Joanna d'Arc - opis

Joanna d’Arc, a właściwie Jeanne d'Arc, była nazwana także Dziewicą Orleańską. Urodzona najprawdopodobniej 6 stycznia 1412 w Domrémy-la-Pucelle ( północno-wschodnia Francja – LLotaryngia). Jest francuską bohaterką narodową i świętą Kościoła katolickiego oraz patronką Francji, męczenników, jeńców, żołnierzy, ludzi wyśmiewanych za swą pobożność, więźniów, patriotów i walczących o niepodległość.

Urodziła się jako jedno z pięciorga dzieci wieśniaków Jakuba d’Arco i Izabeli Rome w Domremy, w księstwie Bar (później dołączonej do prowincji Lotaryngia i przemianowanej na Domrémy-la-Pucelle. Rodzice Joanny byli właścicielami około 50 akrów (0,2 km²) ziemi. Praca na roli nie dostarczała zbyt wielu dochodów, więc jej ojciec dorabiał jako wiejski urzędnik Ich okolica, mimo że zewsząd otoczona przez ziemie burgundzkie, wciąż pozostawała wierna koronie francuskiej. Teren ten ustawicznie nękały najazdy Burgundczyków i raz wieś Domremy została spalona. Legenda powiada, że jako dziecko pasła bydło, – ale najprawdopodobniej po prostu pomagała rodzicom w pracach domowych.

Joanna w rodzinie otrzymała głębokie wychowanie religijne. Była nadzwyczaj pobożnym i ponad swój wiek poważnym dzieckiem. W trzynastym roku życia złożyła ślub dziewictwa. W tymże roku także została obdarowana wizjami. Pierwsze widzenie miała, gdy była sama na polu – słyszała głosy św. Michała Archanioła, św. Katarzyny Męczennicy i św. Małgorzaty. Mówiła, że płakała, gdy głosy odeszły gdyż były bardzo piękne. Podczas procesu relacjonowała powiedzieli jej, iż Bóg chce wypędzić Anglików z ziem francuskich i doprowadzić Delfina do Reims aby tam koronować go na króla Francji[9].

W wieku 14 lat udała się do swego wuja, Duranta Laxarta, i wyjawiła mu, że zgodnie z wolą boską powinna objąć dowództwo nad wojskiem walczącym przeciwko angielskiej inwazji na Francję. Trwała właśnie wojna, określana przez historyków mianem wojny stuletniej (1328-1453). W wieku 16 lat poprosiła swego wuja, by zaprowadził ją do Vaucouleurs gdzie u dowódcy garnizonu, hrabiego Roberta de Baudricourta, złożyła wniosek o zgodę na wizytę na francuskim dworze królewskim w Chinon. W 1428 roku Anglicy rozpoczęli oblężenie Orleanu; gdyby miasto padło, droga do serca Francji stałoby otworem. Kiedy Joanna zgłosiła się u de Baudricorta, z nikąd mógł wiedzieć, że Anglicy okrążyli Orlean-tymczasem panna d’Arc oznajmiła mu wszystko o sytuacji wokół miasta. Powiedziały jej o tym owe „ wewnętrzne głosy ”, w które się wsłuchiwała. Zdumiony i przerażony oficer powiódł Joannę do Chinon, gdzie miał swą kwaterę król francuski Karol VII.

Doradcy Karola obawiali się, że dopóki wiara Joanny nie będzie potwierdzona ponad wszelką wątpliwość i nie znikną wątpliwości czy nie jest ona heretyczką albo czarownicą, wrogowie Karola VII mogą twierdzić, że jego królestwo jest darem diabła. Karol VII słysząc, ze Joanna mówi o sprawach, o których nie mogła nic wiedzieć – a które znane były tylko monarsze – postanowił poddać ją szczegółowym badaniom urzędowy. Wypadły one pomyślnie, na dodatek – jak mówią kronikarze – Joanna wskazała miejsce w miejscowości Fierbois, gdzie miał być zakopany miecz, znaczony pięcioma krzyżami. Oręż ów, istotnie, odnaleziono w miejscu, o którym mówiły wewnętrzne głosy słyszane przez pannę d’Arc. Ostatecznym sprawdzianem jej prawdomówności miał stać się los oblężonego Orleanu.

