Potwierdź bądź obal tezę "Miłość niejedno ma imię"

„Potwierdź bądź obal tezę: „Miłość niejedno ma imię””
Miłość jest uczuciem, które sprawia że nic poza nią się nie liczy. Towarzyszy nam od zarania dziejów. Jest wierną towarzyszką człowieka. Od tysięcy lat artyści opiewają jej wdzięki. Chwaląc bądź zaskarżając jej niesamowitą potęgę. Ta moc może sprawić, iż najroztropniejsi tracą głowę, a największe hulaki ustatkowują się. Objawia się na wiele postaci. Nie jest możliwością opisania wszystkich jej rodzajów, gdyż każdy prozaiczny czyn połączony z ideałami może być określony mianem miłości. Nawet pozorne podniesienie papierka z ulicy świadczy o naszym zamiłowaniu do czystości. Ja się skupię na trzech najważniejszych moim zdaniem aspektach takich jak uczucie łączące kobietę i mężczyznę, rodzicielstwo, a także patriotyzm.
Miłość między kobietą i mężczyzną jest według mnie najbardziej intrygującą rzeczą na świecie. Bo jakim sposobem można racjonalnie wytłumaczyć, że niezwiązani żadnymi więzami krwi ludzie są gotowi złamać normy społeczne, prawo, a nawet umrzeć dla drugiej osoby?
Losy Jacka Dawsona i Rose DeWitt Bukater z filmu J.Camerona „Titanic” ukazują pełną tragizmu i poświęceń historię romansu. Tych dwoje kochanków nie ważąc na konsekwencje postanowiło za wszelką cenę być razem.
Jaki fenomen tkwi w tym, że ludzie są w stanie dziesiątki lat zgodnie i z uśmiechem na ustach przeżywać ze sobą kolejne jubileusze?
Wyjaśnić to może życie Melanii i Ignacego Borejków z sagi „Jeżycjady” autorstwa Małgorzaty Musierowicz. Para ta nie tylko była żywym dowodem przekazanych wzorców szczerego i prawdziwego związku - dobrego małżeństwa opartego na zaufaniu i cieple, ale pokazała nam jak wygląda takie nietragiczne, lecz zwyczajne kochanie.
Miłość rodzicielska jest moim zdaniem najsilniejsza. Jej początki wykształciła ewolucja. Wydaje się to logiczne, że rodzice oddają swoje życie by chronić nowego, młodszego przedstawiciela swojego gatunku.
W świecie zwierząt potwierdzeniem tego jest jeden z gatunków pająków, który wykształcił wprost niesamowitą cechę. Otóż zaobserwowano, że gdy jest pod dostatkiem pożywienia samica wraz z młodymi wspólnie poluje i dzieli zdobytym pokarmem. W przypadku długiego głodu matka popełnia samobójstwo, aby jej dzieci się nią najadły i dotrwały do czasów większego urodzaju.
Kolejny przykład to więź między Danusią, a Jurandem ze Spychowa z powieści Henryka Sienkiewicza. Ów rycerz stawia na szale swoją dumę i życie oddając się w ręce żądnych zemsty Krzyżaków w zamian za wolność swojej córki
Ostatni gatunek tego uczucia jest dość specyficzny. Również powstał na wskutek nieustających zmian w przyrodzie. Wykształcił się samoistnie, gdy ludzie zorientowali się, że tworząc stado zmniejsza się ryzyko przegranej - dzięki większej liczebności. W późniejszych czasach grupy te zamieniły się w nacje, w których utworzyło się poczucie tożsamości narodowej. To zadecydowało, że jesteśmy w stanie do wielkich poświęceń w imię naszej ojczyzny. W dziejach Polski mamy wiele aktów heroizmu naszych bohaterów. Ja chciałabym przedstawi jako argument szczególnie losy młodych, mających przed sobą całe życie rodaków, którzy świadomie walczyli o swój kraj. Doskonałym potwierdzeniem tego będą przygody trójki maturzystów z książki A. Kamińskiego „Kamienie na szaniec”. Gdy w 1939 roku wybucha wojna żaden z nich nie ma wątpliwości, gdzie jest ich miejsce ani jakie są ich obowiązki. Są wierni swoim ideałom, co udowodnił Rudy, gdy został złapany przez gestapo i pomimo straszliwych tortur nie zdradza własnych kolegów nawet za cenę życia. On jak i jego rówieśnicy ofiarnie i bez protestów oddają życie w obronie niepodległej Polski.
Również wielkim patriotyzmem odznaczyła się Danuta Siedzikówna (pseudonim Inka). Była sanitariuszką 5 wileńskiej brygady AK. W 1946 r. została aresztowana pod absurdalnym zarzutem zabójstwa funkcjonariusz UB i MO, także dowództwa oddziału. Podczas śledztwa była bita i poniżana, jednak uparcie odmawiała zeznań przeciwko członkom jej szwadronu. Została rozstrzelana, a jej ostatnimi słowami było: „Niech żyje Polska! Niech żyje Łupaszko !”
Miłość jest jedyna i niepowtarzalna choć przybiera wiele form i postaci, mimo jej powszechności. To ona jest kwintesencją naszego człowieczeństwa. Dla niej jesteśmy gotów żyć i ginąc, walczyć, zmieniać się, poświęcać swoją przyszłość, młodość, pozycje społeczną. Moim zdaniem najlepiej o jej różnorodności świadczą przetoczone cechy opisane w charakterystyka napisanej przez św. Pawła:
„Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje”.