"Testament mój" Słowackiego.

Juliusz Słowacki w utworze „Testament mój” realizuje dwa przesłania. Pierwszym z nich jest nawoływanie do wytrwałej walki w obronie ojczyzny. Według niego nie można tracić nadziei, trzeba zawsze wierzyć w swoje możliwości. Jeżeli nadejdzie czas wojny powinno być się gotowym do największego poświęcenia w imię własnej ojczyzny:

„Lecz zaklinam-niech żywi nie tracą nadziei
I przed narodem niosą oświaty kaganiec
A kiedy trzeba na śmierć idą po kolei
Jak kamienie przez Boga rzucone na szaniec!...”

„Rzecz to piękna, gdy (...) ginie człowiek odważny, walcząc w obronie ojczyzny”- napisał w siódmym wieku p.n.e. Tyrtajos. Taką idee realizują utwory z kręgu poezji tyrtejskiej miedzy innymi „Na sokalskie mogiły” Jana Kochanowskiego. We fraszce tej podmiotem lirycznym są duchy bohaterów, dla których śmierć za Ojczyznę jest najbardziej szczytna i mężna. Zwracają się oni do gościa, który wylewa łzy nad poległymi w walce, uświadamiając go, ze w przypadku wezwania do boju on także poświecił by się dla Ojczyzny. Następnym utworem jest „Sowiński w okopach Woli” Juliusza Słowackiego, który to jest obrazem mężnej i wytrwałej postawy w czasie śmierci na wojnie.

„Choćby nie było na świecie
Jednego już nawet Polaka,
To ja jeszcze zginąć muszę
Za miłą moją ojczyznę”

„Pieśń o żołnierzach z Westerplatte” K.I. Gałczyńskiego jest utworem, w którym dla żołnierzy obrona kraju jest czymś słodkim. Mimo iż cierpieli na polu bitwy, nie wycofali się, wiedząc że za tak godną postawę zostaną po śmierci wynagrodzeni.

„I tak śpiewali:- Ach, to nic,
że tak bolały rany,
bo jakże słodko teraz iść
na te niebiańskie polany,”

Aleksander Kamiński, w swym dziele pt.: „Kamienie na szaniec”, przedstawia losy czterech bardzo odważnych, niespełna osiemnastoletnich, chłopców, którzy pomimo młodego wieku walczą godnie w imię kraju, z hasłem na ustach „Bóg, honor, ojczyzna”. Dają wzór do naśladowania dla wielu Polaków oraz nie tracą nadziei na lepsze życie we własnym, wyzwolonym kraju.
Juliusz Słowacki w swym utworze wspomina również o nieśmiertelności jego duszy, która zawsze będzie wśród żywych. Takie przesłanie realizuje także Horacy, który w swym dziele pt.: „ Exegi monumentum aere perenius” podejmuje temat nieśmiertelności poezji i poety.
„Stawiam sobie pomnik twardszy niż ze spiży” brzmi pierwszy wers utworu. Pomnik, będący przenośnią jego twórczości, którego nie jest w stanie nic zniszczyć, daje poecie sławę i nieśmiertelność. „Non omnis moriar”, czyli nie wszystek umrę, ponieważ na zawsze będę w pamięci milionów ludzi, którzy cenili i kochali moją twórczość.

Autorzy tych wszystkich dzieł starali się oddziaływać na odbiorców, zmieniający zwykłych, prostych obywateli w bohaterów, którzy dla dobra ojczyzny oddaliby życie. W imię wspólnej miłości potrafili się zjednoczyć i do ostatniej kropli krwi, nie zważając na dalsze losy, walczyć do końca.

Artyści tacy jak Adam Mickiewicz czy Juliusz Słowacki oraz wielu innych „żyło, cierpiało i płakało” z narodem. Byli to zarówno wielcy jak i mniejsi twórcy, którzy byli bliską częścią narodu, dla której „życie” kraju było także ich własnym. Wszelkie radości i niepowodzenia przelewali na kartkę lub płótno i dzielili się nimi z resztą społeczeństwa .Dopóki kraj walczył, nie poddając się, wszyscy oni stali na jego czele. W sytuacjach kiedy odnosił on zwycięstwo odczuwali wraz z nim sukces. Także kiedy ponosił klęski ludzie ci nie opuszczali go, byli jak kapitan, który ostatni opuszcza swój statek.

„A póki okręt walczył- siedziałem na maszcie,
a gdy tonął- z okrętem poszedłem pod wodę....”