Doktor Judym to człowiek słaby o dobrych intencjach.

Doktor Tomasz Judym to główny bohater powieści Stefana Żeromskiego "Ludzie bezdomni". Jest to młody, wykształcony lekarz, pełen determinacji i chęci wprowadzenia w życie ideowego programu pracy dla społeczeństwa. Jako przedstawiciel pierwszego pokolenia inteligencji postanawia polepszyć warunki najniższej klasy społecznej i poświęcić się służbie lekarskiej ludziom najuboższych.

Jest to człowiek czynny, który śmiało występuje ze swymi planami i pomysłami. Szuka wsparcia w gronie doświadczonych lekarzy, jednak jego sposoby mobilizacji są nieodpowiednie i zamiast motywować, zniechęca słuchaczy. Judym, wytykając błędy profesorom i zarzucając wygodnictwo, stara się wzbudzić w nich chęć zmiany swego zachowania. Pomimo dobrych chęci, zostaje źle zrozumiany.

Czas spędzony w Cisach ujawnia jego słabość. Trafił on bowiem do towarzystwa, które bardziej przejmowało się sobą i dobrą zabawą niż problemami społeczeństwa. Nim zdążył się zorientować, spodobał mu się taki styl życia, zaczął uczestniczyć w organizowaniu teatrów, przyjęć, spacerów. Bawił się w towarzystwie młodych dam, tracąc czas, który pierwotnie miał przeznaczyć na pracę.

Stał się członkiem miejscowej elity, zaczął interesować się modą i etykietą. Dał się odciągnąć od wyznawania wartości, które były priorytetowe na początku jeg kariery lekarskiej, co świadczy o niekonsekwencji, podświadomym pragnieniu wygody, nieodporności na wpływy innych ludzi.

Przestał dostrzegać realne problemy świata – biedę, egoizm jednostki, nierówność społeczną, na rzecz zbędnych refleksji, jakie to życie jest piękne, jaką to ogromną silę mają uczucia, jak bardzo symboliczny jest otaczająca przyroda.

Wszystkie te okoliczności uniemożliwiały doktorowi wydajną pracę w szpitalu. Sad dostrzega, że świat ciągłej zabawy odciąga go od spraw szpitalnych. Zdaje sobie sprawę, że ma słabość do bezwładnej pogoni za przyjemnością. Prawdopodobnie jednak dzięki tej właśnie świadomości, Judym jest w stanie podjąć wewnętrzną walkę z samym sobą i wskrzesić ideę człowieka poświęconego na rzecz dobra społeczeństwa.

W zakończeniu powieści bohater zostaje po raz drugi poddany próbie. Musi dokonać wyboru pomiędzy swą życiową misją a jednostkowym szczęściem – miłością. Bogaty w doświadczenia, które umożliwiły mu poznać samego siebie, zdaje sobie sprawę, że w końcu nadszedłby moment, w którym nie utrzymałby równowagi pomiędzy dwoma, równie ważnymi wartościami w jego życiu.

Jest rozdarty wewnętrznie, nie może osiągnąć szczęścia, gdyż każda z możliwych decyzji nie zapewnia mu spokojnego sumienia. Autor powieści posługuje się w tym miejscu symbolem – rozdartą sosną.

Bohater ostatecznie odrzuca miłość Joanny i zamierza trwać w swym przekonaniu, że jest stworzony, by pomagać potrzebującym. Skazuje się jednocześnie na poniesienie ofiary w postaci osobistego szczęścia.

Tomasz Judym jest człowiekiem o dobrych intencjach, gdyż liczy się dla niego dobro innych, co wymaga od niego niejednokrotnych wyrzeczeń. Pomimo niezbyt optymistycznego zakończenia, wydaje się, że młody lekarz nie poddaje się swym słabościom, wciąż z nimi walczy. Jego siła tkwi w świadomości własnych wad, wyciąganiu odpowiednich wniosków i niezłomnym dążeniu w realizacji idei programowych pozytywistycznej inteligencji.