Fryderyk Chopin

Fryderyk Chopin urodził się 1 marca 1810 roku w Żelazowej Woli koło Sochaczewa na Mazowszu a zmarł 17 października 1849 roku w Paryżu. Najwybitniejszy polski kompozytor a także wybitny pianista. Czołowy przedstawiciel muzyki okresu romantyzmu. Nazwano go poetą fortepianu. Chopin wywodzi się z majątku hrabiostwa Skarbków, gdzie jego ojciec, Mikołaj Chopin, z pochodzenia był Francusem, pracował jako guwemer. Matka Justyna z Krzyżanowskich pochodziła z Kujaw była osobą bardzo muzykalną-grała na fortepianie i śpiewała. Zatem zaś stała się pierwszą nauczycielką muzyki małego Fryderyka. W wieku 6 lat chłopiec rozpoczną naukę gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego. Ze starszą siostrą Ludwiką Fryderyk muzykował w domu grając na cztery ręce. Pierwszą próbą kompozytorską był Polonez B-dur napisany ręką ojca Mikołaja. Okres nauki u Wojciech Żywnego to również początek publicznych występów małego Fryderyka. Grywał on w salonach arystokracji warszawskiej i brał udział w koncertach dobroczynnych. Fryderyk Chopin jako 12-letni młodzieniec rozpoczął nauki u Józefa Elsnera. To właśnie Elsner, kiedy Chopin kończył pod jego kierownictwem Szkołę Główną Muzyki w Warszawie (1829), napisał w raporcie „szczególna zdatność, geniusz muzyczny”. Ogromny wpływ na rozwijanie jego talentu było obcowanie z pieśniami i tańcami ludowymi Mazowsza, Kujaw, Wielkopolski i Lubelszczyzny. W październiku 1830 Fryderyk Chopin ostatni raz wystąpił przed publicznością warszawską. 2 listopada opuścił Warszawę na zawsze, udając się najpierw do Drezna, następnie do Wiednia, Salzburga, Monachium i Stuttgartu. Z Wiednia pisał do przyjaciela: „ wszystkie obiady, wieczory, koncerta, tańce, których mam po uszy, nudzą mnie: tak mi smętno, głucho, ponuro. W salonie udaję spokojnego, a wróciwszy do domu, piorunuję na fortepianie.” Po drodze w Stuttgarcie zastała go wieść o upadku powstania listopadowego. 8 września 1831 roku zapisał w dzienniku: „ Wróg w domu(…) a ja tu bezczynny- ja tu z gołymi rękami- czasem tylko stękam, boleję na fortepianie.” Z tego bólu narodził się wówczas zamysł Etiudy c-moll z op. 10, zwanej potem „Rewolucyjną”. Chopin miał świadomość własnej wartości, tego, że jest indywidualnością niezwykłą; czuł, że jest w stanie- jeśli tylko nie będzie ulegał żadnym wpływom czy obcym naciskom- stworzyć muzykę absolutnie osobistą, jedyną i niepowtarzalną. Trzy miesiące po przyjeździe do Paryża 14 grudnia 1831 napisał do profesora Elsnera: „ Nic nie zdoła zatrzymać myśli utworzenia sobie świata.” W pierwszych latach w Paryżu Chopin rozwijał swoją ożywioną działalność koncertową. Wykonywał własne utwory utrwalając tym swoją pozycję kompozytora i pianisty. Fryderyk Chopin skoncentrował się głównie na twórczości kompozytorskiej. Swoje działa wydawał u wydawców: francuskich, niemieckich i angielskich. Jego głównym źródłem utrzymania była działalność dydaktyczna. Miał bardzo wielu uczniów, a wśród nich, oprócz amatorów, także grupę profesjonalnie kształcących się pianistów. Wielu przyjaciół, łącznie z Adamem Mickiewiczem, namawiało Fryderyka do napisania opery. Uważali bowiem, że zniewolonej przez zaborców Polsce jest potrzebna opera narodowa, zwłaszcza taka, która przesiąknięta polskością i geniuszem muzyki Fryderyka uniosłaby „ ponad poziomy”. Chopin jednak widocznie czuł, że jego żywiołem i siłą jest fortepian a nie scena muzyczna i opery nigdy nie napisał, pozostając wierny swojej intuicji artystycznej. Pisał za to, bardzo z ducha i dźwięku narodowe: polonezy (16), mazurki(57), które pod wspólną nazwą kryły trzy nasze tańce narodowe: mazurka, krakowiaka i oberka. Pisał nastrojowe, miniaturowe nokturny(19) i fortepianowe ballady(4) , którego to gatunku dotąd muzyka nie znała. Znakomicie czuł się zarówno w miniaturach, takich jak preludia(24), etiudy(27) czy pieśni(19) , a także w wielkich formach na fortepian i orkiestrę jak koncert( napisał ich dwa: f-moll i e-moll), Fantazja na tematy polskie, Rondo a la Krakowiak F-dur, Andante spianato i Polonez Es- dur… W roku 1836 poznał pisarkę George Sand, która stała się jego życiową partnerką, mająca znaczący wpływ na życie kompozytora. Razem podróżowali, wspólnie na Majorkę, Marsylię i Genui. Od 1839 roku stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina pogarszał się. W 1848 roku odbył on ostatnią podróż koncertową po Anglii i Szkocji, dając 16 listopada ostatni publiczny koncert w Londynie, po którym ciężko zaniemógł. Po powrocie do Paryż, nie odzyskał już zdrowia. Zmarł 17 października 1849 roku w mieszkaniu przy placu Vento 12. Światkiem ostatnich tygodni życia i męki Fryderyka Chopina- wielki polski poeta doby romantyzmu Cyprian Kamil Norwid zamieścił nekrolog w „ Dzienniku Polskim” : „ Rodem Warszawianin, sercem Polak, a talentem świata obywatel Fryderyk Chopin, zszedł z tego świata.(…) Umiał on najtrudniejsze sztuki zdania rozwiązać z tajemniczą biegłością- umiał bowiem zbierać kwiaty polne, rosy z nich ani puchu nie otrząsając najlżejszego(…) Przezeń ludu polskiego porozrzucane łzy po polach, w diademie ludzkości się zebrały na diament piękna(…) Cały prawie żywot poza krajem spędził dla kraju…” Pochowany został a Paryskim cmentarzu Pere Lachaise. Według życzenia Fryderyka Chopina jego serce wróciło do ojczyzny i spoczywa w Warszawie w Kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu.