Ja humanista

Dnia czawartego stycznia, 1994 roku, tuż po godzinie osiemnastej zjawiłam się, ja Monika Kowalska. Liczę już szesnaście wiosen i pięć miesięcy. Mam to szczęście należeć do grona uczniów uczących się w VI liceum Ogólnokształcący w Poznaniu zwanym potocznie „Paderkiem”. Pochodzę z Bolesławca, malowniczo położonej niewielkiej miejscowości koło Poznania. Otaczają mnie piękne, geste lasy i czyste jeziora. Mieszkam z Mamą i bratem. Do nie dawna była nas wspaniała czwórka, los jednak bywa nie przewidywalny, pozbawił mnie najlepszego przyjaciela i nauczyciela życia, jakim był mój tato.
Mówią, że każdy ma jakiś talent trzeba go tylko odkryć. W swoim krótkim życiu próbowałam śpiewać, tańczyć, jeździć konno, recytować, malować, ale żadna z tych rzeczy nie wychodziła mi najlepiej. Można mi by było zarzucić, że nie wkładałam całego serca w to co robiłam i chciałam osiągnąć sukces bez niezbędnej pracy. Teraz z perspektywy czasu widzę, że to miało sens. Zrozumiałam że bez ciężkiej pracy nie ma efektów. Moje refleksje utwierdził pewien cytat „ Talent bez pracy nic nie znaczy”. Jak później się okazało autorem owego cytatu jest patron mojej szkoły Ignacy Paderewski.
Od kiedy pamiętam nauka była dla mnie przyjemnością, nigdy przymusem.
Może dla tego, że nie sprawiła mi żadnych kłopotów. Wiele zawdzięczam mojemu dziadkowi, który opiekując się mną kiedy mam była w pracy uczył mnie czytać, pisać i liczyć. Przez co w przedszkolu i pierwszej klasie było mi dużo łatwiej. Z roku na rok przybywało przedmiotów, a ja wyróżniałam z nich te co lubiłam bardziej i mniej. Od razu nauczyciele zauważyli, że jestem humanistką. Początkowo nie wiele mi to mówiło. Wiedziałam tylko, że humaniści preferują przedmioty takie jak J. Polski, Historię, WOS, język nowożytny, religia. Dopiero później na którejś z lekcji j. Polskiego dowiedziałam się, że humanista z łac. Humanitas oznacza „człowieczeństwo”, „ludzkość”. Humanizm przyniósł nie tylko nowy obraz człowieka i świata, ale także nowe spojrzenie na moralność, religię, nauki ścisłe, sztukę. Humanizm upominał się o człowieka, często uciśnionego, zapomnianego na dole drabiny feudalnej, pokrzywdzonego. Często łączy się definicję humanizmu z hasłem Terencjusza: „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce”. Jednak należy tu zachować ostrożność. Sam Terencjusz nie był prekursorem założeń humanizmu renesansowego. Teraz już wiem, że liczy się dla mnie człowiek i jego poglądy. Kiedy ktoś by mnie spytał kim chciałabym być jak dorosnę. Odpowiedziałabym, że prawnikiem, dziennikarką albo aktorką. Lecz nie mogłabym udzielić jednoznacznej odpowiedzi, bo porostu nie wiem. Wiem tylko, że chce pracować wśród ludzi. Przy których będę zdobywać nowe doświadczenia. Od których będę mogła się czegoś nauczyć ale zarazem to ja czegoś ich nauczę.
Mówienie o samej sobie w cale nie należy do najłatwiejszych rzeczy. Zmusza do rozłożenia swojego życia na czynniki pierwsze i przeanalizowanie ich w dokładny sposób.
Nie zdawałam sobie sprawy, że potrafię opowiedzieć swoje życie w kilka minut. Mam nadzieję że z roku na rok moje życie będzie stawało się coraz ciekawsze. Jedno jest pewne, przede mną długa droga. To jak ona będzie wyglądać zależy tylko ode mnie.