Na podstawie przywołanego fragmentu "Ludzi bezdomnych" S. Żeromskiego scharakteryzuj doktora Judyma jako nowy typ bohatera.

Ludzie bezdomni to powieść autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899r. w Zakopanem. Opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. Powieść osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu oraz osobistego poświęcenia.

Tomasz Judym jest głównym bohaterem „Ludzi bezdomnych”. Tomasz jest synem ciągle pijanego warszawskiego szewca. Jest to 26-28 letni chłopak po ukończonych studiach medycznych i praktyce w Paryżu. Jest to człowiek posiadający dużą wiedzę, sympatyczny i wrażliwy na piękno otaczającego świata.

Jego dzieciństwo było ciężkie. Po śmierci matki wzięła go na wychowanie ciotka, która była kobieta lekkich obyczajów. Codziennie zapraszała wielu gości, z którymi grywała w karty. Traktowała go jak chłopca na posyłki. Gdy przegrała dużo pieniędzy, wynajęła jeden pokój za małą opłatą ubogiemu studentowi, który miał uczyć Tomasza. Potem posłała bratanka do szkoły, którą opłacała.

Przez swoje pochodzenie czasami czuję się niepewnie. Ubóstwia kobiety wyższego stanu. Zazdrości im życia w dobrobycie. Obok nich czuję się pozbawiony wdzięku. Chce bardzo pomagać innym, czuje, że to jego obowiązek. Zawsze pamięta o swoim pochodzeniu. Ma zamiar zmienić świat na lepszy. Pozbyć się nędzy, złych warunków. Wygłaszając swój referat spotyka się z pogardą innych lekarzy. Nie chce wracać do środowiska w którym się wychował, pełnego brudu, ubóstwa i zazdrości. Kiedy spotkał się z pogardą innych postanowił sam działać. Nie porzuca swoich marzeń chociaż na swej drodze napotyka wiele rozczarowań. Dąży do swego celu. Jest człowiekiem kreatywnych i pełnym energii. Dzięki temu żyje w dobrych warunkach i spełnia się w Cisach.

Jego cechy, które czasami prowadzą do konfliktów to: bezkompromisowość, niecierpliwość i wielka chęć ciągłych zmian świata. Nie myślał o sobie, zawsze na pierwszym miejscu byli inni. Pewnego dnia doznał szczęścia, gdy zakochał się w Joasi. Pragnął dzielić z nią swoje życie. Przez swoją gwałtowność musiał rozstać się z Joanną. Było to bolesne doświadczenie, którego żałował. Tomasz Judym to z jednej strony altruista, który w imię dobra społecznego poświęcił swoje własne, a z drugiej strony w jego ostatecznej decyzji ujawnił się egoizm

Joanna Podborska to 26 letnia guwernantka. Musiała utrzymywać się z własnej pracy przez wczesną śmierć rodziców. Pomagała też swoim braciom. Jest to śliczna ciemna brunetka z niebieskimi oczami, bardzo zgrabna. Chętnie pomagała ubogim. Joasia to osoba obowiązkowa i odpowiedzialna. Jest delikatną kobietą. Jej pamiętnik wskazuje na to, że jest samodzielna i kieruje się rozumem. Interesowała się teatrem i literaturą. Była dumna, że może być nauczycielką. Traktowała to jak swoją misję. Marzyła o miłości, o osobie bliskiej. Odrzucała zaloty bogatych mężczyzn. Kochała swoich braci bardzo mocno. Lubiła swoją pracę, wierzyła w postęp, do którego chciała się przyczyniać. Tęskniła za domem, czuła się samotna. Spotykając Judyma miała nadzieję, że razem zakończą trudny okres ich życia. Judym zawiódł ją, ale odeszła z godnością. Pozwoliła mu realizować jego szczytny cel.

W tym fragmencie dochodzi do spotkania narzeczeństwa. Po zwiedzeniu kopalni zaczęli rozmowę o wspólnej przyszłości. Joanna przedstawiła mu plany o wspólnym, skromnym domu, o założeniu szpitala. Obiecała, że będzie mu pomagać. Judym w pewnej chwili mówi Joasi o swej decyzji. Uważa, że musi spędzić życie samotnie, ponieważ: „chce rozwalić te śmierdzące nory”, musi leczyć biednych, ponieważ pochodzi z motłochu i musi spłacić swój dług. Chce walczyć o poprawę warunków mieszkaniowych i zdrowotnych. Joasia nie rozumiała, co to ma wspólnego z ich związkiem. Tomasz wytłumaczył jej, że jest odpowiedzialny za tych ludzi, nie może mieć żony, ani żadnej rzeczy czy uczucia, póki nie zmieni losu tych ludzi. Powiedziała, że nie będzie mu przeszkadzać w spełnianiu tych zamiarów. Siedząc pod drzewem zaczęła cicho płakać. Po jakimś czasie wstała, mówiąc: „Szczęść ci Boże”, na co odpowiedział: „Daj Panie Boże”.

