Papież jakiego zapamiętałam ja i cały świat

Pewnego zimowego popołudnia zastanawiałam się jak zapamiętałam naszego rodaka - papieża Jana Pawła II. Po chwili namysłu przed oczami stanęła mi postać człowieka pozdrawiającego tłumy, uśmiechniętego, z poczuciem humoru, ale przede wszystkim w otoczeniu dzieci. Bardzo niewielu ludziom udaje się „połączyć” wiernych różnych religii, kultur, ras i zwyczajów. Niejednokrotnie przemawiał do nas pięknymi słowami, przez co trafiał do naszych serc, nawet tych najbardziej skamieniałych, czy zamkniętych na nieszczęścia otaczających go ludzi. Szczególnie lubił ludzi młodych. Mówił do młodych: „Musicie od siebie wymagać, nawet wtedy, gdyby inni od was nie wymagali!”.

Jana Pawła II uważam za największego podróżnika świata pośród papieży, którzy byli. Podczas swoich pielgrzymek przemawiał: „Musicie być mocni mocą miłości, która jest potężniejsza niż śmierć…” Ojciec Święty był człowiekiem, któremu zwierzali się ludzie ze swoich problemów jak nikomu innemu. Cierpienie Papieża to świadectwo wielkiej miłości do Boga, a także do nas - prostych śmiertelników. Ważne jest, abyśmy jak najwięcej z jego niesamowitych nauk zapamiętali i starali się je wcielać w życie. Nauczył nas, że nie warto ukrywać się we własnych domach gdy chorujemy.

Dla nas, Polaków był i jest wzorem do naśladowania, gdyż uczył że warto pomagać innym i być człowiekiem wrażliwym na czyjeś problemy i troski. Dla ludzi na całym świecie był człowiekiem nie do zastąpienia. Mówił, że jutro też jest dzień i jeśli się postaramy będzie lepszy dzień od dzisiejszego. Gdy go zabrakło pośród nas, zrozumieliśmy, że był to człowiek bliski naszym sercom i nie będzie takiego drugiego papieża i człowieka, który pokazałby że warto żyć dla innych, a nie dla siebie. Kiedy zmarł wszystko w nas zamarło, zdrętwiało, i dlatego tę śmierć przeżyliśmy tak głęboko. Po kliku godzinach przemyśleń stwierdziłam, że Jan Paweł II nauczył mnie, że warto wybaczać ludziom, którzy wyrządzili nam krzywdy.

KONIEC!