"Moja piosnka (II)" C. K. Norwida.

W epoce romantyzmu wielu wybitnych artystów polskich emigrowało z kraju. Zdecydowali się oni na ten krok, ponieważ nie mogli tworzyć na ziemiach objętych zaborami, gdzie panowała wszechobecna cenzura oraz kontrola obywateli. Jednym z ówczesnych emigrantów był Cyprian Kamil Norwid - wybitny poeta – niezrozumiany za życia, ale doceniony po śmierci. W wierszu pt. „Moja piosnka (II)” opisał on swoją ukochaną ojczyznę jako kraj piękny i przyjazny innym ludziom.

„Moja piosnka (II)” ma formę litanii, składa się z sześciu zwrotek – każda z nich kończy się słowami: „tęskno mi, Panie...”. Wiersz ten jest apostrofą do Boga. Podmiot liryczny występuje w pierwszej osobie, o czym świadczą zwroty: „tęskno mi”, „nie wiem”. Jest to liryka bezpośrednia, która ma charakter refleksyjny. Język występujący w utworze jest prosty i zrozumiały dla czytelnika.
W pierwszej zwrotce wiersza podmiot mówiący opisuje ojczyznę jako kraj religijny, a rodaków jako ludzi wdzięcznych Bogu za Jego dary oraz błogosławieństwa:
„(...) gdzie kruszynę chleba/
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie/
Dla darów nieba...”
W dwóch kolejnych zwrotkach Polacy ukazani są jako osoby z zasadami, którzy nie krzywdzą innych, szanują przyrodę i znają jej wartość:
„(...) gdzie winą jest dużą/
Popsować gniazdo(...)/
Bo wszystkim służą...”
Mają oni również świadomość swoich tradycji i obyczajów. Rodacy podmiotu lirycznego są życzliwi oraz przyjaźnie nastawieni do innych. W zwrotce czwartej osoba mówiąca w wierszu wyraża swoją tęsknotę do kobiety, którą, wyjeżdżając z kraju, opuścił. Wspomina ją, chociaż nie wie, gdzie ona teraz mieszka i co robi:
„Tęskno mi (...) do rzeczy innej,/
Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie”
W zwrotce przedostatniej podmiot liryczny mówi, iż jest już zmęczony tęsknotą i ciągłym rozmyślaniem o ukochanej ojczyźnie. Chciałby on znowu przebywać wśród ludzi, którzy są szczerzy i „mają tak za tak – nie za nie”. W szóstej – ostatniej zwrotce utworu – osoba mówiąca opisuje swoją samotność i nieszczęście. Zdaje sobie jednak sprawę z tego, iż stan ten już nie ulegnie zmianie.

„Moja piosnka (II)” C.K. Norwida ukazuje ojczyznę widzianą oczyma emigranta. Podmiot liryczny opisuje ją jako kraj religijny, w którym ludzie mają poszanowanie do chleba, znają wartości moralne, są życzliwi oraz pomocni. Osoba mówiąca czuje się na emigracji osamotniona, tęskni za ojczyzną. Podobną sytuację ukazuje Juliusz Słowacki w wierszu pt. „W pamiętniku Zofii Bobrówny”. Opisuje tam swoją tęsknotę i umiłowanie do opuszczonego przez niego kraju. Oba utwory różnią się jednak między sobą sposobem ujęcia obrazu oraz formą. „W pamiętniku Zofii Bobrówny” jest wpisem do pamiętnika, a „Moja piosnka (II)” ma formę modlitwy.