Struktura elektronowa pierwistków - definicje

I Postulat Bohra: Energia elektronów w atomie jest ściśle określona. Elektron w atomie przyjmuje jedną z kilku możliwych, ściśle określonych stałych wartości. Zmiany energii następują porcjami (kwantami) mvr=nh/2

II Postulat Bohra: Elektron w stanie stacjonarnym nie promieniuje i nie traci energii dopiero przejście z jednego stanu do drugiego jest związane z emisją lub absorbcją kwantu energii równego różnicy energii między oboma stanami. E2-E1=h*(częstotliwość wysyłanego promieniowania); E=-(2*2me4)/(n2h2)

Zakaz Pauliego: W atomie danego pierwiastka nie mogą występować chmury elektronowe o identycznej energii, czyli określone tymi samymi liczbami kwantowymi. Co najmniej 1 z liczb musi być różna.

Reguła Hunda: Elektrony w atomie tak się rozkładają na poszczególnych orbitalach, żeby ilość elektronów niesparowanych była możliwie jak największa.

Zasada Heisenberga (nieoznaczoności): Nie można dokładnie określić ani prędkości, ani położenia elektronu w danej chwili, lecz jedynie prawdopodobieństwo znalezienia elektronu w danym obszarze.

Obszar w atomie, w którym prawdopodobieństwo zanalezienie elektronu jest największe nazywamy obszarem orbitalnym (orbitalem atomowym).

Hipoteza De Broglie’a o podwójnej naturze (dualitycznym charakterze) elektronów - elektron jest jednocześnie falą i cząstką - stąd charakter falowo-korpuskularny.

n - liczba kwantowa główna Od niej zależy (kwantuje) promień. Liczba kwantowa kwantuje stan energetyczny elektronu (określa jego energię) związaną z odległością od jądra. Przyjmuje wartości liczb N od 1 do +. Jeśli watrość n = X, to elektrony są na X. poziomie energetycznym.

l - orbitalna liczba kwantowa określająca stan energetyczny chmury elektronowej związany z kształtem tej chmury. Kształt orbitalu określa powierzchnia ograniczjąca obszar dużego prawdopodobieństwa znalezienia elektronu, czyli tzw. powierzchnia graniczna. l przyjmuje wartości liczb N od 0 do n-1. L=0 - orbital S w kształcie sfery, największe prawdopodobieństwo tuż pod powierzchnia. L=1 - P ósemka obrócona wokół własnej osi. L=2 - D podwójna ósemka.

m - liczba kwantowa magnetyczna określająca stan energetyczny chmury elektronowej związany z położeniem tej chmury w polu magnetycznym atomu. -lml

s - liczba kwantowa spinowa określająca stan energetyczny chmury elektronowej związany z ruchem własnym chmury elektronowej, tzw. „spinem” albo „krętem” . s=+0.5 - elektron niesparowany, s=-0.5 - elektron sparowany - UMOWNE.
Wartość najwyższej liczby kwantowej głównej (n) określającej stan chmury energetycznej w danym atomie zgadza się z numrem okresu, w którym ten pierwiastek znajduje się w układzie okresowym.

Numer grupy w której dany pierwiastek znajduje się w układzie okresowym zgadza się z sumą elektronów na orbitalach S i P począwszy od orbitalu S o najwyzszej liczbie kwantowej głównej.

Elektrony sparowane - jeżeli na jednym orbitalu znajdują się dwa elektrony o dwóch różnych spinach.
Elektron niesparowany - pojedynczy.

Pierwiastek należy do bloku X ponieważ swój ostani elektron umieszcza na orbitalu X