Analiza porównawcza sceny śmierci Ronalda i Boryny. Heroizacja głównych bohaterów

Powieść "Chłopi" Władysława Stanisława Reymonta to modernistyczne dzieło ukazujące doskonale społeczność wiejską. "Pieśń o Rolandzie" natomiast jest średniowiecznym utworem prezentującym jeden z najbardziej popularnych wtedy wzorców osobowych jakim był rycerz. Dwa tak różniące się dzieła skrywają w sobie heroizacje głównych bohaterów.

Heroizacja postaci polega na nadawaniu im wyjątkowej pozycji, przypisywaniu cech wyróżniających, wybitnych i bohaterskich wznosząc ich ponad przeciętność. "Pieśń o Rolandzie" związana jest z historią wyprawy Karola Wielkiego do Hiszpanii, by tam stoczyć walkę z niewiernymi, w której później Roland ginie. Śmierć bohatera możemy postrzegać w trzech różnych aspektach: jako chrześcijanina, rycerza i bohatera uwznioślonego. Wzorowy rycerz nie może w chwili śmierci zapomnieć, że jest chrześcijaninem. Roland w chwili gdy "dopada" go mroczna śmierć, z ręką uniesioną w górę ku Bogu zaczyna wspominać, to co w jego życiu było najważniejsze, wypowiada przy tym słowa modlitwy, by przeprosić za swą dumę i pychę.
"Boże, przez twoją łaskę mea culpa, za moje grzechy, wielkie i małe, jakie popełniłem od godziny urodzenia, aż do dnia, w którym poległem..."
"Prawdziwy ojcze, któryś nigdy nie skłamał, ty któryś przywołał świętego Łazarza spośród umarłych, ty któryś ocalił Daniela spomiędzy lwów, ocal moją duszę od wszystkich niebezpieczeństw za grzechy, którem popełnił w życiu"
Bohater umiera w pozycji leżącej na brzuchu zwrócony głową ku zdobywanemu kraju. Uniesiona w górę ręka miała wtedy świadczyć o prośbie zabrania go do nieba. Przybrana pozycja wydaje się być podobną do Chrystusowej.
"Położył się na murawie, twarzą do ziemi..."
"Raz po raz słabnącą ręką uderza się w piersi. Za grzechy swoje wyciąga ku niebu swoją rękawicę"

Góra na której dochodzi do kulminacyjnego momentu śmierci Rolanda symbolizuje chwałę, wyższość ponad wszystkich, umiera będąc bliżej nieba i Boga, w miejscu wzniosłym i wyjątkowym. Bohater ginący w walce za swój kraj otrzymał śmierć godną idealnego rycerza średniowiecznego. Roland walczył w obronie wiary dlatego też już po śmierci zostaje natychmiast wzięty przez archaniołów do nieba.
"Opuścił głowę na ramię; doszedł ze złożonymi rękami swego końca. Bóg zsyła mu anioła cherubina i świętego Michała opiekuna: Z nimi przyszedł i święty Gabriel. Niosą dusze hrabiego do raju."

"Chłopi" Władysława Reymonta to jedna z największych epopei poświęconych życiu wiejskiemu. Naturalizm łączy się tu z warstwą symboliczną ukazującą życie chłopów w ścisłym związku z przyrodą
Główny bohater Maciej Boryna przeżywa śmierć na swej ziemi czyniąc gest zasiewu. Zanim jednak do tego dochodzi Boryna po kolei zagląda do poszczegolnych miejsc w swoim gospodarstwie w celu jak gdyby pożegnania się z nimi.
"...poszedł, spieszno na podwórze [...] zajrzał do stajni, poklepując konie... potem, do krów wsadził głowę [...] to spod szopy zachciał wóz wyciągnąć, już nawet porwał dyszel ale dojrzawszy błyszczący pług pod chlewami, do niego pospieszył..."
W tekście widnieje moment, w którym gospodarz zaczyna słyszeć różne glosy. Gdy jednak nastała godzina śmierci świat (niebo ziemia) zamarły, zerwał się wiatr, natura ożyła, by oddać hołd chłopu godnemu swojej ziemi.
"Zatrzęsły się drzewa samotne, deszcz poschniętych liści zaszemrał po kłosach, zakołysały się zboża i trawy, a z niskich, rozdygotanych pól podniósł sie cichy, trwożny, jękliwy głos..."
Boryna otulony przyrodą odchodził powoli ku Bogu, ktory zabrał jego duszę. Chłop roztwierając ręce do stwórcy upadł twarzą do ziemi.
"Zachwiał się Boryna, roztworzył ręce jak w czas Podniesienia -Panie Boże zapłać!- odrzekł i runął na twarz..."
Śmierć Macieja ma wymiar symboliczny. Jego wyjście na pole dopełnia los jako chłopa - siewcy. Śmierć staje się aktem zjednoczenia z ziemią.

Nie ulega wątpliwości, że oba utwory "Pieśń o Rolandzie" i "Chłopi" Władysława Stanisława Reymonta różnią się od siebie pod wieloma względami. Roland ginie w walce, a Boryna w spokojnej melancholii wiejskiej. Jednego i drugiego bohatera łączy jednak sposób w jaki została przedstawiona ich droga do OJCA. Obaj wyciągają rękę ku Bogu oraz umierają twarzą do Ziemi. Każdemu z nich towarzyszy najwyższa wspólna wartość - Bóg. Dwójka głównych bohaterów ponisu godną dla każdego z osobna śmierć - Roland jako rycerz na wysokim wzgórzu, Boryna zaś na swym polu podczas kluczowego gestu zasiewu. Oba utwory posiadają symbolikę wielu istotnych zjawisk. Można więc stwierdzić, iż w jednym jak i w drugim przypadku wzniosłosć bohatera ponad wszystkich została ukazana w jak najlepszym stylu.