Dusiołek
"Dusiołek" jest to utwór, który swoją kompozycją i stylem przypomina ludową balladę. Również język tego wiersza jest stylizowany na gwarę ludową. Narratorem w wierszu opowiada zgromadzonym słuchaczom opowieść o chłopie wędrowcu imieniem Bajdała. Bajdała wędrował po świecie wraz ze swoimi zwierzętami. Pewnej nocy, gdy zatrzymał się z nimi na odpoczynek w przydrożnym rowie zaskoczył go ni stąd, ni zowąd dziwna poczwara. Był to tytułowy Dusiołek, który zaczął go męczyć i nie dawał mu spokoju we śnie. Po przebudzeniu Bajdała miał ogromne pretensje do swoich zwierząt, że te spały spokojnie, podczas, gdy ich pan potrzebował pomocy. Bajdała ma również pretensje do samego Pana Boga, pyta go, po co stworzył niepotrzebnego Dusiołka. Przesłanie tego wiersz jest takie, że Bóg, który stworzył cały wspaniały świat obok istot dobrych umieścił również istoty złe. Dlatego każdego dnia człowiek styka się z dobrem, ale również jest narażony na zło, któremu musi samotnie stawić czoło.
Trupięgi
"Trupięgi" - jest to wiersz, który ukazuje bardzo osobisty stosunek poety do spraw wiary, życia i śmierci. Tytułowe trupięgi są to buty robione z łyka, w które biedni wieśniacy ubierali swoich zmarłych kładąc ich do trumny. Wiersz jest manifestem solidarności z biednymi nędzarzami, których los nie szczędził. Równocześnie jest to wyraz buntu przeciwko Bogu, który dopuszcza, do tego, że nędza i ubóstwo dotykają człowieka. Poeta porusza tutaj zagadnienie znikomości ludzkiej egzystencji, która jest nędzna i beznadziejna, a my jesteśmy wobec niej całkowicie bezsilni.
