Śmierć dzieci, młodzieńców

obrazy śmierci są przestrogą, buntem wobec pogwałcenia praw natury, oskarżeniem, sama śmierć przedstawiona jest jako igraszka Fortuny.

Mit o Dedalu i Ikarze – nierozsądny Ikar, niepomny przestróg ojca, unosi się na skrzydłach zbudowanych z piór i wosku zbyt blisko słońca i spada do morza. Jego odważny lot i śmierć symbolizują chęć wzniesienia się wysoko, nawet zbyt wysoko, za cenę
śmierci.
„Treny” - Jan Kochanowski zadaje pytanie o to, co stało się z Urszulą po śmierci, pytanie o życie
pozagrobowe jest w gruncie rzeczy pytaniem o samo istnienie Boga. Poszukiwania dziecka w pozagrobowych przestrzeniach ze starożytnej mitologii, w Kosmosie, nawet w nicości trudno uznać
za wyraz niezachwianej wiary chrześcijanina w istnienie raju. Kulminacją wątpliwości jest środkowa część Trenów - głównie od IX do XI. To zarazem punkt szczytowy rozpaczy po śmierci córki, punkt od którego rozpoczyna się droga do pogodzenia ze światem
(niesie je głównie upływający czas) i Bogiem.

„Król Olch” – J.W. Goethe opisuje nocną wyprawę ojca z dzieckiem przez ciemny las. Dziecko w gorączce widzi Króla Olch, postać z baśni germańskich, który nawołuje je do siebie. Przerażony chłopiec umiera ze strachu.

„Janko Muzykant” – Henryk Sienkiewicz opisuje losy biednego chłopca, który dotknięcie prawdziwych skrzypiec w pańskim dworze przypłaca życiem Zostaje bowiem posądzony o kradzież
i skazany przez sąd gminny na karę chłosty. Skatowany przez stójkowego, tępego wykonawcę sądowych wyroków, umiera.

„Tadeusz” - tytułowy bohater noweli Elizy Orzeszkowej to dwuletnie wiejskie dziecko pochodzące z bardzo biednej rodziny. Rodzice, chociaż kochali chłopca, z reguły nie mogli mu zapewnić odpowiedniej opieki, oboje musieli pracować. Pewnego dnia chłopiec, goniąc kolorowego ptaszka, wpadł do stawu, w którym utonął.