Ufność

Ufność jest wiarą w działania, umiejętności i dobre chęci obiektu obdarzonego zaufaniem. Zakłada całkowitą pewność, co do charakteru, zdolności, siły lub rzetelności danej osoby czy przedmiotu i nakazuje całkowite oddanie się, zawierzenie. Zaufanie często oznacza przekonanie jednej ze stron w to, że motywacją drugiej strony wobec niej jest bycie uczciwym i dlatego bardzo ważna jest umiejętność polegania na cudzej odpowiedzialności i uczciwości.
Zaufanie w najprostszym rozumieniu to przekonanie, że jakiejś osobie lub instytucji można ufać i w związku z tym można powierzyć swoje sprawy osobiste. Ponadto zaufanie pozwala uznać czyjeś słowa, informacje itp. za prawdziwe. Ale także wiara w to, że dana jednostka posiada umiejętności, które potrafi i chce odpowiednio wykorzystać na naszą korzyść, świadczy o ufności w jej dobre intencje. Wiadomo jednak, że inaczej ufa się przyjacielowi, inaczej różnego rodzaju instytucjom, a jeszcze inaczej Bogu.
Ufność w stosunku do przyjaciela jest niejako zaproszeniem do głębszych kontaktów i stanowi życzliwe wyjście na przeciw drugiego człowieka. Zaufanie jest wówczas wyrazem dobrej woli, gotowości do porozumienia, gestem wstępnej akceptacji. Dopiero na takiej, obustronnie przyjętej podstawie możliwy staje się autentyczny dialog, prawdziwe porozumienie. Bez wątpienia zaufanie musi działać obustronnie-Ja ufam Tobie, ale i Ty możesz w pełni zaufać mi. W kontaktach międzyludzkich zaufanie opiera się na prawdzie, szczerości, oraz na dobrych intencjach. Podstawą jest tutaj ufność bez żadnych warunków wstępnych, zakładająca przede wszystkim brak fałszu, brak kłamstwa i zdrady. Samuel Johnson powiedział: Nie ma przyjaźni bez zaufania, i nie ma zaufania bez uczciwości. A od czego uzależnione jest to, że komuś ufamy czy nie? Przede wszystkim od oceny drugiej osoby, a proces ustalenia cudzej wiarygodności często dokonuje się automatycznie, niemalże bezwiednie i jego wynik nie zawsze zależy od naszej woli. Ufność jest darem- obdarujemy bowiem zaufaniem, a to z kolei wiąże się z gotowością przyjęcia na siebie ryzyka. Zaufać to, bowiem odsłonić się, narazić na stratę- a z pewnością nie jest łatwo przezwyciężyć lęk związany z doświadczeniem zdrady. Reasumując zaufanie w przyjaźni stymuluje szerokie spektrum pozytywnych uczuć i reakcji: poczucie dumy i dowartościowania, wdzięczność, chęć dotrzymania zaufania i sprostania pokładanym nadziejom. Współtworzy ono tym samym cały wachlarz cnót takich jak: lojalność, otwartość, życzliwość, dyskrecja. Tym samym można uznać, że nasza ufność pielęgnuje to, co w innych najlepsze, sprzyja dobru, jakie tkwi w człowieku.
Zaufanie jest niewątpliwie trwale wpisane w naszą codzienną egzystencję, ale niestety często przede wszystkim jako wymóg konieczności. Gęsta sieć powiązań i interakcji łącząca członków dzisiejszego społeczeństwa wymusza swoisty rodzaj zaufania, bez którego aktywność jednostki w złożonym, zaawansowanym technologicznie środowisku nie byłaby możliwa. Ufa się na przykład, że zapytany o drogę przechodzień nie będzie celowo usiłował wprowadzić nas w błąd albo że spożywając posiłek w restauracji nie zostaniemy otruci, ale także ufa się różnym instytucjom, w momencie, gdy powierzamy im swoje interesy, np. bankom, w których lokujemy pieniądze. Takie wymuszone zaufanie odbiega od typowego rozumienia tego pojęcia, gdyż wiąże się z nim podejrzliwość; trudno bowiem ufać temu co obce, nieznane. Podejrzliwość staje się jedną z głównych postaw przyjmowanych przez współczesnego człowieka. W nowoczesnym społeczeństwie zaufanie to drogocenny kapitał, który łatwo przekłada się na pieniądze lub władzę; kult wartości materialnych czy gwałtowana rywalizacja, nie zachęcają do zaufania. Czynniki te powodują wzrost tendencji izolacyjnych, których podłożem jest poczucie niepewności, zagrożenia i braku oparcia w najbliższym otoczeniu. Atakowani zewsząd frazą: nam możesz zaufać, przekonywani do wątpliwych autorytetów, a przy tym nie raz zawiedzeni, stajemy się coraz bardziej krytyczni i pełni rezerwy.