Kiedy Joanna odeszła, Judym błąkał się po lesie. W swojej głowie słyszał płacz ukochanej. Judym musiał podjąć bardzo ważną decyzję. Jest rozdarty wewnętrznie. Wierzył, że tylko on może zmienić życie nędzarzy. Wielka wiara w to przyczyniał się do tego, że stracił szczerą miłość Joanny. Zapomniał, że ma ona tylko jego na tym świecie i, że to on jest jej nadzieją na szczęśliwą przyszłość.

Zranił najbliższą sobie osobę ponieważ najważniejsze było, by mógł realizować swoje ambicje. Odsłania się tu jego egoizm. Decyzja ta jest skazaniem się na cierpienie. Chce trwać w swoim postanowieniu pomimo świadomości, że będzie nieszczęśliwy. Wybiera samotne życie na rzecz innych. Swoją decyzję usprawiedliwia tym, że musi spłacić dług wobec ludzi z warstwy, z której on sam pochodzi. Nie umie zapomnieć o pochodzeniu. Jest przekonany, że jest za to wszystko odpowiedzialny i nie ma prawa do szczęścia. Krzywda innych nie daje mu żyć spokojnie. Buntuje się przeciwko złu.

Joanna podziela poglądy Judyma. Tak jak on pochodzi z warstwy ubogiej więc doskonale rozumie jego decyzję. Jednak bardzo cierpi z powodu odejścia Tomasza. Marzyła o wspólnej przyszłości.

Utwór pełen jest symboli, które mają poszczególne znaczenia. Jego rozterki wewnętrzne w utworze ukazuje rozdarta sosna, której opis zamieszczony jest w końcu powieści, równocześnie obrazuje ona sytuację psychiczną Tomasza podejmującego decyzję poświęcenia się dla ogółu. Sosna jest przepołowiona. Jedna strona jest całkowicie obumarła, druga trzyma się korzeniem skarpy. To samo stało się z Judymem. Jedna część jego duszy, stanowiąca jego miłość i szczęście prywatne obumarła natomiast to co pozostało jego życiem to część poświęcona kopalni i pracującym tam ludziom. Ciemna woda symbolizuje niebezpieczeństwo i nieszczęście. Ogień jest symbolem siły, gniewu oraz zapowiedzią zmiany.

Tomasz Judym to bohater tragiczny ponieważ każda decyzja podjęta przez niego niesie ze sobą niekorzystne skutki. Bohater musi wybierać: albo zwiąże się z Joasią, założy dom i będzie wiódł szczęśliwe życie, albo poświęci się całkowicie pracy społecznej. Uważa, że wybierając życie z Joanną porzuci pracę społeczną przez swoją troskę i dorobkiewiczostwo. Porównuje to do pogodzenia się ze złem, na co się nie zgadza. Jeżeli wybierze pomoc społeczną skrzywdzi Joannę, zniszczy miłość i sam będzie skazany na cierpienie. Jego sytuacja jest trudna. Cokolwiek postanowi i tak będzie to zła decyzja. Postanawia on żyć jako Tomasz – lekarz, człowiek poświęcający się dla ludzi.

Główny bohater powieści Stefana Żeromskiego jest postacią nietypową. Możemy nazwać go młodopolskim Prometeuszem. Tak jak Prometeusz poświęcał się bezinteresownie dla ludzkości. Potrafi przeciwstawić się otoczeniu kiedy wie, że jego poglądy są słuszne. Jest bohaterem podobnym do Kordiana, jak on walczy samodzielnie i poświęca swoje życie innym ludziom.

Wyrzekł się szczęścia i miłości dla własnych wartości i ideałów. Doktor Judym jest bohaterem tragicznym, ponieważ bez względu na to, jaką decyzję by podjął, to i tak nigdy nie zaznałby szczęścia.