Joanna d'Arc przybyła pod Orlean 29 kwietnia 1429 roku, lecz Jan Orleański, pełniący obowiązki wodza armii, początkowo lekceważąco wyłączył Joannę z rady wojennej. Następnie nie poinformował jej o kolejnej bitwie wojsk francuskich z angielskimi. Joanna nie poddała się i była obecna na głównych radach i bitwach. Koledzy oficerowie doceniali ją, jako wykwalifikowanego taktyka i doskonałego stratega. Stojąc na wzniesieniu, ze sztandarem, na którym umieszczono wizerunek Jezusa Chrystusa zagrzewała swoich żołnierzy do boju. Mimo odniesionej rany nie chciała odejść z pola bitwy. Oblężenie Orleanu zostało przełamane; w ciągu następnego tygodnia wyparto Anglików z całej doliny Loary.
Umocniona tymi dokonaniami Joanna udała się do Karola VII i zmusiła do, by koronował się na króla Francji (1429), a następnie odebrał zgarnięty przez Anglików tron. Niedługo potem Francuzi oblegli Paryż. W czasie bitwy Joanna została ponownie ranna.

W 1430 roku Joanna ze swoim oddziałem została otoczona przez siły angielskie i burgundzkie w Compiègne. Zarządzając odwrót wzięła na siebie honorowo odpowiedzialność i jako ostatnia chciała opuścić pole walki. Burgundczycy otoczyli jej tylną straż, natomiast sama Joanna została namierzona przez łucznika. Początkowo odmówiła poddania się, lecz nie mając innego wyboru skapitulowała. Joannie i jej rodzinie brakowało środków pieniężnych na okup. Wielu historyków potępia Karola VII za brak interwencji w tej sprawie. Joanna próbowała kilka razy uciec. Zdecydowała się nawet na skok z wysokości 70 stóp (21 m), z wieży w Vermandis do suchej fosy. Po tym wyczynie została przeniesiona do burgundzkiego miasta Arras. Angielski rząd wykupił ją od księcia Burgundii Filipa III Dobrego.

Wytoczony jej proces o herezję miał podłoże całkowicie polityczne. Oskarżono ją o czary i pakt z diabłem. Książę Bendford panujący w Anglii domagał się tronu Francji dla swego bratanka Henryka VI. Joanna zaś była odpowiedzialna za koronację jego rywala Karola VII, więc potępienie jej było podkopaniem legalności władzy Karola VII. Postępowanie sądowe rozpoczęło się 9 stycznia 1431 r. w Rouen, gdzie znajdowała się siedziba angielskiego rządu. Torturowana fizycznie i psychicznie Joanna nie ugięła się, wierząc nadal, ze jej wizje są objawieniem Bożej woli. Próbowała apelować do papieża, – ale apelacji tej nie uwzględniono. Dwanaście artykułów oskarżenia podsumowujących wyrok sądu pozostawało w sprzeczności z protokołem procesu. Pozwana będąca analfabetką podpisała dokument, który zawierał przyznanie się do winy, pod groźbą natychmiastowej egzekucji. Sąd natomiast zastąpił ten dokument innym w oficjalnym protokole.

Herezja była przestępstwem, za które groziła kara śmierci. Anglicy zamknęli ją w świeckim więzieniu strzeżonym przez ich własnych żołnierzy. Na krótko ją uwolniono, ale niemal natychmiast uwięziono ją powtórnie, uznawszy za winną powtórnego upadku, znów, bowiem miała na sobie strój męski I( miało to być dowodem o ile nie kontaktów z diabłem, to na pewno herezji). Jako niepokorną i odrzucającą szansą nawrócenia, skazano ją na karę śmierci i oddano władzy świeckiej. Wyrok inkwizycji wykonano poprzez spalenie na stosie. Płonąc, Joanna powtarzała, iż wewnętrzne głosy nie zawiodły, a jej misja pochodziła od Boga.

W 1452 roku Karol VII powołał komisję, która miała zrewidować akta procesowe; w czasie procesu rewizyjnego zasięgano opinii teologów i kanonistów. W 1456 roku uznano ów wyrok za hańbę i przywrócona pannie d’Arc pełną cześć. W 1894 roku papież Leon XIII uznał oficjalnie kult Joanny. W 1909 roku papież Benedykt XV wyniósł Joannę do chwały świętych.