiej. Mogą też popełniać błędy, gdy grają na scenie, mimo, że mają scenariusz. Mogą być tez za te błędy ukarani. Mogą też oczywiście częściowo zmieniać swoje kwestie, ale tylko w pewnych granicach (ludność). W teatrze są też suflerzy, podpowiadający aktorom, w razie zapomnienia tekstu (policja, duchowieństwo). Aktorzy nie mogą wychodzić z teatru, gdy grają (terytorium).